بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت

با این‌که زیاد اهل مطالعه بودم،‌ ولی بازهم خیلی سواد نداشتم.

راهروی خانهٔ ما بوی خاصی می‌دهد که تا به حال در هیچ خانه‌ای چنین بویی را احساس نکردم. نمی‌دانم چه بویی بود. نه بوی گل کلم است، نه بوی عطر. نمی‌دانم چه بویی بود، ولی هرچی بود، آدم می‌توانست متوجه شود که این‌جا خانه‌اش است.

من به کتاب‌هایی علاقه دارم که وقتی آن‌ها را تا آخر می‌خوانم، بگویم ای کاش نویسنده‌اش یکی از دوستان صمیمی‌ام بود تا هروقت دوست داشته باشم، بتوانم با او تلفنی حرف بزنم و در مورد احساس واقعی‌ام با او صحبت کنم.

بعضی از افراد را حتی اگر حقشون باشه، نباید اذیت کرد.

همهٔ ابلهان زمانی‌که آن‌ها را ابله صدا می‌زنی، ناراحت می‌شوند.

برای این‌که حوصلهٔ کسی رو سر ببری، لزومی نداره آدم بدی باشی.

پسر، دقت کردی آدم به‌محض این‌که از دنیا می‌رود، همه دورش جمع می‌شوند

جزء دخترانی بود که در همان نگاه اول دلبری می‌کرد. خوشگل هم بود.

پرسیدم: حالا با کی دوستی؟ اگر دلت می‌خواد بگو. گفت: تو نمی‌شناسیش. گفتم: حالا بگو، شاید بشناسم

مشکل این‌جاست که با هرکسی رابطهٔ دوستی برقرار می‌کنم، فکر می‌کنم آدم درست و حسابی است.

بعضی چیزها باید همان‌گونه که هستند، باقی بمانند. باید همهٔ آن‌ها را داخل یک اتاقک شیشه‌ای قرار داد و بعد از کنارشان رد شد.

به‌نظر من بهترین دخترها کسانی هستند که خوششان نمی‌آید، سربه‌سرشان بگذاری.

اگر آدم دل و دماغ کاری را نداشته باشد، نمی‌تواند به‌خوبی از پس آن برآید.

زیر عکس این پسر جوان سوارکار نوشته شده: «ما از سال ۱۸۸۸ تا به حال،‌ پسران و مردانی قوی و روشنفکر و مفید تحویل جامعه داده‌ایم.» چه مزخرفاتی!

خیلی احمقانه است. همیشه آدم مجبور است از دیدن کسی‌که اصلاً خوشحال نشده، به دروغ بگوید خوشحال شدم

وقتی آدم زنده نیست گل به چه دردش می‌خورد؟

پول لعنتی! همین پول نکبتی و کثیف همیشه آخرش حال‌گیری می‌کند.

همیشه آدم مجبور است از دیدن کسی‌که اصلاً خوشحال نشده، به دروغ بگوید خوشحال شدم.

بر خلاف تمام عقاید و اصولم بود، اما قبول کردم. آن‌قدر افسرده بودم که دیگر به اصول و عقایدم فکر نمی‌کردم. آدم وقتی افسرده است دیگر فکرش درست کار نمی‌کند.

البته برای من هم اهمیتی نداشت، چون به اندازه‌ای افسرده و ناراحت بودم که نمای زیبا داشتن یا نداشتن برایم فرقی نمی‌کرد.