بریده‌هایی از کتاب آن فرانک؛ خاطرات یک دختر جوان

و در نتیجهٔ این مبارزه قوی‌تر شده‌ام.

. من فقط در برابر یک نفر مسئولم و آن یک نفر خودم هستم.

این موضوع یک‌شنبه پیش نیامد. من برای به‌دست آوردن این استقلال، مدت‌ها مبارزه کرده و اشک ریخته‌ام.

خیلی در بند پول و مال دنیا نیستم، زیبا و باهوش و زرنگ هم نیستم، اما شادم و می‌خواهم همین‌طور بمانم! من شاد به دنیا آمده‌ام، مردم را دوست دارم، شخصیتی قابل اتکا دارم و دلم می‌خواهد همه مثل من شاد باشند.

من می‌خواهم صداقت داشته باشم. به نظر من صداقت انسان را ارتقا می‌دهد و باعث می‌شود احساس خوبی نسبت به خودش داشته باشد.

پتر می‌گوید، بزرگ‌ترها به جوانی ما حسودی‌شان می‌شود و ما نباید حرف‌های زشت‌شان را به دل بگیریم.

کم‌کم می‌توانم معنی ضرب‌المثل پدر را تشخیص بدهم: «هر بچه‌ای مربی خودش است.» پدر و مادرها تنها می‌توانند بچه‌هاشان را نصیحت کنند یا راه و چاه را نشانشان بدهند. درنهایت خود آدم‌ها شخصیتشان را می‌سازند.

سرگشته و حیرانم، هرچه می‌کنم نمی‌توانم پادزهری برای این واژهٔ هولناک «سهل» پیدا کنم. چطور باید برای او روشن کنم چیزهایی که ممکن است سهل و فوق‌العاده به نظر بیایند، او را به اعماق می‌کشند، به جایی که نمی‌تواند به دوست، پشتیبانی و حمایت و زیبایی دست پیدا کند. اما آیا آن‌قدر پایین می‌کشند که نتواند دوباره به سطح بازگردد؟

راستش را بخواهی، من نمی‌فهمم کسی که به ضعف خود معترف است، چطور خودش را عوض نمی‌کند. اگر خصوصیت بد خودت را می‌شناسی، چرا با آن مبارزه نمی‌کنی و شخصیتت را پرورش نمی‌دهی؟ همیشه در جواب این سؤال می‌گویند «چون این‌طوری راحت‌ترم!» و این جواب مرا دلسرد می‌کند. راحت‌تری؟ یعنی زندگی فریبکارانه و کاهلانه چیز راحتی است؟ نه، این‌طور نیست. آدم‌ها به این راحتی با آسایش و... پول از راه به‌در نمی‌شوند.

روز تهی، هرچند که روشن و درخشان باشد همچون شب، تار و ظلمانی است.

هر کسی می‌تواند به دیگری بگوید خفه شود اما جلو فکر کردنش را نمی‌تواند بگیرد،

هر زمان که احساس تنهایی یا اندوه کردی، در یک روز زیبا به شاه‌نشین برو و بیرون را تماشا کن، نه خانه‌ها و پشت‌بام‌ها، بلکه آسمان را. تا زمانی که بتوانی بدون وحشت به آسمان نگاه کنی، می‌دانی که قلباً خالص و بی‌غشی و می‌توانی بار دیگر خوشبختی را پیدا کنی.

صبح‌ها که از خواب بیدار می‌شوم ـ یک لحظهٔ ناخوشایند دیگر ـ از رختخواب بیرون می‌پرم و به خودم می‌گویم «تا چند ثانیهٔ دیگر برمی‌گردی زیر لحاف» بعد به طرف پنجره می‌روم، پردهٔ سیاه را پایین می‌آورم و از لای شکاف پنجره نفس عمیق می‌کشم تا هوای تازه را احساس کنم و آن‌وقت بیدار شده‌ام و با سرعت هرچه تمام‌تر رختخواب را مرتب می‌کنم تا وسوسه نشوم دوباره بروم توی‌اش. می‌دانی مادر اسم این را چی گذاشته؟ هنر زندگی کردن.

آدم‌های عادی نمی‌دانند کتاب برای آدم‌های توی قفس چه مفهومی دارد. کتاب خواندن و رادیو گوش‌دادن تنها تفریح و سرگرمی ماست.

