بریده‌هایی از کتاب پرده را کنار بزن در پایان عشق پیروز است

نیازی نیست بلند بلند حرف بزنیم خداوند صدای پنهانْ‌مانده مردم را می‌فهمد، ظلم دارد دنیا را می‌گیرد ...! یک نفری ... یک کاری بکند

یکی بیاید وُ بی‌دارم برآورد به خوابِ درد.

چقدر دنیا خوب است کوچه ما پُر از بازگشتِ بچه‌های دبستان است انگار هر کدامشان را پیامبری به این جهان آورده است.

خوب است که بر این سیاره همیشه کسی هست که به کس دیگری فکر می‌کند.   شَک نکنید، فکر بکنید!

درد از درد گذشته است به خشک‌سالِ دریا بمیریم بهتر است ... تا تحملِ این طایفه که ترانه‌خوانِ تاریکی‌اند.

تنهاییِ بزرگ به تنهایی تنهاییِ مرا پُر خواهد کرد. همین است که آدمی هرگز تنها نخواهد ماند.

هی دردْپذیرِ بزرگ تاوانِ عبور از تاریکی تحمل تاریکی است.

هی دردْپذیرِ بزرگ تاوانِ عبور از تاریکی تحمل تاریکی است.

دوستِ من دوستِ عزیزِ من در ولگردیِ بی‌دلیل این شب‌ها هر وقت ... واژه کم آوردی به کسی بیندیش که دوستش می‌داری، بلادرنگ ... دنیا به یاری‌ات می‌آید.

ظاهرا کسانی پیش از ما پُل‌ها را خراب کرده‌اند ...

به خشک‌سالِ دریا بمیریم بهتر است ... تا تحملِ این طایفه که ترانه‌خوانِ تاریکی‌اند.

دیدید چگونه عده‌ای با دست‌های بُریده پیِ نجات‌دهنده منتظر گریه می‌کردند!

امیدوارم همیشه عید باشد آدمی سرخوش باشد و خیلی چیزهای دیگر

درک دُرُستِ درد، نخستین اشاره به احتمالِ شفاست

هر وقت ... واژه کم آوردی به کسی بیندیش که دوستش می‌داری، بلادرنگ ... دنیا به یاری‌ات می‌آید.

کاش می‌دانستید جریمه دقت به این جهان چقدر دشوار است.

دنیا را دست بینداز وگرنه دنیا تو را دست خواهد انداخت!

سؤال این بود که به محضِ طلوعِ آفتاب آیا معلوم خواهد شد که سنگِ مَزار ماه را چه کسانی شکسته‌اند؟!

شعر ... دعوت به داناییِ عاشقانه است ... تا ابدالآباد!

دنیا را دست بینداز وگرنه دنیا تو را دست خواهد انداخت!