بریده‌هایی از کتاب من چگونه اروین یالوم شدم

با پوکر، غواصی، قدم زدن در ساحل، موتورسواری، بازی کردن با بچه‌ها و شطرنج، زندگی سرگرم‌کننده و شادی را می‌گذراندم که تا آن‌موقع هرگز در عمرم تجربه نکرده بودم.

از دید دیگران، من عالی و بی‌نقص بودم، با زنی که عاشقش بودم ازدواج کرده بودم، در دانشکدۀ پزشکی پذیرفته شده و به همۀ مقاصدم رسیده بودم. اما... در عمق وجودم، من هرگز راحت نبودم. هرگز مطمئن و دلگرم نبودم و هیچ‌وقت نتوانستم بر اضطراب و تشویش دائمی‌ام غلبه کنم و ریشه‌های این اضطراب را بفهمم. حس مبهمی داشتم. احساس می‌کردم که زخم‌های روحی دوران کودکی‌ام التیام پیدا نکرده‌اند. احساس می‌کردم به کسی تعلق ندارم و مثل دیگران لایق و سزاوار نیستم...

از او دلخور بودم و رابطه‌مان شکرآب بود. بعد از آن جریان، با فاصله گرفتن از او از خودم حفاظت می‌کردم.

اگر اوضاع دست پدرم بود احتمالاً ما تا ابد بالای همان مغازۀ بدترکیب زندگی می‌کردیم. به نظر می‌رسید او نسبت به محیط اطرافش بسیار بی‌تفاوت است. مادرم همیشه برایش لباس می‌خرید.

آنچه باعث می‌شود ما از مرگ بترسیم، از دست دادن آینده نیست، بلکه از دست دادن گذشته است.

باید از این خانواده خلاص می‌شدم. در طول دو سه سال بعدش، به‌ندرت با مادرم حرف زدم. ما مثل دو غریبه در یک خانه زندگی می‌کردیم.

زندگی ما خیره شدن به نیازهای دیگران است و در این مسیر نه‌تنها از کمک کردن برای تغییر بیمارانمان لذت می‌بریم بلکه امیدواریم تغییراتشان مثل امواجی به حرکت درآید و اطرافیانشان را هم متحول کند. شغل ما مزیت دیگری هم دارد و آن این است که ما در این شغل سنگ صبور و مخزن اسرار بیمارانیم. هر روز، بیماران با بیان رازهایشان ما را مورد لطف و مرحمت قرار می‌دهند. خیلی وقت‌ها آن‌ها رازهایی را به ما می‌گویند که قبلاً هرگز با کسی مطرح نکرده‌اند. این رازها پشت پردۀ شرایط انسان‌ها را بدون زواید دست‌وپاگیر اجتماعی به ما نشان می‌دهد؛ زوایدی مثل نقش بازی کردن، خودستایی یا پزها و رفتار نمایشی. عهده‌دار شدن و شنیدن چنین رازهای خالصانه‌ای، نعمتی است که فقط به افراد کمی اعطا شده است.

گفته می‌شود که شخصیت هر کس را از طریق دوستان و آشنایان نزدیکش می‌توان قضاوت کرد،

هر کدام از ما، حتی بدون اینکه خودمان بدانیم، دایره‌های متحدالمرکزی را که بر دیگران اثر می‌گذارند خلق کرده‌ایم. این دایره‌ها برای سال‌ها و حتی نسل‌های بعد هم اثر خواهند کرد. درست مثل امواجی که در استخر به‌وجود می‌آیند و آن‌قدر ادامه پیدا می‌کنند تا دیگر دیده نشوند. حتی در آن صورت هم درحقیقت در ابعاد نانو وجود دارند.

همیشه از بیمارانم می‌خواهم که تأسف‌های زندگی‌شان را زیرورو کنند و در اشتیاق یک زندگی بدون تأسف باشند.