امید و آرزو هم درست مثل ترس، فشار روحی ایجاد می‌کند.

در جایی خوانده‌ام که «جوان‌ها، ته قلبشان، به مراتب از پیرها تنهاترند.» به نظر من کاملاً حقیقت دارد.

انسان‌های مذهبی باید خوشحال باشند، چون همه‌کس قابلیت و توانایی اعتقاد به یک نظام والاتر را ندارند. کسی که خدا را قبول دارد، از عذاب وجدان نمی‌ترسد. برای خیلی از مردم، پذیرفتن مفاهیم برزخ، دوزخ و بهشت مشکل است؛ با این وجود، نفس مذهب ـ هر مذهبی ـ انسان را در راه راست پیش می‌برد. منظور من ترس از خدا نیست، صحه‌گذاشتن انسان بر درک خود از شرافت، پاکی و پیروی از وجدان است. چقدر خوب بود اگر همه هر شب، رفتارهایی را که در طول روز داشتند، مرور می‌کردند و کارهای خوب و بدشان را می‌سنجیدند. آن‌وقت خودبه‌خود سعی می‌کردند با آمدن هر روز بهتر رفتار کنند و بی‌تردید آرزوهاشان چندی بعد محقق می‌شد. این نسخه در دسترس همه هست، خرجی ندارد و صددرصد مفید است. کسانی که این را نمی‌دانند به تجربه درخواهند یافت که «وجدان راحت به انسان قدرت می‌دهد!»

دلایل زیادی داریم که به خوشبختی بزرگ امیدوار باشیم... اما باید آن را به دست بیاوریم، و این چیزی است که با در پیش گرفتن سهل‌ترین راه، به‌دست نمی‌آید. به‌دست آوردن خوشبختی، یعنی کار و تلاش، نه راحت‌طلبی و فرض و گمان. راحت‌طلبی ممکن است وسوسه‌انگیز باشد، اما فقط کار است که به انسان رضایت واقعی می‌بخشد.

باید برای زن‌ها هم مثل مردها احترام قائل شد! در همه‌جای دنیا اعتقاد عمومی این است که به مرد باید احترام گذاشت. چرا زن‌ها نباید از این احترام برخوردار باشند. سربازان و قهرمانان جنگ مایهٔ افتخارند و از آن‌ها تجلیل می‌شود، کاشفان تا ابد جاودانه می‌شوند، شهیدان مقدس شمرده می‌شوند، اما چند نفر به زن‌ها نیز به چشم سرباز نگاه می‌کنند؟ موقعی که کتاب بشر در برابر مرگ را می‌خواندم، از اینکه فهمیدم اغلب زن‌ها در موقع زایمان، بیشتر از همه قهرمانان جنگ درد می‌کشند و دچار بیماری می‌شوند، به شدت تکان خوردم (این فقط یک مورد است)؛ و آن وقت برای تحمل این‌همه درد، به او چه جایزه‌ای می‌دهند؟ زن بعد از زایمان چون هیکلش از ریخت افتاده، به گوشه‌ای رانده می‌شود، فرزندانش پس از مدتی ترکش می‌کنند، و زیبایی‌اش از بین می‌رود. زن‌ها برای تداوم بخشیدن به نسل، به مراتب از همهٔ این سربازهای پرمدعا و قهرمان‌های راه آزادی، سرسخت و دلیرترند! من نمی‌خواهم بگویم که زن‌ها نباید بچه‌دار شوند، چون این خصوصیتی است که طبیعت برای‌شان در نظر گرفته و درست همین است. منظورم محکوم کردن نظام ارزشی جامعه و مردهایی است که قبول ندارند مشارکت زن‌ها در امور اجتماع با وجود خطرات و مشکلات بسیار، عاقبت خوبی دارد.

خیلی‌ها فکر می‌کنند که طبیعت زیبا است، خیلی‌ها گاه‌گاه زیر آسمان پر ستاره می‌خوابند، و خیلی از کسانی که در بیمارستان‌ها بستری‌اند یا در زندان‌ها محبوس‌اند، در آرزوی روزی‌اند که آزاد شوند و بتوانند از زیبایی‌های طبیعت لذت ببرند. اما عدهٔ خیلی کمی این‌طور مثل ما از موهبت طبیعت که ثروتمند و فقیر به یک اندازه از آن بهره‌مندند، دور و بی‌نصیب‌اند.