بریده‌هایی از کتاب روی پاهای خودم

تا از دست دادن همه‌چیز در زندگی، از ورشکستگی‌های مالی تا سلامتی و حتی از دست دادن عضوی از بدن، یک قدم یا حتی یک چشم‌برهم‌زدن فاصله است. همۀ چیزهایی که خود را بی‌چون‌وچرا صاحب اصلی‌شان می‌دانیم؛ خانه، ماشین، ثروت و حتی فرزند و سلامتی، چیزهایی عاریه‌ای و دنیوی هستند که به ما تعلق ندارند؛ بلکه فقط وسیله‌هایی گذرا هستند که در این دنیا در اختیار داریم تا به‌نحوی شایسته آن‌ها را به کار بگیریم.

چنان درگیر روزمرّگی‌ها و مشغله‌هایمان هستیم و موانع مانند کوه‌هایی عظیم بر سر راهمان سبز می‌شوند که معمولاً توانایی‌هایمان را یا از یاد می‌بریم یا اصلاً آن‌ها را باور نداریم.

عارفی بزرگ می‌گوید: «انسان‌ها را دیدم که بسیار هراسانند، آخر برای چه؟ آن‌ها که چیزی برای از دست دادن ندارند.»

انعطاف‌پذیر بودن و با تغییرات کنار آمدن، می‌تواند انسان را به برد نهایی برساند.

هیچ موفقیتی بدون ریسک کردن به دست نمی‌آید.

پس از اینکه کمی درد را تحمل می‌کردم، متوجه می‌شدم که در بدنم چه قدرتی نهفته است. ما ذهنمان خیلی زودتر از بدنمان خسته می‌شود. تئوری فکری دیوید این بود که اگر شما با سرعت و قدرت تمرین کنید، با سرعت و قدرت هم رقابت خواهید کرد.

«اگر به‌جای اینکه به مشکلات و محدودیت‌ها، با دید منفی نگاه کنیم، آن‌ها را به منزلۀ فرصت‌هایی برای متبلور شدن خودمان و باورسازی تصوراتمان ببینیم، به ما کمک می‌کنند که فراتر از آنچه تاکنون طی کرده‌ایم، برویم. این شکستن مرزها یا محدودیت‌ها نیست؛ بلکه پشت‌سر گذاشتن آن‌ها و دیدن افق‌هایی است که ورای این مرزها موجود است.»

با چشمانی اشک‌بار به او گفتم: «من اصلاً نمی‌دانم که می‌توانم این کار را انجام بدهم یا نه؟» همچنین به‌خاطر استرسی که در طول سه ماه گذشته متحمل شده بودم، گریه می‌کردم. اگر روی سکو احساساتی می‌شدم چه؟ باربارا تمام تلاشش را کرد تا آرامم کند، او گفت: «فقط کافی است به خدا توکل کنی و اگر هم احساساتی بشوی در جای مناسب و زمان مناسبی است. هیچ نگران نباش.»

عارفی بزرگ می‌گوید: «انسان‌ها را دیدم که بسیار هراسانند، آخر برای چه؟ آن‌ها که چیزی برای از دست دادن ندارند.»

روز دوم که با راس در محل فیلم‌برداری بودیم از او پرسیدم: «آیا تو هیچ‌وقت موقع ضبط دستپاچه نمی‌شوی؟» جوابی که به من داد به‌قدری برایم جالب بود که هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم. او گفت: «البته که استرس دارم، ولی این استرس هجمه‌ای از انرژی است، می‌توانی آن را به انرژی مثبت یا انرژی منفی تبدیل کنی. اگر در یک صحنۀ احساسی باشم و نیاز باشد که گریه کنم، از این انرژی برای احساساتی شدن استفاده می‌کنم ولی اگر نیاز باشد که بخندم از این انرژی برای خوشحالی استفاده می‌کنم. فقط کافی است که بدانی این انرژی را به کدام سو هدایت کنی.» به نظرم جملات خردمندانه‌ای بودند که داشتم هم در صحنۀ فیلم‌برداری هم در زندگی فرا می‌گرفتم. در طول چند هفتۀ بعد، از یک آدم مضطرب که نمی‌داند چه می‌کند، به فردی بدل شدم که بر خود کاملاً مسلط است.

