بریده‌هایی از کتاب این شفا برسد به دست مجروح‌ترین رویاها

من در زندگی تاريکی‌های بسياری تحمل کرده‌ام.

اين را به کسی نگو مونسِ مولانا از دوستانِ ديرين من است.

زنی آهسته رو به بُنْ‌بَست با خودش حرف می‌زند از چيزی، اتفاقی، کسی ...

نمی‌دانم چرا گاهی اين همه از دنيا و آدمی خسته‌ام.

من هم آدمم، من اين تاريکی را تهديد می‌کنم: هر چه زودتر اگر صبح نشود، من همه چيز را می‌گذارم می‌روم جايی دور ...!

گاهی که دلم برای بعضی ناگفته‌ها لَک می‌زند، خودم را مجاب می‌کنم: هنوز وقت بسيار است ...

دنيا دارد اذيتم می‌کند، ...

واقعا چه حسِ خاصی دارد اين که روزگاری دو گلبرگِ روشن از يکی مهرگياه بوده‌ايم.

به من نگاه کن من درياها پسِ پلک‌های خود دارم.

شعر گاهی به ديدنم می‌آيد دوستم دارد به هر دليل

چقدر سيگار می‌چسبد به اين غروبِ دُرُست، هی حسِ آرامِ بی‌سبب ... لطفا ترک‌ام نکن!

کفش و کلاه می‌کنم از خانه بيرون می‌آيم رو به يک طرفی ... پياده راه می‌افتم، چقدر درخت هست سبز چقدر دختر هست سبز چقدر سبز هست سبز.

دردسرتان نمی‌دهم برای من همين حسِ آرامِ بی‌سبب کافی‌ست تا باور کنم دنيا پُر است از چيزهای خوب چيزهای دلپذير.

من تاريک‌ترينم به اين منزل‌ها.   من قصه‌ها دارم از اين بی‌راهه، که با نوميدانِ خسته‌اش بسيار گريسته‌ام. همين است که من هرگز از شما نبوده‌ام.

مولانا هم شفا آورده است بسيار، مولانا طبيبِ شيدايیِ من است.

من به ايامی دور دريا بودم.

سرشار شدن از شعر، رسيدن به شفاست.

سرشار شدن از شعر، رسيدن به شفاست.

بی‌شنيدنِ تو همه کهکشان ... کر است.

من هم آدمم، من اين تاريکی را تهديد می‌کنم: هر چه زودتر اگر صبح نشود، من همه چيز را می‌گذارم می‌روم جايی دور ...!