کتاب سایه های شب

. آیا کسی در نتیجهٔ استدلال دست به قتل می‌زند؟ نه، آدم‌ها فقط وقتی می‌کشند که به تأثیر خون و اعصاب خود برانگیخته می‌شوند و آن هم میراث پیکارهای کهن برای بقا و لذتِ قوی بودن است.

قطارها سرِ وقتِ مقرر خود می‌آمدند و می‌رفتند و اکنون که جریانِ عادی رفت‌وآمد از سر گرفته شده بود آن‌ها نیز از روی هر دو خط از کنار هم عبور می‌کردند. این ماشین‌های بی‌رحم و نیرومند بی‌اضطراب و بی‌خبر از این نمایش‌های هیجان‌انگیز و جنایت‌های پشت سر هم همچنان می‌گذشتند. چه اهمیتی داشت که برخی مردمِ ناشناس طی سفر خود با مرگ روبه‌رو شده‌اند، زیر چرخ‌ها خرد شده‌اند؟ مردگان را حمل کردند و بردند، خون‌ها را شستند و مردم دوباره به‌سوی آینده به‌راه افتادند.

وانگهی ممکن است آدم از مردم نومید شود ولی نباید از خودش نومید شود.

هر سه نفر آن‌ها آن‌قدر خوب همدیگر را می‌شناختند که برای آن که حرف هم را بفهمند حتی نیازی به علامت نداشتند!

چرا باید با یک مشت موهومات زندگی را بر خود تلخ کرد؟ چرا وقتی روزهای خوش فرامی‌رسید نمی‌بایست آن‌ها را مغتنم شمرد؟

آخ که بریدن، رفتن و آغاز کردن زندگی تازه‌ای در جایی دیگر، اکنون رؤیای دایمی او بود.

آیا در گوشه و کنارهای درونِ تاریک درنده‌خویی انسان تصاحب و کشتن در واقع یک چیز بودند؟

از این‌رو با قدرشناسی عاشقانه و آرزوی گم شدن در او دوباره زن را در آغوش کشید.

این مرد که با سنت‌های دادرسان مزاحم و موی دماغ و درستکار بار آمده بود و هرگز اجازه نداده بود تطمیعش کنند، با یک امید خشک و خالی، با یک تعهدِ مبهمِ دستگاه به چرب کردنِ سبیل او، واداده بود. وظیفهٔ بازپرسی هم مثل هر شغل دیگری بود، همچنان که او هم پابستهٔ امیدهای خود به پیشرفت و ترقی شغلی بود، گدای گرسنه‌ای که همیشه آماده است تا در برابر فرمان‌های قدرت کمر خم کند. بازپرس زیرلب گفت: ــ راستی که سپاسگزارم، لطف بفرمایید همین را به عرض جناب وزیر هم برسانید.

تعجب کرد. یک ساعت، این همه اتفاق فقط در عرض یک ساعت.