بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها

آنچه موفقیت را مشخص می‌کند این نیست که «می‌خواهید از چه چیزی لذت ببرید؟» سؤال درست این است که «چه رنجی را می‌خواهید بر دوش بکشید؟»

همان‌طور که یک ضرب‌المثل قدیمی می‌گوید، کسی که فکر می‌کند همه‌چیز را می‌داند، هیچ‌چیز نمی‌آموزد. ما نمی‌توانیم هیچ‌چیزی یاد بگیریم، اگر اول به ندانستن خود معترف نباشیم

کلید زندگی خوب، داشتن دغدغه‌های بیشتر نیست، بلکه داشتن دغدغه‌های کمتر، واقعی‌تر، ضروری‌تر و مهم‌تر است.

دنیا پیوسته به شما می‌گوید که راه رسیدن به زندگی بهتر، بیشتر، بیشتر و بیشتر است: بیشتر بخرید، بیشتر داشته باشید، بیشتر بسازید، بیشتر باشید.

اگر از شما بپرسم «از زندگیت چی می‌خوای؟» و شما این‌طور جواب دهید که «می‌خوام خوشحال باشم و یه خانوادهٔ خوب و یه کار دلخواه داشته باشم،» پاسخ شما آن‌قدر متداول و حدس‌زدنی است که در واقع هیچ معنایی ندارد. هر کسی از چیزی که احساس خوبی داشته باشد لذت خواهد برد. هر کسی دوست دارد زندگی بی‌دغدغه، شاد و آسانی داشته باشد، عاشق شود و روابط فوق‌العاده‌ای داشته باشد، زیبا و پولدار و نامدار و محترم و ستوده باشد، و به چنان مقامی برسد که وقتی وارد اتاقی می‌شود، مردم همچون رود نیل از هم شکافته شوند. هر کسی این را می‌خواهد. خواستن این کار راحتی است. سؤال جالب‌توجه‌تر، سؤالی که بیشتر مردم هیچ‌گاه به آن فکر نمی‌کنند، این است که «چه رنجی تو زندگیت می‌خوای؟ حاضری به خاطر چه چیزی تو زندگیت اذیت بشی؟» چون به نظر می‌آید که پاسخ این سؤال نقش مهمی در زندگی ما ایفا می‌کند.

خواستن تجربه‌ای مثبت، تجربه‌ای منفی است. پذیرفتن تجربه‌ای منفی، تجربه‌ای مثبت است. این همان چیزی است که آلن واتس از آن به نام قانون وارونه یاد می‌کرد

بگذارید روراست باشیم. اگر قرار بود تمام کسانی که نوعی اختلال روانی را تجربه کرده‌اند، با افسردگی یا افکار خودکشی درگیر بوده‌اند، مورد بی‌توجهی یا سوءاستفاده قرار گرفته‌اند، با تراژدی یا مرگ عزیزی روبه‌رو شده‌اند، از مشکلات جسمی، تصادفات، یا صدمات شدید نجات یافته‌اند در یک اتاق جمع کنید، خب احتمالاً مجبور می‌شدید که تمام انسان‌ها را جمع کنید. چون هیچ‌کس نیست که از مسیر زندگی گذشته باشد و زخمی بر روی بدنش به جا نمانده باشد.

من معتقدم چیزی که امروز با آن روبه‌رو هستیم، یک بیماری روان‌شناختی همه‌گیر است، بیماری‌ای که در آن مردم دیگر متوجه نمی‌شوند که اشکالی ندارد گاهی اوقات اوضاع بر وفق مراد نباشد.

قضیه از این قرار است. شما یک روز خواهید مرد. می‌دانم یک جورهایی این حرفم بدیهی است، اما فقط خواستم به شما یادآوری کنم. شما و تمام کسانی که می‌شناسید به زودی خواهید مرد. در این مدت کوتاه میان اینجا و آنجا، دغدغه‌های محدودی می‌توانید داشته باشید؛ در واقع خیلی کم. اگر بخواهید دغدغهٔ هرکس و هرچیز را بدون تفکر آگاهانه و تصمیم‌گیری داشته باشید، خب، در این صورت به فنا رفته‌اید.

می‌دانم یک جورهایی این حرفم بدیهی است، اما فقط خواستم به شما یادآوری کنم. شما و تمام کسانی که می‌شناسید به زودی خواهید مرد. در این مدت کوتاه میان اینجا و آنجا، دغدغه‌های محدودی می‌توانید داشته باشید؛ در واقع خیلی کم. اگر بخواهید دغدغهٔ هرکس و هرچیز را بدون تفکر آگاهانه و تصمیم‌گیری داشته باشید، خب، در این صورت به فنا رفته‌اید.

آنچه موفقیت را مشخص می‌کند این نیست که «می‌خواهید از چه چیزی لذت ببرید؟» سؤال درست این است که «چه رنجی را می‌خواهید بر دوش بکشید؟» راه رسیدن به خوشحالی، راهی پر از خفت و شرم است.

یقین، دشمن رشد است. هیچ‌چیزی را نمی‌توان به یقین گفت مگر پس از آنکه رخ داده باشد. حتی آن‌موقع هم هنوز جای بحث دارد. به همین خاطر است که پذیرفتن نواقص ناگزیر ارزش‌هایمان، برای رخ دادن هرگونه رشدی ضروری است. ما به جای تلاش برای دستیابی به یقین باید در جست‌وجوی مداوم تردید باشیم: تردید نسبت به عقایدمان، تردید نسبت به احساساتمان، تردید نسبت به آنچه در آینده در انتظارمان است. مگر اینکه خودمان دست‌به‌کار شویم و آینده را بسازیم. به جای تلاش برای همیشه درست بودن باید به دنبال این بگردیم که چگونه همیشه به شکلی در اشتباهیم. چون در اشتباهیم. در اشتباه بودن، فرصتی برای تغییر در برابرمان می‌گذارد. در اشتباه بودن فرصتی برای رشد به ما می‌دهد.

اگر همه استثنائی باشند، قاعدتاً هیچ‌کس استثنائی نیست.

به هر حال، هیچ شخص واقعاً خوشحالی نیاز ندارد جلوی آینه بایستد و تکرار کند که خوشحال است. او به طور معمول خوشحال است.

افراد زیادی ممکن است برای ناراحتی شما مقصر باشند، اما هیچ‌کس هیچ‌وقت مسئول ناراحتی شما نیست، جز خودتان. دلیلش این است که همیشه شما هستید که تصمیم می‌گیرید هر چیزی را چگونه ببینید، چگونه نسبت به هر چیزی واکنش نشان دهید و چگونه بر هر چیزی ارزش بگذارید.

خوشحالی از حل کردن مشکلات به دست می‌آید

فروید جایی گفته است: «روزی هنگام مرور گذشته، سال‌های تلاش و سختی در نگاهتان به صورت زیباترین سال‌ها جلوه خواهند کرد.»

«انجام هر کاری آن‌قدر طول می‌کشد تا زمان اختصاص داده شده برای آن را پر کند.»

برای اینکه یک رابطه سالم باشد، هر دو نفر باید مایل و قادر به گفتن نه و شنیدن نه باشند.

اگر دائماً آرزوی چیزی را داشته باشی، ناخودآگاه این حقیقت را تقویت می‌کنی که آن را نداری.