بریده‌هایی از کتاب بیلی

«و تو راجع به عشق چه می‌دانی، تویی که شلوارت به خاطر زانو زدن و التماس در برابر معشوقه‌هایت کهنه‌شده است؟»

بعد از مرگ، این تنها چیزی بود که می‌خواستم با خودم ببرم: چند تا لبخند بی‌ثمر و کمرنگ، مثل همان‌که روی لب‌هایش نشسته بود.

حس خیلی خوبی داشت! حس خوبی داشت که تنها دغدغه زندگی‌ات دوچرخه‌هایِ شهریِ مزخرف، موانع مسیر، یک جریمه‌ی پارکینگ ناعادلانه، یک رستوران شلوغ، باتری رو به اِتمام موبایل یا اشتباه چاپ شدن ساعت‌های باز بودن مغازه‌ها باشد. آه، واقعاً خوب بود، خوب بود، خوب بود...

به او گفتم که او پسرها را دوست دارد و این حق اوست که عاشق هرکسی که می‌خواهد، باشد؛

تمام آن کودن‌هایی که هیچ‌کاری نمی‌کردند جز اینکه از خودشان عکس بگیرند و بعد به آن عکس‌های احمقانه نگاه کنند، درحالی‌که چیزهای خیلی زیباتری وجود داشت که می‌شد از آن‌ها لذت برد.

جوابشان را بده: تمام مردها دروغ‌گو هستند؛ هوس‌باز، وراج، فریبکار، ریاکار؛ مغرور یا بزدل؛ آدم‌های پست‌فطرتِ شهوت باز و حقیر؛ تمام زنان خائن، بی‌ارزش، دروغ‌گو، بی‌ملاحظه و منحرف هستند؛ و تمام دنیا مثل یک فاضلاب بزرگ است که هرچقدر دست‌وپا بزنی بازهم از روی تپه‌های کثیفش لیز می‌خوری و به‌جای اولت بازمی‌گردی؛ اما در دنیا چیزی برجسته و مقدس وجود دارد، آن‌هم یکی شدن دو موجود ناقص و بسیار بد است...

جوابشان را بده: تمام مردها دروغ‌گو هستند؛ هوس‌باز، وراج، فریبکار، ریاکار؛ مغرور یا بزدل؛ آدم‌های پست‌فطرتِ شهوت باز و حقیر؛ تمام زنان خائن، بی‌ارزش، دروغ‌گو، بی‌ملاحظه و منحرف هستند؛ و تمام دنیا مثل یک فاضلاب بزرگ است که هرچقدر دست‌وپا بزنی بازهم از روی تپه‌های کثیفش لیز می‌خوری و به‌جای اولت بازمی‌گردی؛ اما در دنیا چیزی برجسته و مقدس وجود دارد، آن‌هم یکی شدن دو موجود ناقص و بسیار بد است...

تمام آن کودن‌هایی که هیچ‌کاری نمی‌کردند جز اینکه از خودشان عکس بگیرند و بعد به آن عکس‌های احمقانه نگاه کنند، درحالی‌که چیزهای خیلی زیباتری وجود داشت که می‌شد از آن‌ها لذت برد.

جوابشان را بده: تمام مردها دروغ‌گو هستند؛ هوس‌باز، وراج، فریبکار، ریاکار؛ مغرور یا بزدل؛ آدم‌های پست‌فطرتِ شهوت باز و حقیر؛ تمام زنان خائن، بی‌ارزش، دروغ‌گو، بی‌ملاحظه و منحرف هستند؛ و تمام دنیا مثل یک فاضلاب بزرگ است که هرچقدر دست‌وپا بزنی بازهم از روی تپه‌های کثیفش لیز می‌خوری و به‌جای اولت بازمی‌گردی؛ اما در دنیا چیزی برجسته و مقدس وجود دارد، آن‌هم یکی شدن دو موجود ناقص و بسیار بد است...

«اول اینکه، چرا می‌خواهی با من ازدواج کن؟» «چون تو زیباترین انسانی هستی که تابه‌حال دیده‌ام و خواهم دید و دوست دارم هر وقت هر اتفاقی برایم می‌افتد تو اولین کسی باشی که به او زنگ می‌زنم.»

