بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ مهرگان

شنیده‌اید که گفته شده زنا مکن. اما من به شما می‌گویم هر که با شهوت به زنی بنگرد، همان دم در دل خود با او زنا کرده است. پس اگر چشم راستت تو را می‌لغزاند، آن را به در آر و دور افکن. زیرا تو را بهتر آن است که عضوی از اعضایت نابود گردد تا آنکه تمام بدنت به دوزخ افکنده شود. و اگر دست راستت تو را می‌لغزاند، آن را قطع کن و دور افکن، زیرا تو را بهتر آن است که عضوی از اعضایت نابود گردد تا آنکه تمام بدنت به دوزخ افکنده شود. کتاب را می‌بندم. دستم را روی قلبم می‌گذارم. اگر قلب‌هایمان ما را بلغزاند، چه؟ چه باید بکنیم؟

ـ ولیعهد خسروی ساسانی! فراموش کردی چه کسی هستی؟ پوریا یک قدم عقب می‌رود و از من فاصله می‌گیرد. نفس عمیقی می‌کشم. از دیوار کمی فاصله می‌گیرم. با لحنی تحقیرآمیز می‌گویم: ـ شاهزاده جم الآن در میدان جنگه و داره برای کشورش می‌جنگه. شاهزاده کاووس هم داره به شکست دادن تو فکر می‌کنه. اون وقت تو چی؟ اینجا چی کار می‌کنی پوریا؟ ـ داری من رو تحقیر می‌کنی؟ ـ دارم بهت یادآوری می‌کنم که ولیعهد ایران بودن یعنی چی. ـ صدایم را کمی بلندتر می‌کنم. ـ بلند شو! خودت رو جمع‌وجور کن. باور نمی‌کنم کسی که جلوی من ایستاده، قراره روزی پادشاه ایران بشه.

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

ـ شما با بقیه فرق دارید. همین‌که شمشیر به دست می‌گیرید و بدون محافظ در شهر می‌گردید نشون میده که چقدر متفاوت هستید. شما حتی قصر رو هم دوست ندارید. ـ بله. همین‌طوره. ـ یعنی به دنبال ثروت و مقام هم نیستید. ـ درسته. ـ پس میشه به این نتیجه رسید که شما مثل دختران دیگه رویای ملکه شدن رو هم در سر ندارید. ـ رویاهای من هرگز انقدر ساده و بچه‌گانه نبودن. ـ خوبه. به خاطر همین من اینجا هستم. چون شما مثل بقیهٔ آدم‌ها نیستید.

از چی می‌ترسی؟ ـ از آیندهٔ این دوست داشتن، از ندونستن... – مکث می‌کنم. ـ از اینکه نمی‌دونم آخر این دوست داشتن قراره چی بشه. من، تو، ما! چه اتفاقی قراره برای ما بیفته؟ ـ من تو رو از دست نمیدم. ـ از دست ندادن یعنی چی؟  ـ یعنی من هرکاری می‌کنم که تو رو کنار خودم داشته باشم.

ـ تنها راهی که من می‌شناسم رفتن به ارمنستانه. ـ راه شما اینه. راه من و پوریا که این نیست. ـ تو و پوریا؟! ـ ما تلاش می‌کنیم همه‌چیز همین‌طور باقی بمونه... حتی برای چند روز. ـ نمی‌تونم باور کنم که تو داری این حرف‌ها رو می‌زنی. ـ من خیلی تغییر کردم.  ـ می‌بینم چقدر بی‌فکر شدی. ـ بی‌فکر نشدم. من فقط نمی‌خوام پوریا رو از دست بدم. ـ از دست بدی؟ چه تعهدی بین شما وجود داره که نمی‌خوای از دستش بدی؟

احساس آدم‌ها خیلی زود تغییر می‌کنه. تصمیمی که با احساست می‌گیری، امکان پشیمونی داره. و وقتی پشیمون بشی، هیچ توجیهی برای تصمیمت نخواهی داشت. پس عاقلانه تصمیم بگیر و همیشه برای انتخابت دلیل کافی داشته باش.

مردم عادی اگر فرزند پسر رو بهتر از دختر می‌دونن به خاطر نوع زندگی و کارشونه. منبع درآمدشون کشاورزیه و پسران خانواده می‌تونن در کشاورزی کمک کنن. اون‌ها بقای زندگی‌شون رو در داشتن فرزند پسر می‌بینن. اما ما که کشاورز نیستیم.

اما نتونست عقایدش رو هم کنار بذاره. اصلاً ممکن نیست به راحتی عقاید مردم رو ازشون گرفت.

تا وقتی که ایرانی هست، مهرگان هست و تا وقتی که مهرگان هست؛ ایرانی، ایرانی باقی خواهد ماند.

بید مجنون بسیار آزاد است، آزاد و آشفته. آشفتگی‌اش را هم دوست دارم!

گر زمانی احساس کردی تو زندگی مشکلی نداری و همه‌چیز داره به خوبی پیش میره، بدون که داری در مسیر اشتباه حرکت می‌کنی.

همیشه نمی‌توان تسلیم عقل و منطق شد. گاهی باید به احساس اجازهٔ پیروزی داد. به خصوص زمانی که فرصتی برای فکر کردن نیست.

یک ولیعهد با عقایدش پادشاه میشه و تلاش می‌کنه افکارش رو عملی کنه. پس آیندهٔ یک کشور رو میشه با رفتار و افکار ولیعهد کشور پیش‌بینی کرد.

تاجر می‌گفت بازتاب تمام افکار انسان‌ها در چشم‌هاست. مهربانی، صداقت، دوستی، غم... همه رو در چشم‌ها میشه دید. می‌گفت چشم‌ها نمی‌تونن رازهای دل انسان رو نگه دارن.

من آرزوهای زیادی دارم، اما می‌خوام هدفی برای زندگیم پیدا کنم. هدفی که به اندازهٔ یک رویا بزرگ باشه و بهم آرامش و امنیت بده. شاید اصلاً همین هدف نشون بده که من چه کسی هستم.

ما باید یاد بگیریم بدون اعتماد کردن به آدم‌ها، اون‌ها رو دوست داشته باشیم. فقط وقتی بین مردم باشیم، می‌تونیم معنای زندگی رو بفهمیم.

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

یاد گرفتم فقط زمان می‌تونه نشون بده احساسات ما چقدر واقعی هستن.

مردی که دو بار بر سر قولش نمونه، دیگه مرد نیست