بریده‌هایی از کتاب آن فرانک؛ خاطرات یک دختر جوان

رختخواب‌های مرتب نشده، ظرف‌های رها شدهٔ صبحانه روی میز و یک پوند گوشت برای گربه در آشپزخانه، همه حکایت از این داشت که ما با عجله رفته بودیم. اما هیچ‌کدام در بند تأثیری که این منظره برجا می‌گذاشت، نبودیم، فقط می‌خواستیم از آنجا دور شویم و خود را به سلامت به سرنوشت بسپاریم. جز این، هیچ‌چیز اهمیت نداشت. باقی ماجرا باشد برای فردا.

آدم دیگران را فقط بعد از دعوا و بگومگو می‌شناسد و می‌تواند دربارهٔ شخصیتشان قضاوت کند!

پدر و مادرها تنها می‌توانند بچه‌هاشان را نصیحت کنند یا راه و چاه را نشانشان بدهند. درنهایت خود آدم‌ها شخصیتشان را می‌سازند.

اما آنجا که امید هست، زندگی هم هست. زندگی ما را سرشار از شجاعت می‌کند و بهمان قدرت دوباره می‌دهد. باید برای تحمل ترس‌ها، سختی‌ها و مرارت‌های زیادی که پیش رو داریم، شجاعت نشان دهیم. حالا زمان آرامش و ثبات‌قدم است و همه باید جد و جهد به خرج بدهیم!

بارها و بارها از خودم پرسیده‌ام که آیا بهتر نبود اصلاً مخفی نمی‌شدیم، شاید تا الآن مرده بودیم و مجبور نبودیم این‌همه رنج بکشیم، به‌خصوص دیگران ناچار نبودند به خاطرمان این‌همه رنج بکشند. اما همه سعی داریم این فکر را به مغز خود راه ندهیم. ما هنوز زندگی را دوست داریم، هنوز آواهای طبیعت را فراموش نکرده‌ایم و هنوز به همه‌چیز سخت امیدواریم.

آدم دیگران را فقط بعد از دعوا و بگومگو می‌شناسد و می‌تواند دربارهٔ شخصیتشان قضاوت کند!

خیلی سخت است که انسان در همهٔ موارد قوی و شجاع باشد!

کسانی که این را نمی‌دانند به تجربه درخواهند یافت که «وجدان راحت به انسان قدرت می‌دهد!»

ما همگی زنده‌ایم ولی نمی‌دانیم چرا و برای چه؛ همه در جست‌وجوی خوشبختی هستیم و زندگی‌هایی را پیش می‌بریم که در عین تفاوت، به هم شباهت دارند.

حرف زدن برای مردها آسان است، چون هرگز مجبور نبوده‌اند و مجبور نیستند رنج و مصیبتی را که زن‌ها تحمل می‌کنند، تحمل کنند!

«در عاشقی و جنگ همه‌چیز رواست.»

ظاهراً من برایش حکم شربت انرژی‌بخش را دارم. آدم خودش نمی‌داند به چه دردهایی می‌خورد!

«کاغذ صبورتر از انسان است.»

می‌خواهم مفید باشم و برای همهٔ آدم‌ها، حتی کسانی که هرگز ندیده‌ام، لذت بیافرینم. می‌خواهم حتی بعد از مرگم هم به زندگی ادامه بدهم! برای همین این‌قدر از خدا سپاسگزارم که به من این استعداد را داده که بتوانم خودم را پرورش بدهم و درونیاتم را بیان کنم! موقع نوشتن می‌توانم همهٔ نگرانی‌ها را از خودم دور کنم غم‌هایم ناپدید می‌شوند، روحیه‌ام تجدید حیات می‌کند! اما سؤالی که برایم مطرح است این است که هرگز قادر خواهم بود چیز باارزشی بنویسم؟ می‌توانم روزنامه‌نگار یا نویسنده بشوم؟ امیدوارم بتوانم. خیلی امیدوارم. چون با نوشتن می‌توانم همه‌چیز را ثبت کنم؛

به‌ظاهر من همه‌چیز دارم اما یک دوست واقعی ندارم.

کار دنیا وارونه شده: انسان‌های محترم و آبرومند به اردوگاه کار اجباری، زندان و سلول انفرادی فرستاده می‌شوند، درحالی‌که پست‌ترین موجودات به پیر و جوان و فقیر و غنی حکومت می‌کنند

است. در مورد من، مثل یک بچهٔ چهارده ساله فکر نکنید، چون این مشکلات مرا خیلی پخته کرده.

«من دیگر جرئت هیچ کاری را ندارم، چون می‌ترسم مجاز نباشد.»

در عاشقی و جنگ همه‌چیز رواست.

کاش زودتر کار تمام می‌شد، هرچند ظالمانه باشد. دست‌کم آن‌وقت می‌دانیم برنده‌ایم یا فاتحه‌مان خوانده است.