بریده‌هایی از کتاب آن فرانک؛ خاطرات یک دختر جوان

روز تهی، هرچند که روشن و درخشان باشد همچون شب، تار و ظلمانی است.

گاهی فکر می‌کنم وحشتناک است که انسان به نزدیک‌ترین کسان خودش نیز نتواند اعتماد کند.

آدم‌های عادی نمی‌دانند کتاب برای آدم‌های توی قفس چه مفهومی دارد.

همهٔ دنیا منتظر است و بسیاری منتظر مرگ‌اند.

تنها آرزویم این است که نتیجه‌ای از کارم بگیرم یا یک‌بار هم که شده، کسی که دوستم دارد، به من دلگرمی و قوت قلب بدهد.

مرا سرزنش و محکوم نکن، به من به عنوان کسی فکر کن که گاهی به مرز انفجار می‌رسد!

امیدوارم بتوانم همه‌چیز را با تو در میان بگذارم، چون هرگز نتوانسته‌ام به کسی اعتماد کنم، و امیدوارم که تو برایم منبع بزرگ آرامش و اتکا باشی.

پدر هر کاری می‌توانست برای مهارکردن روح عاصی و ناآرام من کرد، ولی بی‌فایده بود. من رفتارهایم را زیر ذره‌بین گذاشتم و با دیدن اشتباهاتم، خودم را درمان کردم. چرا پدر در این مبارزه از من حمایت نکرد؟ چرا موقعی که دست یاری به سویم دراز کرد، شکست خورد؟ برای اینکه روش‌اش صحیح نبود. همیشه طوری با من حرف می‌زد انگار بچه‌ای هستم که دارم مرحلهٔ سختی را از سر می‌گذرانم.

درنهایت خود آدم‌ها شخصیتشان را می‌سازند. به‌علاوه، من با شجاعت فوق‌العاده زیاد با زندگی روبه‌رو می‌شوم. احساس قدرت می‌کنم و قادرم مشقت‌ها را تحمل کنم، بسیار جوان و آزاده‌ام! از اینکه خصوصیاتم را تشخیص داده‌ام، خوشحالم، چون معنی‌اش این است که راحت‌تر می‌توانم در مقابل ناملایمات زندگی ایستادگی کنم.

آن‌قدر از خودم به شکل‌های مختلف انتقاد می‌کنم که کم‌کم می‌توانم معنی ضرب‌المثل پدر را تشخیص بدهم: «هر بچه‌ای مربی خودش است.» پدر و مادرها تنها می‌توانند بچه‌هاشان را نصیحت کنند یا راه و چاه را نشانشان بدهند.

هر کس برای خود عالمی دارد! اما یک قاعده را نباید فراموش کرد؛، به همه‌چیز بخند و دیگران را فراموش کن! می‌دانم که خیلی خودخواهانه است، اما این تنها دوای درد کسانی است که به حال خودشان اشک می‌ریزند.

طبیعت تنها چیزی است که هیچ جانشینی ندارد!

این خیال نیست ـ تماشای آسمان، ابرها، ماه و ستاره‌ها به راستی به من آرامش و امید می‌بخشد. دمخور بودن با طبیعت از صدها قطرهٔ والرین یا قرص پِرامید مؤثرتر است. طبیعت باعث می‌شود متواضع و فروتن شوم و آمادگی یابم که با هر ضربه‌ای شجاعانه روبه‌رو شوم!

رزوها، افکار و سرزنش‌ها و انتقادها در مغزم چرخ می‌زنند. من آن‌طور که خیلی‌ها تصور می‌کنند، مغرور و خودپسند نیستم. به تقصیرات جورواجور و کوتاهی‌هایم بهتر از هر کس واقفم، با این تفاوت که: چون می‌دانم که می‌خواهم تغییر کنم، تغییر خواهم کرد و تا به حال هم خیلی تغییر کرده‌ام!

زندگی ما را سرشار از شجاعت می‌کند و بهمان قدرت دوباره می‌دهد. باید برای تحمل ترس‌ها، سختی‌ها و مرارت‌های زیادی که پیش رو داریم، شجاعت نشان دهیم. حالا زمان آرامش و ثبات‌قدم است و همه باید جد و جهد به خرج بدهیم! فرانسوی‌ها، روس‌ها، ایتالیایی‌ها و حتی آلمانی‌ها می‌توانند از درد و رنج شیون کنند اما ما هنوز چنین حقی نداریم!

کاش زودتر اتفاقی بیفتد، حتی اگر حملهٔ هوایی باشد. هیچ‌چیز به اندازهٔ این نگرانی خردکننده نیست. کاش زودتر کار تمام می‌شد، هرچند ظالمانه باشد. دست‌کم آن‌وقت می‌دانیم برنده‌ایم یا فاتحه‌مان خوانده است.

از طرف دیگر آن‌ها سرگرمی‌هایی هم دارند. با دوستانشان رفت‌وآمد می‌کنند و مثل همهٔ آدم‌های عادی زندگی روزمره‌شان را می‌گذارنند، به همین دلیل گاهی ـ ولو مدتی کوتاه ـ هیجانات روحی‌شان تخفیف می‌یابد، درحالی‌که هیجانات روحی ما در طول دو سالی که در اینجا هستیم، هرگز حتی یک‌بار هم تخفیف نیافته است. این بار طاقت‌فرسای غیرقابل تحمل که مدام وزنش بیشتر می‌شود، تا کی بر وجود ما سنگینی خواهد کرد؟

در این میان همیشه خلأیی عظیم وجود دارد. روزی به جنبهٔ مضحک زندگی می‌خندیم و روز بعد ـ و از این‌جور روزها خیلی هست ـ وحشت‌زده‌ایم و ترس، نگرانی و نومیدی از سر تا پای‌مان می‌بارد.

دختر زشت یا ابلهی نیستم، خون‌گرم و بانشاطم و می‌خواهم خودم را خوب تربیت کنم! بله، آن، خودت خیلی خوب می‌دانی که نامه‌ات نامهربانانه و دور از واقعیت بود، آن‌وقت آن‌همه بهش افتخار می‌کردی! می‌خواهم یک‌بار دیگر پدر را الگو قرار بدهم و خودم را اصلاح کنم.

بله، دوشیزه آن، تو هنوز خیلی چیزها را باید یاد بگیری. از همین لحظه باید به‌جای تحقیر و سرزنش دیگران، از نو شروع کنی!