بریده‌هایی از کتاب این شفا برسد به دست مجروح‌ترین رویاها

دنيا دارد اذيتم می‌کند، ...

بشر موجودِ بی‌کاری‌ست. باور کن ...!

ما همه در زندانِ دلنشينِ زبان به صدایِ مجروحِ رَبّنا گوش می‌دهيم.

عقلِ محض، چيز مزخرفی‌ست.

ماندن در خانه مردم را خسته می‌کند رفتن به خيابان هم پول می‌خواهد.

هر وقت مثلِ مادرم دعايت می‌کنم می‌شنوم دريا آهسته با خودش می‌گويد: - آمين ...!

اگر واقعا هيچ اتفاقی رُخ نداده است، پس چرا گوشی را برنمی‌داری؟!

اصلاً آدمی ... حق دارد به تنهايیِ آدمی اشاره کند؟

(من در مَقامِ شاعری بزرگ دارم به دغدغه‌های بی‌هوده اين جهان فکر می‌کنم.)

شعر هم ... چيز است، و چيز در لغت‌نامه دهخدا همان چيز است!

خورشيد ... خسته خسته بالا آمد بگويی نگويی انگار گريه کرده بود داشت زير لب می‌گفت: به خدا من مسئولِ بی‌چراغیِ شبِ نبوده‌ام هرگز!

پس تو به اين بی‌چراغیِ مُردهْ‌ريگ چه کاره‌ای ... که واژه‌ها حتی از وحشتِ وجدانِ خويش خواب را به خواب زده‌اند ...!

نه ماهی ... آب را به دريا نشان خواهد داد نه من تو را به تنهايیِ آدمی!

من خود ... سر تا پا برهنه بارانم، آتش چه کاره است؟

من به گواهِ همين اشياءِ شکسته آخرين شمالِ هر چه جنوبم که مردمِ اين سرزمين دوستم می‌دارند.

نمی‌دانم واژه بی‌شمارِ عشق چرا هرگز اسمِ ديگری نداشته است.

گاهی که دلم برای بعضی ناگفته‌ها لَک می‌زند، خودم را مجاب می‌کنم: هنوز وقت بسيار است ...

خدايا ... خدايا کلمه کافی‌ست برايم گلوله بفرست.

دنيا ... تا چشم کار می‌کند ديوار است درنده است درد است.

من خود ... سر تا پا برهنه بارانم، آتش چه کاره است؟