بریده‌هایی از کتاب عشق به زندگی

تابستان الجزاير، يک چيز هست که اندوه‌ناکتر از رنج کشيدن و عذاب است، و آن زندگی يک انسان خوشبخت است.

هر آن چيزی که زندگی را به شور می‌آورد، همزمان بر بيهودگی آن نيز می‌افزايد.

درنظر کسانی که بيش از اندازه از خويشتن خويش در عذابند، سرزمين مادری‌شان، سرزمينی است که آنان را انکار می‌کند.

آدم بودن هميشه آسان نيست، يک انسان ناب بودن، از آن دشوارتر است.

همين قدر می‌دانم که اين آسمان بيش از من جاودانه‌تر است و جاويدان خواهد ماند.

«هرگز مزارت خالی از گل نخواهد ماند.»

«ياد ما، تو را از ياد نخواهد برد.»

خوشبخت بودن، شرم‌آورنيست. اما امروز نادانی حاکم است و من کسی را ابله می‌نامم که از لذت بردن واهمه دارد.

کافی است، صبورانه علم دشوار زندگی را بياموزم، علمی که بر تمام آداب‌دانی آنان برتری دارد.

آنان که به اسطوره‌ها نياز دارند، بسيار فقيرند.

در زير آفتاب صبحگاهی، خوشبختی عظيمی در فضا در نوسان است.

اين آزادی والای طبيعت و درياست که مرا سراپا معطوف خود می‌نمايد.

ناپلئون به فونتان می‌گفت: «می‌دانيد در دنيا چه چيز را بيش از همه تحسين می‌کنم؟ ناتوانی زور در بنيان نهادن چيزی. در دنيا فقط دو قدرت وجود دارد: شمشير و خِرد. و سرانجام در جريان زمان، شمشير همواره مغلوب خرد می‌شود.»

تمام اصول زندگی بی‌اعتنا بود. معاشرت و گفتگو با زنان و دختران زيبا و شب‌نشينی با جوانان و هزاران وابستگی‌های ديگر او را ارضاء و خشنود نمی‌کرد

من در سياه‌ترين نوع «نيهيليسم»ها تنها در جستجوی دلايلی برای پشت سر گذاشتن آن هستم و البته آن هم نه از طريق پرهيزکاری و نه از راه بزرگ‌منشی و تعالی روح است، بلکه از وفاداری غريزی به نوری است که در پرتو آن متولد شدم، نوری که از هزاران سال پيش، انسان‌ها در ميان آن آموختند تا در آغوش درد بر زندگی سلام گويند.

از لحظه‌ای که می‌گوييم همه چيز بی‌معناست، چيزی را توضيح می‌دهيم که دارای معناست. رد هرگونه معنا برای دنيا، يعنی حذف هرگونه قضاوت ارزشمند.

يک انسان ـ اگر بخواهم گفته يکی از دوستانم را باور کنم ـ همواره دارای دو خصلت است، خلق و خوی خود او و خلق و خويی که همسرش به او نسبت می‌دهد.

اما برای دوست داشتن مرزی نيست و اگر بتوانم همه چيز را در آغوش بگيرم، در آغوش گرفتن ناشيانه آن چه اهميتی خواهد داشت.

سفر، اين مأمن‌ها را از ما سلب می‌کند. ما به دور از وابستگان خويش، به دور از زبان خود، جدا شده از تمامی تکيه‌گاه‌هايمان، محروم از نقاب‌هايمان (آدمی حتی تعرفه تراموا را هم نمی‌داند و همه‌ی چيزها همين طور است)، به تمامی در سطح خويشتن خويش هستيم. اما همچنين با احساس روان رنجور خويش، به هر موجودی، به هر شی‌ء، ارزش اعجازآميز آن را باز می‌گردانيم.