بریده‌هایی از کتاب روی پاهای خودم

باور به بی‌ارزشی دنیا، دیدی دیگر و عمیق‌تر و آسوده از هیاهوهای زندگی امروزی، برایمان به ارمغان می‌آورد.

زندگی فقط یک فاصلۀ کوتاه بین زندگی و مرگ نیست، فرصتی است برای تجربه کردن، دیدن و اندیشیدن و این تماماً به ما برمی‌گردد که این فرصت کوتاه را تبدیل کنیم به جملۀ معروف اقبال لاهوری که می‌گوید: «زندگی، در صدف خویش گوهر ساختن است.» یا رکود و بی‌هدفی را ترجیح دهیم.

یکی از سؤالاتی که دائماً از من می‌کنند، این است که: «چه چیزی از میان تاریک‌ترین لحظات زندگی‌ات برایت کارگشا بود؟» و جواب من همیشه به این سؤال این است: «شکرگزاری.» تمرکز بر آنچه دارم در مقابل آنچه ندارم. قدرشناس بودن در لحظاتی که حتی احساس می‌کنی دیگر چیزی برایت باقی نمانده است.

زندگی ما بر اساس آنچه برایمان اتفاق می‌افتد، رقم نمی‌خورد؛ بلکه بر اساس پاسخ‌هایمان به این اتفاقات است که سرنوشتمان ترسیم می‌شود.

تا وقتی‌که خودم بیش‌ازحد به نقصان‌هایم نپردازم، آن‌ها هم متوجه این مسئله نخواهند شد. این انتخاب خود ماست که به جنبۀ مثبت قضیه بپردازیم یا به جنبۀ منفی. نمی‌خواهم بگویم که متوجه نقصان‌های خود نیستم یا اینکه وجود ندارند، البته که همگی عیب‌هایی داریم ولی در طول زمان متوجه شدم که چیزهایی که ما را از دیگران متفاوت می‌کنند، همان چیزهایی هستند که ما را زیبا می‌کنند.

مشکلات می‌توانند یا ما را متوقف کنند یا ما را مجبور کنند که خلاقیت به خرج دهیم.

این انتخاب خود ماست که به جنبۀ مثبت قضیه بپردازیم یا به جنبۀ منفی. نمی‌خواهم بگویم که متوجه نقصان‌های خود نیستم یا اینکه وجود ندارند، البته که همگی عیب‌هایی داریم ولی در طول زمان متوجه شدم که چیزهایی که ما را از دیگران متفاوت می‌کنند، همان چیزهایی هستند که ما را زیبا می‌کنند.

زندگی ما بر اساس آنچه برایمان اتفاق می‌افتد، رقم نمی‌خورد؛ بلکه بر اساس پاسخ‌هایمان به این اتفاقات است که سرنوشتمان ترسیم می‌شود.

چیزی که آن را برایم جذاب‌تر می‌کرد این بود که در اسنوبرد هیچ قانون خاصی وجود ندارد. فقط تو هستی و یک تخته و دنیایی از خیال.

سال اول دبیرستان درحالی‌که تلاش می‌کردم پا جای پای کریستال بگذارم، برایم خیلی سخت گذشت.

شرایط مسابقه با آنچه برای خودم تصویرسازی کرده بودم بسیار تفاوت داشت، با وجود این، تصمیم گرفتم که آنچه را پیش رو دارم، تمام و کمال بپذیرم، خودم را با این شرایط وفق بدهم و چیزهایی را که می‌توانم، کنترل کنم و در برابر آنچه از کنترلم خارج است، تسلیم بشوم.

زندگی یک ماجراجویی شجاعانه است یا هیچ چیزی نیست. هلن کلر

نمی‌دانستم که با دو پا این کار امکان‌پذیر است یا نه؟ ولی اگر هم ذره‌ای امکان داشت، این من بودم که باید این کار را می‌کردم.

همۀ چیزهایی که خود را بی‌چون‌وچرا صاحب اصلی‌شان می‌دانیم؛ خانه، ماشین، ثروت و حتی فرزند و سلامتی، چیزهایی عاریه‌ای و دنیوی هستند که به ما تعلق ندارند؛ بلکه فقط وسیله‌هایی گذرا هستند که در این دنیا در اختیار داریم تا به‌نحوی شایسته آن‌ها را به کار بگیریم. عارفی بزرگ می‌گوید: «انسان‌ها را دیدم که بسیار هراسانند، آخر برای چه؟ آن‌ها که چیزی برای از دست دادن ندارند.»

اینجا بود که متوجه شدم مشکلات می‌توانند یا ما را متوقف کنند یا ما را مجبور کنند که خلاقیت به خرج دهیم.

به هر نقصانی که نگاه می‌کردم، کنارش چیزهایی را هم که داشتم، می‌دیدم؛ من هنوز دست‌هایم را داشتم، پس می‌توانستم ماساژدرمانی و نقاشی را ادامه بدهم. حس بویایی من کار می‌کرد، پس هنوز بوی باران را در صحرا حس می‌کردم. حتی همین‌که بیشتر از آنچه فکر می‌کردم از پاهایم مانده بود، برایم خوشحال‌کننده بود. از همه مهم‌تر هنوز زنده بودم. همه‌چیز می‌توانست بدتر باشد.

گاهی باید بگذاریم آدم‌ها مدتی غایب باشند تا به یاد بیاوریم که از روز اول چقدر دوستشان داشتیم.

«اگر زندگی شما یک کتاب بود و شما نویسندۀ آن بودید دوست داشتید داستان زندگی‌تان به چه شکل رقم بخورد؟»

هیچ‌کدام از ما قادر به خلق یک اثر بزرگ یا مدیریت یک اقدام مؤثر نخواهیم بود، مگر آنکه به نجواهایی گوش بسپاریم که در درون خود می‌شنویم.

زندگی به‌سرعت تغییر می‌کند؛ با سرعتی همیشگی و معمول.