بریده‌هایی از کتاب تطابق؛ چرا موفقیت همیشه از شکست شروع می‌شود

آدام اسمیتدر مقاله‌ای که در سال ۱۷۵۵ ارائه داد اعلام کرد که «برای رساندن یک کشور از پایین‌ترین سطوح وحشیگری به بالاترین درجات توانگری تنها به صلح، مالیات‌های ساده و سیستم قضایی خوب نیاز خواهد بود: تمامی مسائل دیگر به طور طبیعی ایجاد خواهند شد».

زمانی که با یک اشتباه یا یک شکست روبرو می‌شویم، واکنش درست این است که شکست را قبول کرده و جهت خود را تغییر دهیم. با این وجود واکنش غریزی ما، انکار است. به همین دلیل است که «از اشتباهات خود یاد بگیر» نصیحت عاقلانه‌ای است که به کارگیری آن دردناک است.

شخصی که با شکست‌های خود کنار نیامده است ممکن است دست به قمارهایی بزند که اگر شکست خود را قبول کرده بود، هرگز چنین قمارهایی انجام نمی‌داد.

اپل هم علی‌رغم تکمیل کامپیوتر "آسان کار"، در دههٔ ۱۹۸۰ به مایکروسافت باخت (البته بعداً به بازار بازگشت و شروع به فروش موسیقی، آیپاد و تلفن کرد). خود مایکروسافت در برابر اینترنت غافلگیر شد و جنگ موتور جستجو را به گوگل باخت و ممکن است در آینده‌ای نزدیک جایگاه محکم خود را در بخش نرم‌افزار نیز به کلی از دست بدهد.

پاسخ غریزی این است که باید خطاها را از بین ببریم. این رویایی ناممکن است. راه‌حل جایگزین این است که تلاش کنیم این سیستم‌های پر خطر را تا حد ممکن ساده کرده و از پیوستگی شدید درآوریم، خبررسان‌ها تشویق شوند خطرهای پنهانی که منتظر وقوع هستند را افشاء کنند و- متاسفانه- خود را برای بدترین ها آماده کنیم. اینها درس‌هایی هستند که برخی مهندسین، هم مهندسین نفتی و هم مهندسین امور مالی ظاهراً باید بارها و بارها بیاموزند.

«هیچ نقشهٔ جنگی در برابر اولین برخورد با دشمن به درد نمی‌خورند». آنچه مهم است این است که یک رهبر با چه سرعتی می‌تواند خود را با شرایط سازگار کند.

زمانی که یک مشکل حل نشده باقی می‌ماند یا دائماً تغییر می‌کند، بهترین راه مقابله با آن این است که رویکردهای متفاوتی به کار برده شود. اگر هیچ‌کس دست به کار متفاوتی نزند، باید تقلا کنیم تا راه جدید و بهتری برای انجام کارها پیدا کنیم. اما اگر قرار باشد تنوع را قبول داشته باشیم، باید بپذیریم که برخی از این رویکردهای جدید به خوبی کار نخواهند کرد. بیان این رویکرد توسط یک سیاستمدار یا مدیر ارشد چندان جالب نیست.

می‌خواهیم تمام خدمات عمومی مثل کوکاکولا باشد: همه شبیه به هم، همه خوب، اما چنین چیزی امکان ندارد.

تنها بدترین حکومت‌های دیکتاتوری در جهان بوده‌اند که تا این حد راه هرگونه بازخورد را بر روی خود بسته بوده‌اند

«اصول پالچینسکی» تقسیم بندی کرد: اول، به دنبال ایده‌های جدید باشید و چیزهای جدید را امتحان کنید؛ دوم اینکه، زمانی که چیزی جدید را دنبال می‌کنید، آن را در مقیاسی انجام دهید که در صورت شکست، بتوانید جان سالم به در ببرید؛ سوم اینکه، به دنبال بازخورد باشید و همین طور که کار را ادامه می‌دهید از اشتباهات خود درس بگیرید. اولین اصل را می‌توان به طور ساده‌تر «تنوع» نامید؛ مورد سوم «انتخاب» است. اهمیت مورد دوم - قابلیت بقا -

فرایند تکامل بین کشف راه جدید و استفاده از راه آشنا توازن بسیار خوبی ایجاد کرده است.

چند دهه طول کشید تا توستر آشنای نان بالا انداز رخ بنماید، زمانی که خیلی از شرکت‌ها یا این بازار را رها کرده یا ورشکست شده بودند.

