بریده‌هایی از کتاب انتظار

کما اینکه در مورد یهودیان مدینه نیز همین اتفاق افتاد. یهودیان مدینه نیز تا پیش از بعثت رسول اکرم (ص)، مدام به اهل مدینه فخر می‌فروختند که پیامبر موعود خواهد آمد و نشانه‌هایش هم چنین و چنان است. اما همین‌که دعوت پیامبر به مدینه رسید و تعدادی از اهالی مدینه اسلام آوردند، بنای مخالفت را گذاشتند و بهانه آوردند که: «این فرد، آن پیامبر موعود نیست.»

آیا حضرت مسؤولیت به بهشت بردن ما را به عهده می‌گیرند، در حالی که پیامبر اکرم (ص) این مسؤولیت را نداشت؟ چگونه است که خداوند متعال در قرآن کریم به پیامبرش می‌فرماید: «تو فقط انذاردهنده هستی» و یا «وظیفۀ تو فقط ابلاغ است و کاری جز ابلاغ نداری»، آن وقت یک‌دفعه مسؤولیت‌های امام زمان (عج) و شیوۀ اِعمال آن مسؤولیت‌ها توسط ایشان فرق خواهد کرد؟! پس این تصور، اشتباه است که فکر کنیم معنای این حقیقت که امام زمان (عج) منجی جهان بشریت هستند، آن است که ایشان تشریف می‌آورند و انسان را خارج از مسؤولیت‌هایی که باید داشته باشد، و جامعۀ بشری را خارج از ساختارهای طبیعی که دارد، و تاریخ را خارج از سنت‌های الهی، به سوی بهشت و وضع مطلوب خود رهنمون خواهند شد. این طرز فکر، هم در نظر نگرفتن کرامت انسان است

این یک نگاه عامیانه است که «ما منتظر منجی باشیم، امّا مقدماتی را برای آن لازم ندانیم». این یک نگاه عامیانه است که «درکی از ساز و کار نجات‌بخشِ منجی نداشته باشیم.» این یک نگاه عامیانه است که «چگونگی تداوم حاکمیت منجی و رموز بقای آن را ندانیم.» و موارد دیگری که ندانستن هر یک از آنها ما را به نگاه عامیانه نزدیک می‌کند

یاور امام زمان، هم از نظر عاطفی به انسان‌ها علاقه دارد، و هم در مقام عمل، اهل دوست شدن و رفیق شدن با دیگران است. منتظر، اگر با کسی اختلاف شخصی داشته باشد، اگرچه حق با او باشد، از حقش صرف‌نظر می‌کند. او مظلومیت را تحمل می‌کند، ولی با مؤمنین دوستی می‌کند. منتظر، در روابط اجتماعی‌اش با دیگران بی‌نظیر است.

مهم آن است که انسان مسیر خود را بداند و برای رسیدن به غایت کمال خود تلاش کند. و اگر خود را در فاصله‌ای بیش از آنچه باید، می‌یابد؛ به تمنای آنچه ندارد بپردازد. اساساً یکی از نشانه‌های صداقت کسی که در این مسیر گام می‌نهد، تمنای موت و بازگشت به زادگاه اصلی است

اللهٌمَّ کُنْ لِوَلیکَ الْحُجَّۀِ بْنِ الْحَسَنِ، صَلَواتُک عَلَیهِ وَعَلی ابآئِهِ، فِی هَذِهِ السَّاعَةِ وَ فِی کُلِّ سَاعَةٍ، وَلِیاً وَ حَافِظاً، وَ قَائِداً وَ نَاصِراً، وَ دَلِیلًا وَ عَیناً، حَتَّی تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً، وَ تُمَتِّعَهُ فِیهَا طَوِیلًا؛ خدایا! برای ولی خود، حجّت بن الحسن، که درودهای تو بر او و بر پدرانش باد، در این ساعت و در هر ساعت، ولی و نگهبان، و رهبر و یاور، و راهنما و دیده‌بان باش، تا اینکه او را از روی میل و رغبتِ مردم، در روی زمین سکونت دهی و زمانی دراز او را بر روی زمین بهره‌مند سازی.

«ظلم فراگیر» بدون «آمادگی پذیرش عدالت» برای ظهور کافی نیست و به همین دلیل برخی از ظلم‌گریزی‌ها بی‌فایده است و علامت آمادگی ظهور نیست

عدم قناعت به داشته‌ها، انسان را سرگردان رسیدن به نداشته‌ها می‌کند؛ و این سرگردانی و تلاش برای «داشتن» که معمولاً با امید به «یافتن» همراه است، یعنی آغاز پیدایش انتظار در روح سرکش انسان.

بهترین راه غفلت از حقایق مهم عالم، که از توجه به آنها اجتنابی نیست، غرق شدن در نگاه عامیانه و در نتیجه نگرش باطل داشتن به حقایق است.

