بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ مهرگان

دیگر خود را در این چشم‌ها نمی‌بینم. این‌بار در سیاهی چشمانش غرق می‌شوم.

فقط زمان می‌تونه نشون بده احساسات ما چقدر واقعی هستن

من به خودم حق اشتباه کردن میدم. از اشتباهاتم درس می‌گیرم و دیگه خودم رو سرزنش نمی‌کنم. تعادل همین‌جاست بانو دایانا

هدفی برای زندگیم پیدا کنم. هدفی که به اندازهٔ یک رویا بزرگ باشه و بهم آرامش و امنیت بده. شاید اصلاً همین هدف نشون بده که من چه کسی هستم. ـ هدفت رو پیدا کن. اما خیال‌پرداز نباش. واقعیت‌ها رو ببین و رویایی رو انتخاب کن که بتونه تحقق پیدا کنه.

هیچ ستاره‌ای جای ماه را نمی‌گیرد

مهرگان روز مهرورزی است، روز تحکیم دوستی و محبت. مهرگان روز شماست! شما که مهربانی را خوب می‌شناسید... مهرگان‌تان پر از مهر و شادی

مهرگان فرصتی‌ست برای تحکیم دوستی و محبت. آیینی‌ست که هرسال مهر و مهرورزی را به ما یادآوری می‌کند. مهرگان و نوروز پایه‌های فرهنگ ایران هستند. تا وقتی که ایرانی هست، مهرگان هست و تا وقتی که مهرگان هست؛ ایرانی، ایرانی باقی خواهد ماند.

سال‌ها پیش در زمان پادشاهان کیانی، زمانی که ضحاک راه ظلم و ستم به مردم را پیش‌گرفت، فریدون به یاری کاوه برخاست و علیه ضحاک قیام کرد. قیامی که در روز مهرگان به پیروزی رسید. از آن روز ما مهرگان، این افتخار باستانی‌مان را جشن می‌گیریم تا فراموش نکنیم هر ظلم و ستمی پایانی دارد.

می‌خواهم آنقدر اشک بریزم تا این بغض سنگین که این‌بار نه در گلویم، که در قلبم احساس می‌شود، آرام شود. اما نمی‌توانم. انگار هنوز باور نکرده‌ام چه اتفاقی برایم افتاده است. به راستی چه اتفاقی افتاده است؟ من اینجا چه می‌کنم؟

بید مجنون را دوست دارم. حتی بیش از درخت انار و شکوفه‌های قرمزرنگش. بید مجنون بسیار آزاد است، آزاد و آشفته. آشفتگی‌اش را هم دوست دارم! بی‌دلیل نیست که نامش را مجنون گذاشته‌اند.

من باید برم. به ناگاه حالت چهره‌اش تغییر می‌کند. در چشمانش غمی را می‌بینم که بسیار قدیمی به نظر می‌رسد. غمی که رنگی از ناامیدی دارد. می‌خواهم بیشتر این غم را بشناسم اما نگاهش را پایین می‌اندازد و با صدای آرامی می‌گوید: ـ فکر می‌کردم قصر هنوز برای شما جالب باشه. – مکث می‌کند. ـ دیگه هیجان‌انگیز نیست؟ در پاسخ به او، اولین جمله‌ای را که به ذهنم می‌رسد، بر زبان می‌آورم: ـ دیوارهای قصر زیادی بلندن.

رقابت بر سر قدرت خطرناک است

در هوای پاییز زیر شاخه‌های بید چون خاطرات دیروز فردای روشن‌مان از نو نوشته می‌شود

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود افشین یدالهی

مهرگان روز مهرورزی است، روز تحکیم دوستی و محبت. مهرگان روز شماست! شما که مهربانی را خوب می‌شناسید... مهرگان‌تان پر از مهر و شادی شاهزاده پوریای ساسانی

به چشمانش که روی صورتم قفل شده است، نگاه می‌کنم. چشمان سیاه‌رنگش شفاف‌تر از همیشه به نظر می‌رسند. دیگر خود را در این چشم‌ها نمی‌بینم. این‌بار در سیاهی چشمانش غرق می‌شوم. خود را گم می‌کنم

تو کتاب‌ها خوندم وطن ما جایی نیست که در اون به دنیا اومدیم. جاییه که قلب‌مون به اون تعلق داره. قلب من هم اینجاست.

کاش باران تندتر شود. کاش بهانه‌ای برای خداحافظی پیدا شود.

من فقط به چشم‌هاش نگاه کردم! من خودم رو تو اون مردمک‌های سیاه دیدم. خودم رو، چشم‌هام رو، نگاهم رو، همه رو تو چشم‌هاش دیدم. تو تا حالا خودت رو در چشم یک نفر دیگه دیدی؟

همهٔ آدم‌ها تنهان. دوستان و اطرافیان‌مون فقط باعث میشن این تنهایی رو برای مدت کوتاهی فراموش کنیم.