بریده‌هایی از کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟

انسان غربی حاضر است با سگ و گربه و موش زندگی کند، اما حاضر نیست با مرد یا زن دیگری زیر یک سقف زندگی کند. چون تقریباً همه به هم خیانت می‌کنند.

نماز مؤدبانه آدمِ با اراده و مستقل می‌سازد؛ آدمی که روی پای خودش می‌ایستد، آدمی که می‌شود رویش حساب کرد. آدم با اراده و مستقل یک جاهایی برای خودش برنامه دارد و علیه هوای نفس خودش اقدام می‌کند. این آدم اولاً مستقل است، ثانیاً روی محبتش می‌شود حساب کرد، ثالثاً روی عقلش هم می‌شود حساب کرد.

سر نماز برای خودت عظمت خدا را تولید کن! مثلاً وقتی سر به سجده گذاشتی، مثل فنر سرت را نپران! بعضی‌ها انگار زیر مهرشان فنر گذاشته‌اند! هنوز سجده نرفته، بلند می‌شوند.

أَلا بِذِکرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوب؛ آگاه باشید که تنها یاد خدا آرام‌بخش دلهاست»

همۀ بدبختی‌های ما نتیجه دل بستن به دنیاست.

یک مدتی مؤدبانه نماز بخوان، بدون منبر و موعظه تکبر از دلت خواهد رفت. یک‌دفعه‌ای خدا از دلت طلوع خواهد کرد و یک‌باره شروع می‌کنی به دوست داشتن خدا؛ به حدی که نمی‌توانی به کسی بگویی چقدر خدا را دوست داری. آن‌قدر عاشق خدا می‌شوی که نمی‌توانی این غم عشقت را به کسی بگویی.

ـ آقا این چه حرف‌هایی است که سر نماز می‌زنی؟ سعی کن در نماز توجهت به خدا باشد! ـ طول می‌کشد تا به جایی برسیم که توجه ما در نماز فقط به خدا باشد. بگذار اول کمی آدم شویم. همین که مؤدبانه نماز می‌خوانیم، معنایش این است که داریم کم‌کم آدم می‌شویم.

خدا می‌خواهد تو خودت را در تواضع، محکم کنی. پس باید نماز بخوانی به این قصد که تکبرت درِ خانۀ خدا لِه بشود. این قصد و نیت، که دیگر حال نمی‌خواهد! اتفاقاً هر موقع اذان گفتند و تو حالش را نداشتی ولی رفتی و بلافاصله نمازت را خواندی، آن موقع تکبرت بهتر خُرد می‌شود.

خواستی صورت به خاکم بنگری بهر مویت در هلاکم بنگری هان ببین از پا فتادم در برت سوده‌ام سر تا قدم را بر درت

نماز برای این است که تکبر را از دل انسان خارج کند.

یا اباالفضل العباس (ع)! کمک‌مان کن دو رکعت نماز باادب بخوانیم...

همیشه عاشق‌ها، باادب بوده‌اند.

همیشه عاشق‌ها، باادب بوده‌اند. اگر خواستی به عشق برسی، باید از ادب شروع کنی.

کسی که ادب نداشته باشد، برای آدم‌های تکراری لبخند نمی‌زند، فقط برای غریبه‌ها لبخند می‌زند و تحویل‌شان می‌گیرد. به تکراری‌ها که می‌رسد، عین ماست نگاه می‌کند! چنین کسی در واقع ادب ندارد؛ یعنی هر چه دلش بخواهد انجام می‌دهد.

. خیلی‌ها بلد هستند وقتی به یک غریبه می‌رسند، لبخند بزنند. امّا هنر این است که وقتی به کسانی که برایت تکراری شده‌اند می‌رسی، احترام بگذاری و لبخند بزنی؛ حتی اگر حال و حوصله نداشته باشی. یعنی وقتی به پدرت، مادرت، همسرت و بچه‌هایت، می‌رسی، عین غریبه‌ها لبخند بزنی. این است که نشان می‌دهد تو آدم با ادبی هستی.

اولین فلسفۀ نماز تکراری این است که به آدم «ادب» یاد می‌دهد.

خداوند متعال می‌خواهد بندگانش مؤدبانه نماز بخوانند.

همه از عبادت عاشقانه و شیرین خوششان می‌آید. اما هر کسی که می‌خواهد راحت با خدا عاشقانه حرف بزند، اول باید با خدا مؤدبانه حرف بزند

کسی که بی‌ادب شد، از آدمیت خارج می‌شود.

ریشۀ این گلوله‌هایی که قلب کودکان فلسطینی را می‌شکافد و ریشۀ آن‌همه بی‌وجدانی در جوامع مسیحی؛ «بی‌ادبی» است