بریده‌هایی از کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟

در دلی می‌توانی عشق را پیدا کنی که علیه هوس خودش قیام کرده باشد. در دلی می‌توانی وفا و صفا پیدا کنی که علیه خودش اقدام کرده باشد؛ و حداقل اقدام علیه خود، نماز اول وقت و مؤدبانه است بی‌آنکه از نماز کم بگذاری.

آن‌وقت می‌گوید: «خدایا! امام زمان ما را به ما برگردان!» خُب اگر آقا بیاید که تو باید بروی جهاد! تو که دو دقیقه برای خدا و برای نماز وقت نمی‌گذاری، می‌خواهی بروی پای رکاب حضرت برای خدا جان بدهی؟!

هر موقع در زندگی‌ات نقصی دیدی، نقص مادی و معنوی، نقص روحی و جسمی، به عنوان اولین اقدام، نمازت را بررسی کن؛ شاید در نماز کم می‌گذاری.

نماز بخوان تا با همۀ رنج‌هایی که در دنیا هست از زندگی خودت لذت ببری و احساس رضایت کنی، بعد با خدایی که این زندگی زیبا و این حیات طیبه را به تو هدیه داده است، رفیق می‌شوی.

اول باید عظمت خدا را باور کنی و آن را در دل خودت بیاندازی، اول باید از خدا حساب ببری، بعد کم‌کم خوف از خدا هم در دل تو می‌نشیند.

محبّت فقط در دلی پیدا می‌شود که علیه خودش قیام کرده باشد. در دلی می‌توانی عشق را پیدا کنی که علیه هوس خودش قیام کرده باشد. در دلی می‌توانی وفا و صفا پیدا کنی که علیه خودش اقدام کرده باشد

این خودِ ما هستیم که نماز همدیگر را خراب می‌کنیم. چون به همدیگر نگاه می‌کنیم و می‌گوییم «ما هم مثل دیگران!» این «نگاه به دیگران» یک سمّ مهلک برای ماست!

نماز قبل از هر چیز، چَشم گفتن به خدا و اطاعت فرمان اوست و این خیلی زیباست.

نماز بخوان تا با همۀ رنج‌هایی که در دنیا هست از زندگی خودت لذت ببری و احساس رضایت کنی، بعد با خدایی که این زندگی زیبا و این حیات طیبه را به تو هدیه داده است، رفیق می‌شوی.

حتماً دیده‌اید بعضی‌ها وقتی گرفتار می‌شوند، می‌گویند: «خدایا مگر من چکار کرده‌ام که این‌قدر باید بدبختی بکشم؟!» اگر کسی بخواهد این حرف را درست بگوید، باید بگوید: «خدایا مگر من بد نماز می‌خوانم که این‌قدر گرفتار می‌شوم؟!»

راه تبلیغ دین این است که آنهایی که به مسیر دین وارد شده‌اند، تا آخر راه را بروند و برای جذب بقیۀ آدم‌ها الگو و اسوه شوند؛ و شاهدی بر حقانیت دین باشند.

بعد از چهل روز نماز متفکرانه، اگر بتوانی برگردی و به کل دنیا بگویی «من عبد هستم. من مولا دارم. من هیچ کجا و هیچ وقت، تحت تأثیر عالم نیستم» شاید این‌طوری، یک مقدار شبیه مالک اشتر بشوی. مالک اشتر یک آدم مستقل بود که به فرمودۀ امیرالمؤمنین (ع) اگر مالک در برخورد با موضوعی به حضرت دسترسی نداشت و با فکر خودش آن موضوع را تحلیل می‌کرد، به هر نتیجه‌ای که می‌رسید، برای حضرت قابل قبول بود. امیرالمؤمنین در تجلیل شخصیت مالک اشتر فرمود: «به خدا قسم اگر کوه بود کوهی جدای از کوهها بود، و اگر سنگ بود سنگی سخت بود، مرکبی به بلندای آن نمی‌رسد، و پرنده‌ای بر قله آن نمی‌پرد.» می‌دانی چرا مالک اشتر این‌قدر محکم و مستقل بود؟ چون یک لحظه هم غافل نبود از اینکه «همۀ عالم دست خداست.» یعنی از همان کسانی بود که «دائم در نمازند».

