بریده‌هایی از کتاب عشق نامرئی

به عقیدهٔ من در انتهای این صفحه، ساموئل هایمان نه تنها دست از نوشتن کشیده بلکه بی‌باکانه دست از احساساتی بودن نیز کشیده است. شاید بیشتر از این اعتراف کردن باعث می‌شده از تصمیمش منصرف شود و بین ما بماند... بی‌باکی و ترس بسیار به هم نزدیک‌اند، دو روی یک سکهٔ احساسند.

در دوران کودکی‌ام، آرگو بو داشت ولی پدرم نداشت. او فاصله‌اش را با من حفظ می‌کرد، بوی هیچ چیز نمی‌داد. به جز بوی تمیزی. منظورم این است که او بوی تمدن می‌داد، بویی که از بطری‌ها می‌آمد، ادوکلن یا ضدعفونی کننده‌ها، بوی یک مرد، بوی یک دکتر، فقط آرگو بویی که داشت مال خودش بود و من بوی او را می‌دادم. مرا نگاه کرد و من به جای او گفتم. «مثل یک مادر...»