بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ مهرگان

یکی از سیب‌ها را برمی‌دارم و آن را گاز می‌زنم. شیرینی‌اش در دهانم پخش می‌شود.

همیشه نمی‌توان تسلیم عقل و منطق شد. گاهی باید به احساس اجازهٔ پیروزی داد.

بید مجنون را دوست دارم. حتی بیش از درخت انار و شکوفه‌های قرمزرنگش. بید مجنون بسیار آزاد است، آزاد و آشفته. آشفتگی‌اش را هم دوست دارم! بی‌دلیل نیست که نامش را مجنون گذاشته‌اند

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

ـ در کتابی خوندم که چشم‌ها دریچهٔ روحن. ـ تعبیر جالبیه. لبخند تلخی بر لب می‌آورد. سرش را آرام به چپ و راست تکان می‌دهد و سپس زمزمه می‌کند: ـ روح زیبایی داری... دایانا.

یاد گرفتم فقط زمان می‌تونه نشون بده احساسات ما چقدر واقعی هستن.

ـ خدایا! خودت مراقبم باش.

هیچ‌کس همیشه با تجربه نبوده. باید اشتباه کنیم تا تجربه پیدا کنیم.

مهرگان روز مهرورزی است، روز تحکیم دوستی و محبت. مهرگان روز شماست! شما که مهربانی را خوب می‌شناسید... مهرگان‌تان پر از مهر و شادی

جنگ ظالمانه است و سربازان مظلومانه کشته می‌شوند.

همچنان که به آسمان خیره شده است، آرام می‌گوید: ـ من می‌خوامت.  قلبم فرو می‌ریزد. می‌خواهمت! چقدر ساده و عامیانه! این جمله از آن جمله‌های ادبی و عاشقانه نیست.

همهٔ آدم‌ها تنهان. دوستان و اطرافیان‌مون فقط باعث میشن این تنهایی رو برای مدت کوتاهی فراموش کنیم.

گذشتهٔ آدم‌هاست که آینده‌شون رو می‌سازه.

عاشق بودن راحت نیست. شجاع بودن و پایبند موندن سخت‌تر هم هست.

میگن ظرفی که بشکنه، دیگه ظرف نمیشه. اعتمادی هم که از بین بره، دیگه برنمی‌گرده.

به نظر من غمناک‌ترین زمان روز، هنگام غروب خورشیده. وقتی روز تموم میشه و باید از خودمون بپرسیم امروز چی کار کردیم. اشتباهات‌مون رو کنار هم بذاریم و خودمون رو سرزنش کنیم.

فقط زمان می‌تونه نشون بده احساسات ما چقدر واقعی هستن.

با صدای آرامی می‌گوید: ـ آخه تو از کجا پیدات شد؟

اگر دست راستت تو را می‌لغزاند، آن را قطع کن و دور افکن، زیرا تو را بهتر آن است که عضوی از اعضایت نابود گردد تا آنکه تمام بدنت به دوزخ افکنده شود. کتاب را می‌بندم. دستم را روی قلبم می‌گذارم. اگر قلب‌هایمان ما را بلغزاند، چه؟