بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ مهرگان

همهٔ شما تو این سال‌ها تلاش کردید از من چیزی بسازید که نیستم.

تو کتاب‌ها خوندم وطن ما جایی نیست که در اون به دنیا اومدیم. جاییه که قلب‌مون به اون تعلق داره. قلب من هم اینجاست.

زمانی که آدم‌ها بزرگ میشن و کارهای مهمی انجام میدن، حرف‌های زیادی پشت سرشون زده میشه.

وطن ما جایی نیست که در اون به دنیا اومدیم. جاییه که قلب‌مون به اون تعلق داره.

تمام افکار انسان‌ها در چشم‌هاست. مهربانی، صداقت، دوستی، غم... همه رو در چشم‌ها میشه دید. می‌گفت چشم‌ها نمی‌تونن رازهای دل انسان رو نگه دارن.

تلاش می‌کنم به چیزهای دیگری که دوست‌شان دارم فکر کنم. به پدر، مادر، سیمین، مهین‌بانو، دیبا یا حتی به شمشیر و شکوفه‌های انار. به درختان انگور و آن باغ و شاهزاده و... سرم را تکان می‌دهم. می‌خواهم بر افکارم تسلط پیدا کنم اما تنها همان جمله در ذهنم تکرار می‌شود: ـ چقدر زیبا شدی.

فقط شما نیستید که احساس تنهایی می‌کنید. همهٔ آدم‌ها تنهان. دوستان و اطرافیان‌مون فقط باعث میشن این تنهایی رو برای مدت کوتاهی فراموش کنیم.

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود افشین یدالهی

ـ ما باید یاد بگیریم بدون اعتماد کردن به آدم‌ها، اون‌ها رو دوست داشته باشیم. فقط وقتی بین مردم باشیم، می‌تونیم معنای زندگی رو بفهمیم.

همهٔ آدم‌ها تنهان. دوستان و اطرافیان‌مون فقط باعث میشن این تنهایی رو برای مدت کوتاهی فراموش کنیم.

شاهزاده پوریا مکث می‌کند. به سمتش می‌چرخم. صورتم درست روبه‌رویش قرار می‌گیرد.

ـ در کتابی خوندم که چشم‌ها دریچهٔ روحن. ـ تعبیر جالبیه. لبخند تلخی بر لب می‌آورد. سرش را آرام به چپ و راست تکان می‌دهد و سپس زمزمه می‌کند: ـ روح زیبایی داری... دایانا.

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود افشین یدالهی

ـ پس عاشق شدی؟! ـ عاشق چیه؟ همه‌چیز خیلی ساده‌ست. اون هم حرف مهمی نزد. فقط بی‌اختیار ساکت می‌شوم. کمی فکر می‌کنم. به چهرهٔ دیبا نگاه می‌کنم. لبانم را می‌گزم و با نگرانی می‌پرسم: ـ عاشق شدن چطوریه؟

گردنبند آب و آتش از دست پوریا رها می‌شود و با صدای شکستن روی زمین می‌افتد. بی‌اختیار عقب می‌روم. سرم را پایین می‌اندازم و به آن نگاه می‌کنم. سنگ سرخ نیمهٔ آتش سالم است اما سنگ آبی نیمهٔ آب ترک خورده و شکسته است. نفس‌هایم به شماره می‌افتند. بغض گلویم را می‌فشارد. به سختی سرم را بلند می‌کنم. به پوریا خیره می‌شوم. حیرت‌زده به من نگاه می‌کند

بازتاب تمام افکار انسان‌ها در چشم‌هاست. مهربانی، صداقت، دوستی، غم... همه رو در چشم‌ها میشه دید. می‌گفت چشم‌ها نمی‌تونن رازهای دل انسان رو نگه دارن.

لبخندی که تنها حس غم را در قلبم زنده می‌کند. غمی که این‌بار در اشک جاری نمی‌شود. بر زبان هم نمی‌آید. تنها سینه‌ام را سنگین می‌کند.

زمانی که آدم‌ها بزرگ میشن و کارهای مهمی انجام میدن، حرف‌های زیادی پشت سرشون زده میشه.

همهٔ آدم‌ها تنهان. دوستان و اطرافیان‌مون فقط باعث میشن این تنهایی رو برای مدت کوتاهی فراموش کنیم.

اجازه نمی‌دهم اشک‌هایم سرازیر شوند. نفس عمیقی می‌کشم و سعی می‌کنم ذهنم را با افکار خوشایند پر کنم. افکاری که آرامش بخش باشند.