در دعای ندبه صدا می‌زنیم: «مَتی تَرانا وَ نَراکَ، وَ قَدْ نَشَرْتَ لِوآءَ النَّصْرِ تُری؟ اَتَرانا نَحُفُّ بِکَ وَ اَنْتَ تَاُمُّ‌الْمَلَأ، وَ قَدْ مَلَأْتَ الْأَرْضَ عَدْلاً؟ کی می‌شود که تو ما را ببینی و ما تو را ببینیم، در حالی که پرچم نصرت و پیروزی را برافراشته باشی و همه آن را ببینند؟ آیا می‌شود روزی را ببینیم که گرداگردت را گرفته باشیم، در حالی که تو امام و رهبر مردم باشی و زمین را پر از عدل و داد کرده باشی؟»

بهترین راه به بردگی کشیدن انسان‌ها تخریب آگاهی‌های آنها و انحراف آدم‌ها از حقایق است

در جهان امروز، که در اثر گسترش ارتباطات سیاسی، اقتصادی و رسانه‌ای به یک انسجام جهانی نزدیک شده‌ایم، مانند بازی دومینو، هر حرکت جهادی آثار و تبعات بین‌المللی خاصی خواهد داشت. در شرایط امروز نمی‌شود منتظر باشی ولی با ظلم مقابله نکنی؛ نمی‌شود با ظلم منطقه‌ای مقابله کنی ولی با ظلم جهانی مواجه نشوی؛ نمی‌شود با ظلم جهانی مقابله کنی ولی الگویی برای ملت‌های ستم‌دیده نشوی؛ نمی‌شود جهاد تو مایۀ حرکت عظیم جهانی بشود ولی به ظهور، به عنوان تنها راه نجات از بحران‌ها، منتهی نشود.

«باید اشخاصی که می‌خواهند صحبت کنند ببینند که آیا حق را می‌خواهند برای حق؟ بزرگتر چیزی که انسان اگر آن را داشته باشد کمال بزرگ دارد این است که حق را برای حق بخواهد. از حق خوشش بیاید برای اینکه حق است. و از باطل متنفر باشد برای اینکه باطل است. اگر حق به دست دشمنش هم اجرا شد، این مالکیت را داشته باشد بر نفس خودش که آن حق را تعریف کند. و اگر باطل از فرزندش یا دوستانش وجود پیدا کرد، این مالکیت را داشته باشد که از او تنفر داشته باشد و اظهار تنفر کند. کسانی که حق را برای حق خواهند اندک‌اند، بسیار اندک. کسانی که باطل را برای باطل بودنش بُغض بر آن دارند و تنفر از آن دارند اندک‌اند، و بسیار اندک. انسان خودش هم نمی‌تواند بفهمد که چه کاره است.»

حضرت آیت الله بهجت (ره) نیز در کلامی به تفاوت کسی که منتظر رسیدن به حق و نیاز خود است، و منتظر حقیقی که منتظر برپایی حق است اشاره می‌فرمایند: «اشخاصی را می‌خواهند که تنها برای آن حضرت باشند. کسانی منتظر فرج هستند که برای خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند، نه برای برآوردن حاجات شخصی

بهترین راه به بردگی کشیدن انسان‌ها تخریب آگاهی‌های آنها و انحراف آدم‌ها از حقایق است

نگاه عامیانه یعنی نگاهی سطحی به مفاهیم و مسائل عمیق داشتن، و به اندک آگاهی دربارۀ هر چیزی اکتفا کردن. نگاه عامیانه یعنی پردازش اطلاعات اندک، و افزایش غیر واقعی و خیال‌پردازانۀ آنها. نگاه عامیانه یعنی از چرایی‌ها و چگونگی‌ها نپرسیدن، و ریشه‌ها و نتیجه‌ها را ندانستن. نگاه عامیانه یعنی از افواه مردم درس گرفتن و به افکار عمومی اتّکا کردن. نگاه عامیانه یعنی نشستنِ گمانه‌زنی جای تدبر و اندیشه؛ و باب شدن استنباط بی‌استدلال. به عبارت دیگر، هر یک از این ویژگی‌ها به تنهایی می‌توانند مقدمه و یا نتیجۀ یک نگاه عامیانه باشند.

عدالت تنها در صورت فراگیر بودن، پایدار خواهد ماند

بعد از درک ظلم، باید درک صحیحی از عدالت هم پدید بیاید

وقتی به مجموعۀ منتظران نگاه می‌کنید، می‌بینید کم نیستند کسانی که درایت لازم را نسبت به منجی ندارند

ما انتظار چه چیزی را می‌کشیم؟ حکومت حضرت مگر چیزی جز زمینه سازی برای سهولت تقوای مردم است؟ ظهور حضرت مگر برای مبارزه با استکبار که تورم‌یافتۀ همان گناه‌های روزمرۀ ماست، نیست؟ مگر می‌شود منتظر حضرت باشیم و به گناه علاقه داشته باشیم و به پاکی روح و تزکیۀ نفس بی‌علاقه باشیم؟ باید ربط بین تقوا و انتظار را عمیقاً درک کنیم دربارۀ آن ساعت‌ها تفکر کنیم