کتاب دیوانه‌ بازی

آدم یا بی‌درنگ از کسی خوشش می‌آید یا هرگز خوشش نمی‌آید.

اسم‌ها هستند که ترس ایجاد می‌کنند. اشیاء بدون اسم هیچ‌چیز،‌ حتا شیء هم نیستند.

همه می‌روند، از آغاز این‌طور بوده

می‌دانی افسردگی یعنی چه؟ تابه‌حال کسوف دیده‌ای؟ خوب این هم مثل آن است: ماه جلو قلب می‌آید و قلب دیگر نوری از خودش نمی‌پراکند. روز روشن تبدیل به شب تاریک می‌شود. افسردگی هم ملایم است و هم ظلمانی.

اگر آدم گرفتار رنج عشق است دلیل نمی‌شود اجازه‌ی هر کاری را به خودش بدهد.

برای این‌که چیزی به پایان برسد، باید چیز دیگری آغاز شود و آغازها را نمی‌توان دید.

بالاخره یک نفر پیدا خواهد شد که دوستم بدارد. اگر هم کسی نباشد، هوا هست، ماسه و آب و روشنایی هم هست. هرگز وانهاده نخواهم ماند.

از این‌جا صدای‌شان را می‌شنوم. غیرمسؤل، خام، بوالهوسع، دختربچه‌ی لعنتی، کمله‌ی حقیقی را پیدا نخواهند کرد. تنها کلمه‌ای که در فرهنگ‌لغات‌شان نیست، چون در زندگی‌شان وجود ندارد: آزاد.

مرده‌ها را آدم می‌داند کجا می‌روند، ولی زنده‌ها؟ دور شدن‌شان مرموزتر از دور شدن مرده‌هاست.

مرده‌ها را آدم می‌داند کجا می‌روند، ولی زنده‌ها؟