هیچ‌کدام از ما قادر به خلق یک اثر بزرگ یا مدیریت یک اقدام مؤثر نخواهیم بود، مگر آنکه به نجواهایی گوش بسپاریم که در درون خود می‌شنویم. رالف والدو امرسون

یکی از رازهای زندگی، استفاده از سنگ‌های لغزان برای بالا رفتن است. جک پن

زندگی یک ماجراجویی شجاعانه است یا هیچ چیزی نیست. هلن کلر

متوجه شدم که این پاها برایم مزایای خوبی هم دارند. مثلاً می‌توانستم سایز کفش‌هایم را با سایزی که همیشه در بازار حراج شده است تنظیم کنم. حتی می‌توانستم قد خودم را هم تنظیم کنم. قد واقعی من صد و هفتاد سانتی‌متر بود، حالا می‌توانستم به اندازۀ دو و نیم سانتی‌متر به قدم اضافه یا کم کنم. من در کل قد بلند را بیشتر دوست داشتم ولی باتوجه‌به نوع لباسم و مهمانی‌ای که در آن شرکت می‌کردم، می‌توانستم قدم را تنظیم کنم و این را بسیار دوست داشتم، حتی تا امروز هم این کار را انجام می‌دهم. برای خودم معین کرده بودم که پاهای مصنوعی نباید مثل خاری در چشمم باشند، آن‌ها بایستی قسمتی از وجود من باشند. به‌جای اینکه از پوشیدن هرروزۀ آن‌ها ناراحت باشم یا تحملشان کنم، باید آن‌ها را در آغوش بکشم و هر روز یک کفش زیبا برایشان انتخاب کنم.

قسمت شگفت‌آور این بود که من چقدر تند دویده بودم و خودم را مجبور کرده بودم که با پاهایم حتی از بعضی جاها بپرم. به‌طوری‌که وقتی مادرم قضیه را برای پدر و خواهرم تعریف می‌کرد، گفت: «ایمی خیلی محتاط و آهسته روی ایوان راه می‌رفت و با تلفن صحبت می‌کرد، اما ناگهان مثل تیری از چلۀ کمان رها شد و با سرعت می‌دوید.» وقت دویدن اصلاً پاهایم را احساس نمی‌کردم. تمام توجهم به روکسی و نجات دادنش بود، به‌طوری‌که کوچک‌ترین درد و بی‌حسی در پاهایم نداشتم و فقط می‌خواستم به روکسی برسم. این ماجرا یک نکته را برایم روشن می‌کرد؛ وقتی‌که شما به اندازۀ کافی متمرکز و مصمم هستید، توانایی‌هایتان چندبرابر می‌شود.

تا وقتی‌که خودم بیش‌ازحد به نقصان‌هایم نپردازم، آن‌ها هم متوجه این مسئله نخواهند شد. این انتخاب خود ماست که به جنبۀ مثبت قضیه بپردازیم یا به جنبۀ منفی. نمی‌خواهم بگویم که متوجه نقصان‌های خود نیستم یا اینکه وجود ندارند، البته که همگی عیب‌هایی داریم ولی در طول زمان متوجه شدم که چیزهایی که ما را از دیگران متفاوت می‌کنند، همان چیزهایی هستند که ما را زیبا می‌کنند.

ما طوری زندگی می‌کنیم، گویا از همه‌چیز مطلع هستیم. من که همین‌طور زندگی می‌کردم، ولی ما هیچ‌چیز نمی‌دانیم. واقعاً هیچ‌چیز و اگر غیر از این تصوری داریم؛ در بهترین حالت یا بسیار متکبر و در بدترین حالت بسیار احمق هستیم.

اگر به‌جای اینکه به مشکلات و محدودیت‌ها، با دید منفی نگاه کنیم، آن‌ها را به منزلۀ فرصت‌هایی برای متبلور شدن خودمان و باورسازی تصوراتمان ببینیم، به ما کمک می‌کنند که فراتر از آنچه تاکنون طی کرده‌ایم، برویم. این شکستن مرزها یا محدودیت‌ها نیست؛ بلکه پشت‌سر گذاشتن آن‌ها و دیدن افق‌هایی است که ورای این مرزها موجود است.

ما همیشه نمی‌توانیم تصمیم بگیریم که از کدام مسیر پایین می‌آییم یا با کدام کوه مواجه می‌شویم، ولی همیشه فرصت مهم‌ترین انتخاب‌ها به ما داده می‌شود و آن این است که یا مقاومت کنیم یا تغییر

درحقیقت، فقط دو دسته از احساسات وجود دارد و دو لغت در زبان روح آدمی حک شده است؛ ترس که ما را در پوششی پنهان می‌کند و عشق که ما را برهنه می‌کند. ترس صدمه می‌زند و عشق التیام می‌دهد.