تمام دنیا مثل یک فاضلاب بزرگ است که هرچقدر دست‌وپا بزنی بازهم از روی تپه‌های کثیفش لیز می‌خوری و به‌جای اولت بازمی‌گردی؛ اما در دنیا چیزی برجسته و مقدس وجود دارد، آن‌هم یکی شدن دو موجود ناقص و بسیار بد است...

عشق ویرانگر است در غیر این صورت عشق نیست. چون، نباید با عشق شوخی کرد. همین و بس!

در جست‌وجوی ستاره‌مان، تمام ستاره‌ها را تماشا می‌کردم. چون مطمئناً ما هم ستاره‌ای داشتیم. متأسفانه شاید هرکدام یک ستاره نداشتیم اما حداقل یک ستاره مشترک که داشتیم، مگر نه؟ یک نور شبانه تا باهم سهیم شویم.

«خداحافظ کمیل. به صومعه‌ات بازگرد؛ و زمانی که آن‌ها داستان‌های وحشتناک را برایت تعریف کردند و ذهنت را مسموم کردند، این‌گونه جوابشان را بده: تمام مردها دروغ‌گو هستند؛ هوس‌باز، وراج، فریبکار، ریاکار؛ مغرور یا بزدل؛ آدم‌های پست‌فطرتِ شهوت باز و حقیر؛ تمام زنان خائن، بی‌ارزش، دروغ‌گو، بی‌ملاحظه و منحرف هستند؛ و تمام دنیا مثل یک فاضلاب بزرگ است که هرچقدر دست‌وپا بزنی بازهم از روی تپه‌های کثیفش لیز می‌خوری و به‌جای اولت بازمی‌گردی؛ اما در دنیا چیزی برجسته و مقدس وجود دارد، آن‌هم یکی شدن دو موجود ناقص و بسیار بد است...

این تنها سپر من بود. تنها حفاظ من. چیزی که حاضر نبودم به آن دست بزنم. هیچ‌وقت. دوست داشتم تا روز مرگم آن را دست‌نخورده باقی بگذارم تا مطمئن شوم که هیچ‌گاه به حقارت موهایی که می‌خارد و پوستی که بوی موش مرده می‌دهد، بازنگردم.

برای اینکه جلوی ریزش اشک‌ها را بگیرم سرم را به سمت آسمان گرفتم و بعد... زبانم به خاطر ستاره‌ها نبود که بند آمده بود، ما تعداد زیادی از آن‌ها را در طول سفر دیده بودیم، چیزی که برایم غیرقابل وصف بود، رقص آرایی آن‌ها بود. انگار یکی پس از دیگری با ضرب خاصی چشمک می‌زدند!

ستاره‌ی کوچک می‌گویم که، به نظر می‌رسد تو و دوستانت مهمانی گرفته‌اید اما...زیاد قرص مصرف نکنید عزیز دلم، به‌قدر کافی در آسمان‌ها به سر می‌برید...

درست مثل آهنگ ایواس منت‌اند.

گفت: «قهوه آماده است.» «فرنکی؟ تویی؟ تو نمردی؟» «نه، هنوز نه...ترفندت نگرفته، لااقل هنوز نه.» «جایی از بدنت نشکسته است؟» «بله، مچ پایم، فکر کنم...» «اما آه...من اصلاً متوجه نمی‌شوم...تو به کما نرفته بودی؟» «نه.» «پس چه‌کار می‌کردی؟» «خوابیده بودم.»

و دقیقاً هفده دقیقه بعد، صدایی از پشت سرم زهرش را پاشید: «هی؟ می‌دانی چیست؟ تو واقعاً عذاب‌آور هستی، مورال...واقعاً عذاب‌آور هستی!» فکر کنم از شدت خوشحالی گریه کردم. این زیباترین و رمانتیک‌ترین نشان اظهار عشقی بود که کسی در طول زندگی‌ام بروز داده بود. من برگشتم و به آغوشش پریدم و – نمی‌دانم چطور این کار را کردم- اما به یک طریقی هر دوی‌مان را به داخل آن شکاف پرت کردم. ما به درون سراشیبی قل خوردیم و از انتهای آن سر درآوردیم، با هزار بوته خاردار برخورد کرده بودیم و کم‌وبیش به هزار تکه شده بودیم. تا جایی که می‌توانستیم به سمت بخشی که کمی صاف‌تر بود خزیدیم و بعد سکوت کردیم.