بریده‌هایی از کتاب جستارهایی در باب عشق

«رعایت اخلاق منحصرآ به قصد و نیت فرد در انجام یک کار بستگی دارد.»

اعمالی که برحسب خلق و خوی فرد انجام بگیرد، نمی‌توان آن را جزء مقولهٔ اخلاقی به حساب آورد.

در پایان نامه یک رابطهٔ عاطفی، کسی که دیگر عاشق نیست، معمولا حرف‌های ملاطفت‌آمیز و ملایم می‌زند،

به زور نمی‌توان عشق مرده را زنده کرد.

تروریست رومانتیک می‌گوید: تو باید مرا دوست داشته باشی، با قهر و بدخلقی، یا برانگیختن حسادت، وادارت می‌کنم که مرا دوست داشته باشی، اما تناقض پس از این ظاهر می‌شود، چون اگر عشق عرضه شود، این عشق غیرصمیمی و مخدوش است، و در این صورت تروریست عاشق گلایه می‌کند که اگر مجبورت کرده‌ام که عاشق من باشی، پس نمی‌توانم عشقت را بپذیرم، چون این عشق خودانگیخته نبوده.

کسی که به قهر و بدخلقی پناه می‌برد موجود پیچیده‌ای است، پیغام‌های متضادی می‌فرستد، درخواست کمک و اظهار دریوزگی می‌کند. در همان حال، کمک و توجه را نیز رد می‌کند، می‌خواهد بی‌آنکه حرفی بزند درک شود.

من هر چند کلوئه را دوست می‌داشتم، اما چون او را می‌شناختم دیگر کشش و اشتیاق شدیدی نسبت به او نداشتم. اشتیاق نمی‌تواند بی‌حد و حصر شامل کسانی شود که آنها را می‌شناسیم، چون خصوصیات‌شان برای ما شناخته شده است و لاجرم فاقد آن رمزآلودگی اشتیاقی است که برای آن ضروری است.

ناآشنایی، همان میل و آرزوی کشنده‌ای است که وقتی کسِ دیگری را از آن سوی اتاق می‌بینی همیشه در ضمیر خودآگاه تو باقی می‌ماند و می‌خواهد به آشنا تبدیل گردد.

بیشتر مردم آشکارا ما را به پذیرفتن یک نقش مجبور نمی‌کنند، بلکه از طریق واکنش‌هایی که در قبال ما بروز می‌دهند به ما القا می‌کنند تا این نقش‌ها را بپذیریم. در نتیجه ناخواسته مانع می‌شوند تا ورای آن قالب و چارچوبی پیش برویم که برای ما در نظر گرفته‌اند.

آنچه یک آدم پوچ‌گرا از من بیرون می‌کشد جنبهٔ پوچ‌گرای من است، و جدیت و وقار مرا یک آدم جدی و باوقار برمی‌انگیزد. اگر کسی فکر کند که من بانمکم، شاید پیوسته جوک گفتن و بذله‌گویی را ادامه دهم.

هر کس ما را به سوی معنای متفاوتی از خودمان هدایت می‌کند، چون ما اندکی بَدَل به چیزی می‌شویم که آنها فکر می‌کنند هستیم.

عشق، بر جنون خویش با انکار عادی بودن ذاتی معشوق صحه می‌گذارد و آن را افشا می‌کند. ملالت‌باری عشاق برای کسانی که خارج از گود ایستاده‌اند از همین رو است. آنها به جز یک انسان عادی، در معشوق چه می‌بینند؟

جان کلام اینکه ما کاملا زنده نیستیم، مگر اینکه کسی ما را دوست داشته باشد.

«آدمی می‌تواند در تنهایی و انزوا به همه چیز برسد، جز شخصیت»

بدون عشق، امکان ندارد که ما هویتی مناسب برای خویش به دست آوریم. در عشق همیشه تأییدی بر حضور مدام ما وجود دارد.

تفکر در حین رابطهٔ جنسی نقض یکی از اصول بنیادین نزدیکی است

آدم باید وارد رابطه‌ای مناسب با توقعات خودش بشود، یعنی، همانقدر پیش بره که طرف مقابلش پیش می‌ره. در واقع یک رابطه متعادل ـ یعنی این‌طور نباشه که یه طرف، دیگری رو فقط برای این بخواد که با او سرگرم بشه، اما دیگری به عنوان یک عشق واقعی به طرف مقابلش نگاه کنه. به نظر من هر چه زجر و ناراحتی است از همین جا سرچشمه می‌گیره.»

اگر از بیشتر آدم‌ها بپرسی که آیا به عشق باور دارن یا نه، احتمالا می‌گن نه. اما واقعآ این طور فکر نمی‌کنن. این فقط روشی هست که از خودشون در برابر خواسته‌شون دفاع می‌کنن. اون‌ها به عشق باور دارن، اما تا زمانی که زمانش برسه، تظاهر می‌کنن که بهش اعتقاد ندارن.

شوخی دیوارهای رنجش ناشی از اختلاف بین آرمان‌های ما و واقعیت را با پوششی نرم می‌پوشاند. در پشت هر شوخی هشداری بود دال بر وجود اختلاف و حتی یأس و نومیدی، اما اختلافی بود که چاشنی انفجارش خنثی شده بود ـ پس می‌شد بدون وقوع هیچ کشتاری از آن چشم پوشید.

«تنها آن آزادی‌ای استحقاق این نام را دارد که خیر ما، به شیوهٔ خودمان به دنبال آن حاصل آید، به شرطی که سعی نکنیم دیگران را از آزادی‌شان محروم کنیم، یا مانع نتیجهٔ تلاش‌های دیگران برای رسیدن به آن شویم...