یکی از کشف‌های جالب تت‌لاک این بود که متخصص‌های معروف‌تر (آنها که زمان زیادی را به شرکت در برنامه‌های تلویزیونی می‌گذرانند) از همه نالایق تر هستند.

رهبران خوب مشاوران متخصص را دور خود جمع می‌کنند و به سراغ داناترین افراد می‌روند که دقیق‌ترین دیدگاه‌ها را برای مشکلات روز داشته باشند.

سخت‌ترین کار در دنیا این است که قبول کنیم اشتباه کرده‌ایم و سعی کنیم آن را درست کنیم. خود تیلا تارپ بهترین توضیح را دارد که چرا چنین است: زیرا «لازم است وضعیت موجود خود که نتیجه کار خودتان است را به چالش بکشید.»

پاسخ غریزی این است که باید خطاها را از بین ببریم. این رویایی ناممکن است. راه‌حل جایگزین این است که تلاش کنیم این سیستم‌های پر خطر را تا حد ممکن ساده کرده و از پیوستگی شدید درآوریم، خبررسان‌ها تشویق شوند خطرهای پنهانی که منتظر وقوع هستند را افشاء کنند و- متاسفانه- خود را برای بدترین ها آماده کنیم. اینها درس‌هایی هستند که برخی مهندسین، هم مهندسین نفتی و هم مهندسین امور مالی ظاهراً باید بارها و بارها بیاموزند.

بسیاری از ایده‌ها نمی‌توانند از این آزمایش‌ها موفق بیرون بیایند، و اگر توسط مدیر کنار گذاشته نشود، بالاخره دادگاه حکم به ورشکستگی آنها می دهد. ایده‌های خوب گسترش می‌یابند زیرا رقبا آنها را کپی می‌کنند، زیرا کارمندان می‌روند تا شرکت خودشان را راه بیاندازند، یا به این خاطر که شرکتی که ایده‌های خوب دارد رشد می‌کند. «با وجود این عناصر تنوع و انتخاب، صحنه برای یک روند تکاملی آماده خواهد بود؛ یا به عبارت دیگر، صحنه آمادهٔ حل مشکل از طریق آزمون و خطا است».

تکامل موثر است زیرا به جای اینکه درگیر جستجوی مشقت‌بار و زمان‌بری برای یافتن بلندترین قله شویم - قله‌ای که فردا ممکن است اصلاً وجود نداشته باشد - برای مجموعه مشکلات پیچیده و دائماً در حال تغییر، راه‌حل‌هایی مداوم و «مناسب زمان حال» ارائه می‌دهد. در تکامل زیستی، راه‌حل‌ها شامل فوتوسنتز، تعداد چشم‌ها و شیر مادر می‌شود. در تکامل اقتصادی راه حل‌ها شامل حسابداری دوبل، مدیریت زنجیرهٔ تامین، و «یکی بخر، دوتا ببر» می‌شود. برخی از راه‌حل‌ها بادوام به نظر می رسند. برخی دیگر، مثل دایناسور بودن یا بزرگترین تولید کنندهٔ نوار ویدئوی وی.اچ.اس بودن، تنها به زمان و مکانی خاص بستگی دارد.

رویکرد تکامل، فقط راه دیگری برای حل مشکلات پیچیده محسوب نمی‌شود. با توجه به ظاهر احتمالی این چشم‌اندازهای دائماً در حال تغییر، ترکیب تکاملی قدم‌های کوچک و قمارهای بزرگ گاه و بی‌گاه بهترین راه برای جستجوی راه حل است.

در یک دنیای پیچیده، بعید است در اولین تلاش خود موفق شویم. ظاهراً برای قبول ایدهٔ سازگاری در زندگی روزمره باید قبول کنیم که تلوتلوخوران وارد فرایند دائمی شکست خوردن بشویم. پس یک بار دیگر این نکتهٔ با ارزش را به یاد بیاورید که چرا آزمایش و کسب تجربه ارزشمند است حتی با این وجود که بسیاری از آزمایش‌ها در واقع نهایتاً به شکست منجر خواهند شد. این بدان خاطر است که فرایند تصحیح اشتباهات سودمندتر از آسیبی است که از خود اشتباهات ایجاد می‌شود، حتی با وجود اینکه در زمانی که اشتباهات رخ می‌دهند اغلب تصور می‌کنیم برعکس این موضوع صادق است.