بریده‌هایی از کتاب عشق نامرئی

به او بگو عشق پدر عشقی پرزحمت است چون نمی‌تواند با خودانگیختگی ارضا شود، این عشق باید بیشتر از هر عشق دیگری حسابگر باشد

جوناس گفت: «نباید بلند این را بگویم ولی من عاشق بلایای طبیعی هستم.» «دیوانه‌ای؟» «عاشق قدرت طبیعت، اینکه ما را تحقیر می‌کند، که قدرتش را به رخ‌مان می‌کشد، که ما را سرِ جایمان می‌نشاند.»

همه از خودشان این سؤال را می‌پرسیدند «عاشق کدام یک شدن راحت‌تر است، یک آدم یا یک سگ؟ و کدامشان در برگرداندن عشق ما بهترند؟» سؤال ناراحت‌کننده‌ای بود.

همه از خودشان این سؤال را می‌پرسیدند «عاشق کدام یک شدن راحت‌تر است، یک آدم یا یک سگ؟ و کدامشان در برگرداندن عشق ما بهترند؟» سؤال ناراحت‌کننده‌ای بود.

احساس گناه می‌کرد. گناه برای چی؟ برای اینکه چند دقیقه طوری زندگی کرده بود انگار پسرش نمرده است.

مثل فوران گدازه، شادی و غم در درونش برخاستند و به هم آمیختند و به صورت هق‌هق‌هایی بی‌امان سرریز شدند.

اندوهش پشت دیوار شفافی قرار داشت، دیوار شیشه‌ای ضخیمی که او کنارش راه می‌رفت؛ وقت‌های بود که دلش می‌خواست شیشه را بشکند تا بتواند واقعاً رنج بکشد؛ بقیهٔ وقت‌ها به اندوهی که نمی‌توانست حس کند فقط با ملایمت خیره می‌شد.

مثل تمام وقت‌هایی که اینجا می‌آمد، متوجه گذشت بعدازظهر نشده بود! آیا برای این نبود که به روزهای کودکی برمی‌گشت، روزگاری که به نظر می‌رسید تا ابد ادامه دارد، مثل بازتاب جاودانگی؟

او زندگی را دوست داشت، از هستی لذت می‌برد، حتی با اینکه مثل آب و هوای محلی لحظات متلاطمی را تجربه می‌کرد

اغلب فکر کرده‌ام که آدم‌های قوی، با پشتکار و پرتوانِ چهل، پنجاه ساله‌ای که خودکشی می‌کنند هم آدم‌هایی هستند که عادت دارند زندگی خودشان را کنترل کنند، از زیر بارِ رنج کشیدن شانه خالی می‌کنند با یک عمل ـ عملِ دار زدن خودشان یا خالی کردن یک گلوله در مغزشان. خودکشی می‌کنند چون مایلند دست به عمل بزنند، به جای اینکه آن تمایل را کم کنند. خودکشی می‌کنند به خاطر یک سوءتفاهم. خودکشی می‌کنند چون قادر نیستند با رنج خود روبه‌رو شوند. هرگونه خردی با پذیرش رنج آغاز می‌شود.

بسیاری از آدم‌های امروزی رنج معنوی را نمی‌توانند تحمل کنند. روزگار مضحک ما رنج کشیدن را رد می‌کند

علی‌رغم کمبودها، مشقت‌ها، بلاتکلیفی‌ها و نگرانی‌ها از با هم بودن انرژی می‌گرفتیم. تنها چیزی که از زندگی می‌خواستیم این بود که در کنار هم باشیم.

زندگی نمی‌کردیم: چون انتظار بدترین را می‌کشیدیم، زندگی‌مان از حرکت ایستاده بود.

«این طرف‌ها آدم‌های احمق زیاد پیدا می‌شوند!»

اگر اتفاقی چهرهٔ یکی از جنازه‌ها به نظرم آشنا می‌آمد، به او غبطه می‌خوردم: اینجا جسم سردی بود که دیگر سرما را احساس نمی‌کرد.

بعضی وقت‌ها دیگر حتی اعضای بدنم را حس نمی‌کردم می‌شدم خودِ سرما، خودِ گرسنگی، خودِ رنج.

او طوری نگاهمان می‌کرد که... اگر به‌جای چشم خنجر داشت، ما همه از دست رفته بودیم

فقط آنکه مُرد قدرت بخشیدن داشت.

وقتی آن سگ به من نشان داد که چقدر از دیدنم خوشحال است، دوباره یک انسان شدم. بله، به محض اینکه او مرا نگاه کرد، با همان علاقه و اشتیاقی که نگهبان‌ها را، انسانیتم را به من برگرداند. به چشم او من هم به اندازهٔ نازی‌ها آدم بودم. این بود دلیل هق‌هق‌هایم... فراموش کرده بودم یک آدمم و دیگر انتظار نداشتم هیچ احترامی به من گذاشته شود. او شأن و مقام مرا احیا کرده بود.

ریتا خودش را به خاطر من به خطر انداخته بود. شاید حتی خودش را به خاطر من قربانی کرده بود... اگر می‌مردم برای دومین بار او را می‌کشتم…