بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ مهرگان

من احترام رو فقط در این نوع صحبت کردن و به زبون آوردن القاب نمی‌بینم. احترام باید در لحن آدم‌ها باشه.

ـ تو خیلی خوشبختی دایانا! ـ چطور؟ ـ تو پدر خوبی داری. ـ کدوم رفتار فرمانده گرشاسپ باعث شده چنین فکری کنی؟ ـ تو گاهی از فرمانده انتقاد کنی. گاهی هم ازشون ناراحت میشی. اما همیشه با افتخار در موردشون صحبت می‌کنی. ـ خب چون... فرمانده پدرمه. ـ ولی من با چنین افتخاری دربارهٔ پدرم صحبت نمی‌کنم.

من بعد از این همه مدت حتی به چهرش نگاه هم نکردم. نمی‌دونم گونه‌هاش، بینیش، صورتش دقیقاً چه شکلیه. من فقط به چشم‌هاش نگاه کردم! من خودم رو تو اون مردمک‌های سیاه دیدم. خودم رو، چشم‌هام رو، نگاهم رو، همه رو تو چشم‌هاش دیدم. تو تا حالا خودت رو در چشم یک نفر دیگه دیدی؟

ما همون آدمی هستیم که متولد شدیم. موقعیت پدر و مادرمون تعیین می‌کنه چه کسی باشیم.

اولین درسی که به عنوان یک محافظ یاد می‌گیرید اینه که باید کوتاه حرف بزنید. بیشترین اخبار در کمترین کلمات. لازم به توضیح اضافه‌ای نیست.

ما باید یاد بگیریم بدون اعتماد کردن به آدم‌ها، اون‌ها رو دوست داشته باشیم. فقط وقتی بین مردم باشیم، می‌تونیم معنای زندگی رو بفهمیم.

فقط زمان می‌تونه نشون بده احساسات ما چقدر واقعی هستن.

انگار دستم رها می‌شود. اما امکان ندارد. شاید من دیگر گرمای دست پوریا را احساس نمی‌کنم. سرم را به سختی می‌گردانم و به دستم نگاه می‌کنم. بی‌هیچ حرکتی در کنار بدنم قرار گرفته است. پاهایم بی‌حس می‌شوند. گرمایی که از دست چپم تا قلبم رسیده بود به سرمای سختی تبدیل می‌شود. سنگینی‌اش را در سینه‌ام احساس می‌کنم. انگار تمام قلبم یخ می‌زند. پوریا همچنان در کنارم ایستاده است اما دیگر هیچ پیوندی میان‌مان دیده نمی‌شود. انگار اصلاً پیوندی میان‌مان وجود نداشته است. پدر نامش را چه گذاشته بود؟ رابطه! آری رابطه. و این لحظه پایان رابطهٔ ماست. دیگر نباید بیش از این، این تحقیر را تحمل کنم. دیگر نباید قلب یخ‌زده‌ام را نادیده بگیرم. پایان ما رقم خورده است. باید بروم. باید زودتر ترکش کنم. هم پوریا را، هم قصر را و هم تیسفون را. من همه‌چیز را رها می‌کنم. آری من می‌روم. اما قبل از رفتن باید آخرین جمله‌ام را بر زبان بیاورم. پوریا اگر دیگر پوریای من نیست، حداقل باید خسرو انوشیروان ایران باشد. قطره‌ای اشک روی گونه‌ام می‌افتد. آرام زیر لب زمزمه می‌کنم: ـ پادشاه بزرگی باش... خسرو انوشیروان. بغضم می‌شکند. قبل از آنکه صدای هق‌هق گریه‌ام در فضا بپیچد، تمام توانم را در پاهایم جمع می‌کنم و به سمت در قصر می‌روم.

با نگاه عجیبی به چهره‌ام خیره می‌شود. سپس مردمک چشمانش می‌لغزد و سر تا پایم را نگاه می‌کند. لحظه‌ای چشمانش را می‌بندد. دوباره چشمانش را باز می‌کند و به سرعت چند قدم به سمتم برمی‌دارد. در کنارم قرار می‌گیرد. سرم را می‌گردانم تا بتوانم چهره‌اش را ببینم. اما پیش از آنکه موفق شوم، صدایش در گوشم می‌پیچد: ـ چقدر زیبا شدی.

من همیشه تلاش کردم این دنیا رو زیبا و رویاهام رو شدنی ببینم. اما انگار زندگی سخت‌تر و بی‌رحم‌تر از اونه که سخاوتمندانه رویاهامون رو برآورده کنه. حقیقت اینه که رویاهای ما در کنار هم پر از تناقضه. این دنیا پر از تناقضه....

با چه منطقی میشه این رو توجیه کرد که انسان کاری کنه مست بشه و نفهمه چی میگه و چی کار می‌کنه؟

سیب سرخ در افسانه‌های ارمنی نماد عشق ممنوعه است.

زن مثل آبه و مرد مثل آتش. اگر آب و آتش در کنار هم قرار بگیرن، همدیگه رو نابود می‌کنن. یا باید با فاصله از هم باشن و یا با هم آمیخته بشن.

من و پوریا، آب و آتش، گردنبند آب و آتش... سنگ آبی گردنبند شکست. نباید دستم را عقب می‌کشیدم. نباید می‌شکست. چرا دستم را عقب کشیدم؟ نه. من دستم را عقب نکشیدم. این پوریا بود که دستم را رها کرد. او دست مرا رها کرد! قرار بود من رهایش کنم اما او مرا رها کرد. این از تمامی کابوس‌هایم غم‌انگیزتر است.

اهمیت جملات فقط به مفهوم‌شون نیست. بستگی داره که چه کسی چنین جمله‌ای رو میگه. وقتی از کسی توقع شنیدن حرفی رو نداری و بعد اون رو می‌شنوی، طبیعیه که خوشحال بشی.

حافظ جان، مال و باورهای مردم باشم.

هر زمان تو زندگی سختی و مشکلی نبود... ـ بدون که داری تو مسیر اشتباه حرکت می‌کنی.

من برای خود دنیایی ساخته بودم. دنیایی که مهین‌بانو از آن گفته بود. دنیایی که در آن، تمام آینده‌ام در دست خودم بود. اما پوریا با حضورش دنیای دیگری را به من نشان داد. او مرا به گذشته برد، به رویاهای کودکی، به بخشی از وجودم که در این سال‌ها آن را نادیده گرفته بودم. او تصویر جدیدی از من نشان داد که بیشتر دوستش داشتم. بهتر می‌شناختمش و راحت‌تر می‌توانستم آن را بپذیرم.

هرچی که هست، امیدوارم بهتر از این زندگی یکنواخت باشه.

با نگاه عجیبی به چهره‌ام خیره می‌شود. سپس مردمک چشمانش می‌لغزد و سر تا پایم را نگاه می‌کند. لحظه‌ای چشمانش را می‌بندد. دوباره چشمانش را باز می‌کند و به سرعت چند قدم به سمتم برمی‌دارد. در کنارم قرار می‌گیرد. سرم را می‌گردانم تا بتوانم چهره‌اش را ببینم. اما پیش از آنکه موفق شوم، صدایش در گوشم می‌پیچد: ـ چقدر زیبا شدی. به سرعت از کنارم عبور می‌کند. سرجایم میخکوب می‌شوم.