بریده‌هایی از کتاب جستارهایی در باب عشق

امّا دولت مدرن تا آنجا که امکان دارد باید کنار بایستد و بگذارد تا مردم خودشان بر خودشان حکومت کنند. مثل یک معشوق آزار دیده که در یک رابطه عاشقانه، ستم‌دیده و حال درخواست می‌کند که فقط کمی فضای شخصی خود را داشته باشد،

سرآغاز انقلاب‌ها به لحاظ روان‌شناختی به نحوی عجیب به آغاز یک رابطه عاطفی شباهت دارد: پافشاری بر وحدت، حس قدرت مطلق، میل افشای رازها (به همراه هراس از مخالفت، که خیلی زود به پارانویای معشوق منجر می‌شود و در نتیجه به پدید آمدن نوعی پلیس مخفی می‌انجامد).

آخر، مگر شکل کفش کلوئه چیز مهمی بود؟ چه اهمیتی داشت اگر این عیب کوچک او را در کنار آن همهٔ خوبی‌هایش نادیده می‌گرفتم.

شاید کسانی که از همه آسان‌تر عاشقشان می‌شویم افرادی هستند که چیزی درباره‌شان نمی‌دانیم.

این دخترک یک روز که از بوفه مدرسه برایش آب پرتقال خریدم به من گفت: «اگر پسری به من بگه که ساعت نه به تو زنگ می‌زنم و دقیقآ سر ساعت نه زنگ بزنه به او جواب نمی‌دم. آخر برای چه او باید این قدر درمانده باشه؟ من فقط از کسی خوشم می‌آد که من رو منتظر بگذاره، ساعت نه و نیم حاضرم هر کاری براش انجام بدم.»

چطور ممکن است که من هم آرزومند عضویت در باشگاهی باشم و در عین حال، به محض محقق شدن آن خواسته، دیگر این آرزو را از سر به در کنم؟ چطور ممکن بود آرزو داشته باشم که کلوئه مرا دوست بدارد، اما وقتی در دلش جای گرفتم، از دستش برنجم؟

عضویت در باشگاهی که قبول کند فردی چون او عضوش باشد شایستگی عضویت وی را ندارد.

بر طبق نظر آناتول فرانس: «مرسوم نیست عاشق آنچه که داریم بشویم».

عقل به ما می‌گوید که مراقب ترس‌های‌مان از چیزی که به ما آسیب می‌زنند باشیم و انرژی خود را بابت سایه‌های روی دیوار هدر ندهیم. خِرد به ما می‌گوید که نباید از مرگ ترسید، و از تنها چیزی که باید ترسید، خود ترس است.

عاشق شدن یک نفر فقط زمانی یک عمل اخلاقی است که بدون هیچ چشم داشت و انتظار متقابلی عرضه شود، یعنی در قبالش چیزی خواسته نشود. به عبارت دیگر: یعنی عشق فقط و فقط عشق باشد.

به زور نمی‌توان عشق مرده را زنده کرد.

«آدم با فکر کردن به یه مشکل می‌تونه یه مشکل بیافرینه.»

تنها تفاوت بین پایان عشق و پایان زندگی این است که دست کم در مورد مرگ خیالمان راحت است که پس از مردن دیگر هیچ چیزی را حس نخواهیم کرد، امّا چنین آسایشی در مورد عشق وجود ندارد. چون یک عاشق می‌داند که پایان یک رابطه ضرورتآ پایان یک عشق نیست، با قطعیت تمام پایان زندگی هم نخواهد بود.

بدون عشق، امکان ندارد که ما هویتی مناسب برای خویش به دست آوریم. در عشق همیشه تأییدی بر حضور مدام ما وجود دارد.

جان کلام اینکه ما کاملا زنده نیستیم، مگر اینکه کسی ما را دوست داشته باشد.

حقیقت همیشه برتر از پندار است.

اگر از بیشتر آدم‌ها بپرسی که آیا به عشق باور دارن یا نه، احتمالا می‌گن نه. اما واقعآ این طور فکر نمی‌کنن. این فقط روشی هست که از خودشون در برابر خواسته‌شون دفاع می‌کنن. اون‌ها به عشق باور دارن، اما تا زمانی که زمانش برسه، تظاهر می‌کنن که بهش اعتقاد ندارن. بیشتر مردم اگر می‌تونستن بدگمانی و تردیدشون رو دور می‌انداختن. اکثرآ هرگز این شانس رو پیدا نمی‌کنن.»

حتی اگر زیبا و ثروتمند باشیم، نمی‌خواهیم که به خاطر این چیزها ما را دوست داشته باشند، چون اگر این ویژگی‌ها از میان بروند ذاتآ عشق هم همراه آن زایل می‌شود. من ترجیح می‌دهم که مرا به خاطر سیرتم ستایش کنند نه صورتم، اما اگر بخواهید از ظاهرم تعریف کنید، پس در آن صورت ترجیح می‌دهم در مورد لبخندم (توسط عضلاتم ایجاد و کنترل می‌شود) اظهار نظر نمایید، تا در مورد بینی‌ام که جزء بافت ثابتی از بدن من است. ما می‌خواهیم دوستمان بدارند، حتی اگر هیچ چیز برایمان باقی نماند، جز «من»، این «من» اسرارآمیز در سُست‌ترین و آسیب‌پذیرترین حالتش.

در مورد مرگ خیالمان راحت است که پس از مردن دیگر هیچ چیزی را حس نخواهیم کرد، امّا چنین آسایشی در مورد عشق وجود ندارد. چون یک عاشق می‌داند که پایان یک رابطه ضرورتآ پایان یک عشق نیست، با قطعیت تمام پایان زندگی هم نخواهد بود.

حاضر بودم خویشتن را فراموش کنم تا همدلی با او را به حد اعلی برسانم. حاضر بودم تک تک خاطرات کلوئه را به ذهن بسپارم، و همچون یک تاریخدان از همهٔ دوران کودکی‌اش باخبر بشوم، و تمام چیزهایی را که دوست داشت یا از آنها می‌ترسید بیاموزم.