بریده‌هایی از کتاب برزخ بی‌گناهان

احساسی که جزئی از ستوان فقراتش شده، نیروی الهام‌بخشش شده، احساسی که از هر سلاحی نیرومندتر عمل کرده. باید کاری کند که نفرت جای هر احساسی را در وجودش بگیرد. الان جایی برای تردید و ترس وجود ندارد؛ باید سرسخت باشد، باید نفرتش را سر دو هیولایی که آن‌ها را گروگان گرفته‌اند خالی کند، باید مثل خود آن‌ها بی‌رحم باشد.

تنها احساسی که به او کمک کرده است زندان را تحمل کند؛ نفرت از زندان و زندانبانان، نفرت از جامعه، از قوانین انسانی، از تمکین، از بَرده‌بودن! از اطاعت‌کردن! از زندگی دسته‌جمعی! دوست دارد همیشه شکارچی باشد. اصلاً قانون زندگی همین است؛ انسان یا شکارچی است یا طعمه. اگر می‌خواهد در این جامعه به زندگی‌اش ادامه دهد، باید همیشه شکارچی باشد، باید با احساس نفرت زندگی کند،

انسان یا شکارچی است یا طعمه. اگر می‌خواهد در این جامعه به زندگی‌اش ادامه دهد، باید همیشه شکارچی باشد، باید با احساس نفرت زندگی کند،

انسان یا شکارچی است یا طعمه. اگر می‌خواهد در این جامعه به زندگی‌اش ادامه دهد، باید همیشه شکارچی باشد، باید با احساس نفرت زندگی کند،

درد همیشه همراه خوبی برای آدمه پسرم، چون همیشه به ما وفادار می‌مونه.

هرکس تو این دنیا فقط خودش رو دوست داره پسرم. فقط و فقط خودش و نه هیچ‌کس دیگه‌ای رو.

ن ساندرا رو دوست دارم، چون اون هیچ‌چی نیست جز بخشی از خود من...

همان‌طور بی‌حرکت، چند لحظه به داخل قبر خیره می‌ماند؛ مرگ را جلو چشمانش می‌بیند. در همین لحظه‌هاست که برای اولین‌بار باورش می‌شود دیگر تا ابد نمی‌تواند مادرش را، داروندارش را، نفس و وجودش را ببیند، دیگر نمی‌تواند او را در آغوش بگیرد و پیشانی‌اش را ببوسد، دیگر نمی‌تواند عطرش را استشمام کند، دیگر صدای مادرش نیست تا آرامشی بی‌اندازه را در وجودش زنده کند... نتوانسته بود مادرش را خوشبخت کند. نتوانسته بود آن‌طور که باید و شاید از خانواده‌اش محافظت کند. حالا دیگر خیلی دیر شده. در همین لحظه‌هاست که فکر می‌کند اصلاً تابه‌حال به مادرش گفته بود چقدر عاشقانه دوستش دارد؟ چقدر تحسینش می‌کند؟

قانون زندگی همین است؛ انسان یا شکارچی است یا طعمه. اگر می‌خواهد در این جامعه به زندگی‌اش ادامه دهد، باید همیشه شکارچی باشد، باید با احساس نفرت زندگی کند،

ـ حقیقت وجود خارجی نداره، یه چیز درونیه. اصلاً حقیقت بزرگ‌ترین دروغه. به تعداد آدم‌های روی زمین حقیقت تو این دنیا وجود داره.

در بازی باید همه‌چیز را کنترل کرد؛ شرط اصلی بُرد همین است، وگرنه همه‌چیز از دست می‌رود و نتیجه‌اش چیزی نیست جز باخت!

قضاوت کردن برای آدم‌ها چقدر آسان است و درک‌کردن چقدر سخت...!

افراد انگشت‌شماری می‌توانند وضعیت مرا درک کنند؛ متأسفانه خیلی کم. ولی درعوض همه به خود اجازه می‌دهند که درباره‌ام قضاوت کنند.

درست یادم نمی‌آید؛ انگار این مسئله جایی در اعماق ذهنم پنهان شده باشد، در اعماق وجودم... تصاویر، کلمات، احساسات و رایحه‌ها... درد... هیچ چیز مشخصی وجود ندارد. مثل‌اینکه این اتفاقات هرگز رخ نداده باشد. مثل‌اینکه هرگز برای «من» رخ نداده باشد. ولی حقیقت خلاف این است. زخمی تازه که هنوز هم خونریزی دارد و عمقش به‌اندازهٔ وجودم است؛ گودالی که در آن گم شده‌ام... توضیح همهٔ این‌ها بسیار سخت است... این اتفاقات زندگی‌ام را برای همیشه تغییر داده و از من کسی ساخته که خودم هم نمی‌شناسمش.

قضاوت کردن برای آدم‌ها چقدر آسان است و درک‌کردن چقدر سخت...! قضاوت‌شدن از جانب آدم‌هایی که چیزی از واقعیت نمی‌دانند به‌شدت آزارتان می‌دهد و از درون نابودتان می‌کند، تا جایی که از شما فقط پوسته‌ای خشک و توخالی می‌ماند.

قضاوت‌شدن از جانب آدم‌هایی که چیزی از واقعیت نمی‌دانند به‌شدت آزارتان می‌دهد و از درون نابودتان می‌کند، تا جایی که از شما فقط پوسته‌ای خشک و توخالی می‌ماند.

قضاوت کردن برای آدم‌ها چقدر آسان است و درک‌کردن چقدر سخت...!

افراد انگشت‌شماری می‌توانند وضعیت مرا درک کنند؛ متأسفانه خیلی کم. ولی درعوض همه به خود اجازه می‌دهند که درباره‌ام قضاوت کنند.

چشمان ساندرا هم‌زمان آمیزه‌ای از ترس، نفرت، رنج، ترس و درنهایت، لذت را تداعی می‌کرده...

می‌بینی رافائل؟ تو اشتباه کردی! من یه زن معمولی نیستم! یه زن تنها و بی‌دفاع نیستم... یه هیولام... هیولایی که کنار یه هیولای دیگه زندگی رو واسه دخترهایی که اینجا می‌آن جهنم می‌کنه...