یکی از علماء می‌فرمود: قبل از انقلاب که مقام معظم رهبری به یکی از روستاهای سیستان و بلوچستان تبعید شده بودند، بنده نیز همراه مقام معظم رهبری در همان‌جا (ایرانشهر) تبعید بودم. تعدادی از مردم و روحانیون از شهرهای مختلف به دیدار ما آمده بودند. وقت نماز فرا رسید. همه آماده برگزاری نماز جماعت شدیم. آیت الله خامنه‌ای به عنوان امام جماعت، در جلوی نمازگزاران ایستادند و مشغول نماز شدیم. در همین هنگام، بزغاله‌ای وارد شد و در جلوی جمع، به پریدن پرداخت و همه ما را خنداند، تنها کسی که با طمأنینه و آرامش نماز را به پایان برد، آقا بود. بعد از نماز از ایشان پرسیدیم: «شما چطور خودتان را کنترل کردید و نخندیدید؟» ایشان گفتند: «من اصلاً متوجه بزغاله نشدم!»

محمد بن ابی نصر می‌گوید به آقا امام رضا (ع) عرضه داشتم: خواسته‌ای دارم که سال‌هاست دعا می‌کنم ولی برآورده نمی‌شود و در اثر تأخیر آن در قلبم ناراحتی پدید آمده است. آقا فرمود:... اگر من به تو بگویم (که حاجتت بر آورده می‌شود) آیا به حرف من اعتماد می‌کنی؟ عرضه داشتم: فدایتان شوم، اگر به حرف شما اعتماد نکنم پس به حرف چه کسی اعتماد کنم در حالی که شما حجت بر مخلوقاتش هستی؟ آقا فرمود: به خدا بیشتر اعتماد کن! تو در جایگاهی هستی که خدا به تو وعده داده است آیا خدای متعال نفرموده است: «و هنگامی که بندگان من، از تو درباره من سؤال کنند، (بگو:) من نزدیکم، دعای دعا کننده را، به هنگامی که مرا می‌خواند، پاسخ می‌گویم، پس باید دعوت مرا بپذیرند، و به من ایمان بیاورند، تا راه یابند (بقره/۱۸۶)» خودش ضمانت کرده برای اهل تقوا گره‌گشایی می‌کند. چه تقوایی بالاتر از نماز خوب خواندن که دستور اول خداست؟

«الله اکبر»؛ خدا بزرگتر از مشکلات من است. من الان عبدم، من الان مأمورم بگویم «بسم الله الرحمن الرحیم»، مأمورم بگویم «الحمد لله رب العالمین»، دستور دارم بگویم «الرحمن الرحیم»، به من فرمان داده شده الان بگویم «مالک یوم الدین»، من الان چیزی نیستم جز بنده‌ای که باید بگوید: «ایاک نعبد و ایاک نستعین» و ... .

اساساً مهم‌ترین دلیل حقانیت یک مؤمن این است که دیگران ببینند او چقدر از ایمانی که دارد در تقویت احساس خوشبختی خودش بهره برده است و دین و ایمان او چقدر توانسته او را شاد و سرزنده نگه دارد.

امام صادق (ع) می‌فرماید: «ما یمنَعُ اَحَدَکم اِذا دَخَل عَلَیهِ غَمٌّ مِن غُمُومِ الدُّنیا اَن یتَوَضَّاَ ثُمَّ یدخُلَ مَسجِدَهُ وَ یرکعَ رَکعَتَینِ فَیدعُوَ الله فیهِما اَما سَمِعتَ الله یقُولُ: وَاستَعینوا بِالصَّبرِ وَ الصَّلاةِ؛ چه چیز مانع می‌شود که هر گاه بر یکی از شما غم و اندوه دنیایی رسید، وضو بگیرد و به سجده‌گاه خود برود و دو رکعت نماز بگزارد و در آن دعا کند؟ مگر نشنیده‌ای که خداوند می‌فرماید: "از صبر و نماز کمک بگیرید"؟»

امام باقر (ع) فرمود: «مَنْ کسِلَ عَنْ أَمْرِ دُنْیاهُ فَهُوَ عَنْ أَمْرِ آخِرَتِهِ أَکسَل؛ هرکس در امور زندگی‌اش بی‌حال باشد و سرزنده نباشد در امور اخروی و معنوی‌اش بی‌حال‌تر و کسل‌تر است»

نمی‌توانم چشمم را کنترل کنم.» آن یکی می‌گوید: «من نمی‌توانم زبانم را کنترل کنم.» هر کسی هر کار خوبی را که می‌گوید «نمی‌توانم انجام دهد»، به خاطر این است که یک کار خوب را می‌توانسته انجام دهد ولی انجام نداده، آن هم اینکه سر وقت بلند شود و نمازش را بخواند. اگر بخواهیم

نماز قبل از هر چیز، چَشم گفتن به خدا و اطاعت فرمان اوست و این خیلی زیباست.