بریده‌هایی از کتاب بیندیشید و ثروتمند شوید

ثروت به شکل فکر ظاهر می‌شود. مقدار آن را فقط شخصی محدود می‌کند که فکر در ذهن او شکل گرفته است. ایمان، محدودیت را برطرف می‌کند.

یک تکانهٔ ناملموس فکر می‌تواند از طریق اجرای اصول شناخته‌شده، به همتای فیزیکی خود تبدیل شود.

این حقیقتی معروف است که آدم، سرانجام، هرچه را که برای خود تکرار کند، باور می‌کند ـ

هیچ فکری، چه مثبت چه منفی، نمی‌تواند بدون کمک اصل تلقین به خود، وارد ذهن ناخودآگاه شود، به استثنای افکاری که از عنصر آسمانی اتر برداشته می‌شوند.

اگر کاری که دوست دارید انجام دهید، درست است و به آن ایمان دارید، دست به کار شوید و آن را انجام دهید! رؤیای خود را واضح توضیح دهید، و اگر با شکست موقت مواجه شدید، به حرف «آن‌ها» اهمیت ندهید؛ چون «آن‌ها» شاید نمی‌دانند که هر شکستی بذر موفقیتی معادل را با خود می‌آورد.

هر انسانی که مفهوم ثروت را درک کند، آرزویش را دارد. آرزو کردن ثروت نمی‌آورد. لیکن آرزوی ثروت کردن با حالتی از ذهن که به وسواسی فکری بدل شود، آن گاه برنامه‌ریزی برای کسب ثروت، و پشتیبانی از آن برنامه‌ها با پافشاری‌ای که شکست را نمی‌شناسد، ثروت به بار می‌آورد.

اگر شما ثروتی کلان در تخیل خود نبینید، هرگز آن را در حساب بانکی خود نخواهید دید

همهٔ کسانی که ثروت‌های کلان اندوخته‌اند، قبل از کسب ثروت، مقدار زیادی خیالبافی، امید، آرزو، اشتیاق و برنامه‌ریزی داشته‌اند.

یکی از رایج‌ترین علل شکست، عادت تسلیم شدن در موقعی است که شکست موقت بر شخص مستولی می‌شود. هر شخصی، زمانی مرتکب این اشتباه می‌شود.

به دنبال ورشکستگی وال استریت در سال ۱۹۲۹، مردم امریکا مجبور شدند به فقر فکر کنند. آهسته و پیوسته آن فکر جمعی در معادل فیزیکی خود متبلور شد که به‌عنوان «رکود اقتصادی» معروف شد. این باید اتفاق می‌افتاد. این طبق قوانین طبیعت است.

«وقتی که مردم برای اولین بار با جرمی مواجه می‌شوند، از آن تنفر می‌یابند. اگر مدتی در مواجهه با جرم باقی بمانند، به آن خو می‌گیرند و آن را تحمل می‌کنند. اگر مدتی طولانی در مواجهه با آن باقی بمانند، دستِ آخر آن را می‌پذیرند و تحت‌تأثیر آن قرار می‌گیرند

که هر نوع موفقیتی، صرف نظر از ماهیت یا منظور آن، باید با اشتیاق سوزان شدید برای چیزی مشخص شروع شود. از طریق اصل عجیب و قدرتمند «کِشِش ذهنی»، طبیعت «آن چیزی» را در تکانهٔ اشتیاق شدید جمع‌بندی می‌کند که کلمه‌ای به‌عنوان «غیرممکن» نمی‌شناسد، و واقعیتی به‌عنوان «شکست» را نمی‌پذیرد.

آقای داربی اشاره کرد: «هربار مشتری‌ای تلاش می‌کرد مرا پس بزند و با من معامله نکند، من آن بچه را می‌دیدم که آن‌جا در آن آسیاب قدیمی ایستاده بود، و چشمان درشتش از لجبازی برق می‌زد. به خودم می‌گفتم: «من باید بتونم بفروشم.» بهترین فروش‌های من، موقعی بود که مردم «نه» می‌گفتند. او همچنین آن اشتباهش را به یاد آورد که در سه قدمی طلا دست از کار کشیده بود. او گفت: «اما آن تجربه توفیقی اجباری بود که به من یاد داد ادامه دهم. هرقدر هم که سخت باشد، مهم نیست. و این درسی بود که من باید یاد می‌گرفتم تا بتوانم در هرکاری موفق شوم.»

هنگام مواجهه با شکست آسان‌ترین و منطقی‌ترین کار این است که رهایش کنید. این درست همان کاری است که بیشتر مردم می‌کنند.

هنگام مواجهه با شکست آسان‌ترین و منطقی‌ترین کار این است که رهایش کنید. این درست همان کاری است که بیشتر مردم می‌کنند.

عادت کنید احساسات مثبت را به کار ببرید. سرانجام آن‌ها ذهن شما را تحت‌الشعاع قرار خواهند داد، به‌طوری که احساسات منفی نتوانند وارد آن شوند. فقط با اجرای دقیق و مداوم این دستورالعمل‌ها می‌توانید کنترل ذهن ناخوداگاه خود را به‌دست بگیرید. حضور فقط یک حس منفی در ذهن ناخودآگاه کافی است که همهٔ فرصت‌های سازنده در ذهن ناخودآگاهتان را تباه کند.

هفت حس منفی عمده حس ترس حس حسادت حس تنفر حس انتقام حس حرص حس خرافات حس خشم احساسات مثبت و منفی نمی‌توانند همزمان ذهن را اشغال کنند. یکی یا دیگری باید غالب شود. این مسؤولیت شماست که مطمئن شوید احساسات مثبت، عامل مؤثر ذهنتان را تشکیل می‌دهند. در این جاست که قانون عادت به یاری شما خواهد آمد.

هفت حس مثبت عمده حس اشتیاق حس ایمان حس عشق حس جنسی حس شور و شوق حس خیال‌پردازی حس امید احساسات مثبت دیگری هم وجود دارند، ولی این‌ها نیرومندترین آن‌ها و احساساتی هستند که در تلاش‌های خلاق بیشتر از حدمعمول مورد استفاده قرار می‌گیرند. بر این هفت حس تسلط یابید (فقط با استفاده از آن‌ها می‌توان بر آن‌ها تسلط یافت)، و آن‌گاه احساسات مثبت دیگر، هنگامی که به آن‌ها نیاز پیدا کنید، تحت فرمان شما خواهند بود.

امرسونِ جاویدان گفت: «اگر هم‌تبار باشیم، به یکدیگر خواهیم رسید.» در خاتمه، باشد که از این اندیشه اقتباس کنم و بگویم: «اگر هم‌تبار باشیم، از طریق صفحات این کتاب، به هم رسیده‌ایم.» پایان

۶. آخ اگر تندرست بودم...