بریده‌هایی از کتاب این شفا برسد به دست مجروح‌ترین رویاها

هر کسی خواب بد می‌بيند خودش هم آن را تعبير کند، به من چه که بعضی‌ها راهِ قبله را گم کرده‌اند!

من خود ... سر تا پا برهنه بارانم، آتش چه کاره است؟

مرا از داشتن آزادی منع کرده‌اند، می‌گويند ما هرگز به کسی قولِ نجات نداده‌ايم،

هی حسِ آرامِ بی‌سبب ... لطفا ترک‌ام نکن!

آنجا که تويی، حتما هوا روشن است هنوز

دنيا اگر دُرُست است پس من چرا اين همه خواب می‌بينم انگار

من هرگز هيچ آغازی نداشته‌ام.

اين شفا برسد به دستِ مجروح‌ترين رؤياها!

چقدر سيگار می‌چسبد به اين غروبِ دُرُست، هی حسِ آرامِ بی‌سبب ... لطفا ترک‌ام نکن!

چقدر سيگار می‌چسبد به اين غروبِ دُرُست، هی حسِ آرامِ بی‌سبب ... لطفا ترک‌ام نکن!

دنيا ... تا چشم کار می‌کند ديوار است درنده است درد است.   کاش اين سيگارِ لعنتی را ترک نمی‌کردم، به کارم می‌آمد همين اوقاتِ بی‌شرف!

اگر عشق آخرين بهانه بی دليلِ ما نيست پس آمده‌ايم اينجا چه خاکی بر سرمان بريزيم ...؟   چقدر شعر بخوانيم هی بی‌شفایِ درد؟! درد داری مگر - بی وضو - پا به اين همه واژه گذاشته‌ای ... چه کنی؟ لااقل حرفی بزن ...!

آبا ... سال‌هاست از خودم سؤال می‌کنم: چه شد که آن همه آبیِ عجيب آمد آمد ... بالای کوهِ بلند بعد اسم تو را در گوشِ آسمان قرائت کرد؟

چقدر شعر بخوانيم هی بی‌شفایِ درد؟! درد داری مگر - بی وضو - پا به اين همه واژه گذاشته‌ای ... چه کنی؟ لااقل حرفی بزن ...!

به اين باديه ... باری تو بی‌سمرقند وُ من ... بی بُخارا، هی تو تمامِ من سپيده مَرمَر، وِلَرمِ خُمارا ...!

اينجا ... من انتهایِ اين شبِ پدر سگ ايستاده‌ام. دنيا دارد اذيتم می‌کند، ... پاورچين پنهان و پَرْدهْ‌پوش بيا!

شعر برای شُستنِ شب از ظلمت آمده است،

پشتِ همه پنهانی‌ها هميشه چيزی برای پيدا شدن هست که نام تو را به يادم بياورد.

  نمی‌دانم واقعا به بهانه بيداری ... خوابم، يا بيدار مانده‌ام از دردِ اين همه خواب!

از ايمانِ مجروحِ آدمی چيزی بگوييد ...!