بریده‌هایی از کتاب روی پاهای خودم

مردم آفریقا بسیار متفاوت و شاید هم بسیار دور از ذهن باشند ولی واقعیت این است که تفاوت چندانی با ما ندارند. ما فقط به‌وسیلۀ اقیانوس‌ها و قاره‌ها از یکدیگر جدا شده‌ایم، ولی همگی آرزوها، علایق، هدف‌ها و رؤیاهای زیادی داریم. مادران بهترین را برای کودکانشان می‌خواهند و کودکان هم می‌خواهند تجربه کنند. همۀ مردم در سراسر این کرۀ خاکی از آفریقای جنوبی تا آمریکا و سرزمین‌های دیگر همگی دوست دارند تأیید، پذیرفته و درنهایت دوست داشته شوند.

در گذشته ماندن، افسوس خوردن و عیب‌جویی از خود برای چیزی که نمی‌توانی آن را تغییر بدهی، فقط و فقط اتلاف انرژی است

رازِ داشتن یک زندگیِ پربار در این است که آغازهایی بیشتر از پایان‌ها داشته باشیم. دیوید وینبام

من و دنیل تیم خوبی شده بودیم، او افق دید بسیار خوبی داشت و من دستان قدرتمندی در سروسامان دادن امور داشتم. ما به مؤسسه‌مان فقط به‌عنوان یک مؤسسۀ غیرانتفاعی معمولی نگاه نمی‌کردیم، برای ما یک حرکت بزرگ و روبه‌جلو بود، جایی بود برای جمع کردن ورزشکاران و انجام کارهایی که به نظر غیرممکن بودند، جایی برای از بین بردن مرز بین ناتوانی و توانمندی محض.

این تجربه به‌جای اینکه من را به سمت یک افسردگی دیگر هدایت کند، باعث شد به راه‌حل‌هایی برای رفع این مشکلات بیندیشم. اینجا بود که متوجه شدم مشکلات می‌توانند یا ما را متوقف کنند یا ما را مجبور کنند که خلاقیت به خرج دهیم. دقیقاً همین اواخر بود که راه رفتن با پاهای مصنوعی که برایم غیرممکن بود، امکان‌پذیر شد و حالا شاید در مورد اسنوبرد بازی کردن نیز همین مسئله برایم اتفاق بیفتد.

متوجه شدم تا وقتی‌که خودم بیش‌ازحد به نقصان‌هایم نپردازم، آن‌ها هم متوجه این مسئله نخواهند شد. این انتخاب خود ماست که به جنبۀ مثبت قضیه بپردازیم یا به جنبۀ منفی. نمی‌خواهم بگویم که متوجه نقصان‌های خود نیستم یا اینکه وجود ندارند، البته که همگی عیب‌هایی داریم ولی در طول زمان متوجه شدم که چیزهایی که ما را از دیگران متفاوت می‌کنند، همان چیزهایی هستند که ما را زیبا می‌کنند.

زندگی به من آموخت که اگر به اندازۀ کافی مشتاق و علاقه‌مند باشی و سخت کار کنی، از میان موقعیت‌های جان‌فرسا بلند خواهی شد و حتی در مواردی هم که شرایط را نمی‌توانی عوض کنی، دیدگاهت را می‌توانی تغییر بدهی.

این را می‌دانستم که تمام زندگی‌ام و تک‌تک روزها را می‌توانستم کنکاش کنم و به دنبال دلیلی برای شرایطم باشم؛ کوچک‌ترین کارهایی را که کردم یا حتی حرف‌هایی که زدم و تصمیماتی که گرفتم. این طبیعی است که به گذشته نگاهی بیندازیم، همۀ ما انسان هستیم و دوست داریم مسائل را بفهمیم و البته گاهی درس‌هایی برای آموختن وجود دارد، ولی درنهایت در گذشته ماندن، افسوس خوردن و عیب‌جویی از خود برای چیزی که نمی‌توانی آن را تغییر بدهی، فقط و فقط اتلاف انرژی است.

«تو تصمیم گرفته‌ای که برگردی، کشمکش و دردسرهای زیادی را در سفرت تجربه خواهی کرد، ولی همچنین زیبایی شگرفی هم خواهی دید. این را بدان صرف‌نظر از اینکه چه اتفاقاتی پیش رو داری، همۀ آن‌ها سرانجام حکمتی خواهند داشت.»

از آینده‌ای مبهم می‌ترسیدم.

به‌ندرت از واژۀ معلول یا نقص‌عضو استفاده کرده‌ام؛ زیرا این کلمات یعنی تو چیزی را از دست داده‌ای. در شرایطی که من معلول نبودم. من ایمی میشل پردی بودم. همین.

نمی‌دانم چگونه و چطور، ولی انجامش خواهم داد.

آیا این حرف دکتر کنل که مجبور به استفاده از عصا خواهم شد صحت دارد؟ و درنهایت آیا کوچک‌ترین شانسی دارم که دوباره بتوانم اسنوبرد بازی کنم؟

دکتر نوئینز اضافه کرد: «او فقط دو درصد شانس زنده ماندن دارد.»

چیزی که به آن اطمینان داریم، می‌تواند فقط بخشی از یک حقیقت رمزآلود باشد.

رؤیاپردازی می‌کردم که سفر به آفریقا، ژاپن، نیوزیلند، آلاسکا یا هر جایی خارج از نِوادای پر از گردوغبار چگونه خواهد بود؟

او تجربۀ نزدیک به مرگ داشت و به من گفته بود که شاید برای تو هم اتفاق بیفتد، اما وقتی اتفاق افتاد از هیچ‌چیز نترس.

زمانی که در طبیعت به سر می‌بردم بیشتر با خدای خودم احساس نزدیکی می‌کردم، تا زمانی که در کلیسا بودم.

من به همدلی با دیگران و بخشش برای اشتباه‌کنندگان اعتقاد داشتم، نه به خدای قضاوت‌کننده‌ای که منتظر نشسته است تا ما را مجازات کند. گذشته

حتی در آن سنِ کم هم احساس می‌کردم که درونِ یک حباب هستم و نمی‌خواستم تا زمانی که انتخاب‌های دیگرم را وارسی نکرده‌ام به چیزی پایبند باشم.