به سمت میکروفن رفت و با لحنی شمرده و رسمی گفت: گفته می‌شود که شخصیت هر کس را از طریق دوستان و آشنایان نزدیکش می‌توان قضاوت کرد، اگر این‌طور باشد، بنابراین... او سکوت کرد و خیلی آرام و تعمداً تمام جمعیت را از چپ به راست نگاه کرد و ادامه داد: نتیجه می‌گیریم که من حتماً آدم خیلی خوبی هستم.

سال آخر که بودم، سومین فرزندمان، ویکتور، در بیمارستان جانز هاپکینز به دنیا آمد. ما خیلی خوش‌شانس بودیم که بچه‌هایی سالم و دوست‌داشتنی داشتیم. وقتی سر کار بودم، برای برگشتن به خانه و بازی با آن‌ها لحظه‌شماری می‌کردم، من و مریلین هیچ‌وقت احساس نکردیم که بچه‌ها یا زندگی خانوادگی برای زندگی حرفه‌ای‌مان دست‌وپاگیر باشند یا مانعی محسوب شوند.

سال ۱۹۱۱ اولین‌بار فروید این قضیه را مطرح کرد که نوعی جذبۀ معنوی و عرفانی در خواب‌هایی که بیمار در اوایل دوران درمانش تعریف می‌کند وجود دارد. فروید اعتقاد داشت که این رویاهای اولیه بی‌تزویر و صادقانه و بسیار آشکارکنندۀ درون بیمارند، چون بیمار در ابتدای درمان کاملاً گاردش را زمین گذاشته و بعداً که درمانگر روی خواب‌های بیمار کار می‌کند، به‌نوعی رویاباف ناخودآگاه ذهن بیمار، محتاط‌تر می‌شود و شروع به بافتن خواب‌های پیچیده‌تر، تاریک‌تر و مبهم‌تری می‌کند.

«تاریخ، داستانی است که اتفاق افتاده است درحالی‌که داستان، تاریخی است که ممکن است اتفاق بیفتد.»

فکر کردن به مرگ در زندگی، مثل این است که به پیک‌نیک رفته باشیم و از دوردست صاعقه‌ای را بشنویم. ولی از طرفی، فکر می‌کنم روبرو شدن حقیقی با مرگ و فناپذیری، می‌تواند روش زندگی ما را تغییر دهد و به ما کمک می‌کند تا چیزهای جزئی و ناچیز را بی‌اهمیت بشماریم و ما را تشویق می‌کند تا بدون حسرت و تأسف زندگی کنیم.

موج‌دار شدن باعث می‌شود وحشت از مرگ بسیار بسیار کاهش پیدا کند. مواج شدن به این معناست که بخش‌هایی از خودمان را به دیگران بدهیم حتی اگر این دیگران را اصلاً نشناسیم. درست شبیه موج‌هایی که قلوه‌سنگ‌های کف دریاچه را حرکت می‌دهد. آن‌قدر آن‌ها را می‌سایید تا سنگ‌ها از بین می‌روند ولی اجزای بسیار ریز و نانو ذره‌های آن‌ها همچنان ادامه پیدا می‌کنند.

هرگاه دو طرفِ یک رابطه به ارتباط بین خودشان دقیق‌تر نگاه کنند و این ارتباط را بررسی کنند، بهتر می‌توانند با هم روبرو شوند و عمیق‌تر در این رابطه غرق می‌شوند.

خانواده‌درمانی شکلی از درمان بود که در آن تمام اعضای خانواده با هم به دیدن درمانگر می‌رفتند و همه با هم در جلسات درمانی حاضر می‌شدند.

آنچه در درمان بیشترین اهمیت را دارد، صداقت و شفافیت است نه اقتدار و ظاهر و نام حرفه‌ای

دکتر وایتهورن می‌گفت: «با این نقشه، شما و بیمارتان هر دو برنده شده اید. اگر بیمار بداند که شما به حرف‌هایش علاقه‌مند شده‌اید و می‌خواهید از او چیزی یاد بگیرید، اعتمادبه‌نفسش بالا می‌رود و درنهایت همۀ چیزهایی را که باید در مورد بیماری او بدانید خواهید فهمید.»