بریده‌هایی از کتاب بهشت زیبای خدا، حقیقت دارد

آن‌هایی که ادعا می‌کنند هیچ مدرکی برای اثبات وجود پدیده‌های مربوط به هوشیاری وجود ندارد، علی‌رغم وجود مدارکی برخلاف عقایدشان، از پذیرش آن‌ها اجتناب می‌کنند. آن‌ها معتقدند که واقعیت را بدون نیاز به بررسی حقایق می‌دانند.

موفقیت‌های تمدن غرب، هزینه‌ی هنگفتی را از نقطه‌نظر حیاتی‌ترین جزء وجودی انسان ــ یعنی روح ــ به جهان تحمیل کرده است. جوانب منفی تکنولوژی پیشرفته، از جمله جنگهای مدرن و قتل و خودکشی‌های نسنجیده، فروپاشی شهرها، آسیب به محیط‌زیست، تغییرات اساسی آب و هوایی و قطبی شدن منابع اقتصادی، به اندازه‌ی کافی بد هستند. بدتر از آن اینکه، تمرکز ما بر پیشرفت سریع علم و فناوری، بسیاری از ما را از درک معنا، لذت بردن از زندگی و نیز از دانستن اینکه زندگی‌مان چه نقشی در نظام بزرگ هستی دارد، نسبتآ بی‌بهره گذاشته است.

پیشرفت علم طی چهار قرن گذشته صرفآ در حیطه‌ی مسایل فیزیکی رخ داده و این امر سبب بروز مشکلی جدی شده است: ما ارتباط خود را با راز کلیدی جهان هستی ــ یعنی هوشیاری ــ از دست داده‌ایم. این مسئله در گذشته به خوبی شناخته شده بود و در مذاهب ماقبل مدرنیته وجود داشت، اما در فرهنگ غربی و سکولار ما که روز به روز مجهز به علم و فناوری مدرن می‌شد، اهمیت خود را از دست داد.

زمین جایی‌ست که شر مجاز به نفوذ و گسترش است. البته این اتفاق در سطوح والاتر، کاملا غیرممکن است. شر، گاهی می‌تواند در این جهان بر خیر برتری داشته باشد و این پیامد طبیعی نعمت اختیار است که خالق به ما داده است.

اما اینکه بی‌هیچ دلیل موجهی مبتلا به مننژیت باکتری ای.کولی شده بودم، تنها رخداد عجیب پزشکی نبود که در روز اول حضورم در بیمارستان اتفاق افتاد. لحظاتی قبل از ترک اورژانس و پس از دو ساعت ناله‌های بلند و حیوان‌گونه‌ی بدون وقفه، آرام گرفتم. سپس به ناگاه و به شکلی غیرمنتظره، سه کلمه را فریاد زدم. این کلمات کاملا واضح بودند و توسط تمام پزشکان و پرستاران حاضر و همین‌طور هالی شنیده شدند که چند قدمی دورتر، پشت پرده ایستاده بودند. «خدایا، کمکم کن!» همه به طرف تخت من هجوم آوردند. قبل از اینکه به من برسند، هوشیاری خود را به طور کامل از دست داده بودم. از مدت زمانی که در اورژانس بودم، هیچ‌چیزی به یاد نمی‌آورم، حتی فریاد زدن آن جمله‌ی سه کلمه‌ای را هم به یاد نمی‌آورم، اما آنها آخرین کلماتی بودند که پیش از سکوتی هفت روزه بر زبان آوردم.

در مننژیت باکتریایی، باکتری ابتدا به لایه‌ی بیرونی مغز یا کورتکس حمله می‌کند. کورتکس، مسئول حافظه، زبان، احساسات، هوشیاری سمعی و بصری و منطق است و بنابراین زمانی که یک موجود زنده مثل ای.کولی به مغز حمله می‌کند، صدمات اولیه به مناطقی وارد می‌شوند که عملکرد آنها مهمترین تأثیر را در حفظ خصائص انسانی ما دارند. بسیاری از قربانیان مننژیت باکتریایی، در اولین روزهای بیماری‌شان از دنیا می‌روند.

همچنین در تکوین روش‌های جراحی تصویری با تشدید مغناطیسی، که ابزاری برای درمان مشکلات مغزی صعب‌العلاج مانند تومورها و اختلالات عروقی بودند، نقش داشتم.

پیشرفت علم طی چهار قرن گذشته صرفآ در حیطه‌ی مسایل فیزیکی رخ داده و این امر سبب بروز مشکلی جدی شده است: ما ارتباط خود را با راز کلیدی جهان هستی ــ یعنی هوشیاری ــ از دست داده‌ایم. این مسئله در گذشته به خوبی شناخته شده بود و در مذاهب ماقبل مدرنیته وجود داشت، اما در فرهنگ غربی و سکولار ما که روز به روز مجهز به علم و فناوری مدرن می‌شد، اهمیت خود را از دست داد.

اگر واقعآ در جستجوی حقیقت باشید، لازم است که حداقل یک بار در زندگی، تا حد امکان، به همه‌چیز شک کنید. رنه دکارت (۱۵۹۶ ـ ۱۶۵۰)

من معتقدم که معمای حیات بشر دستخوش ساده‌سازی‌های علمی گشته چرا که علم، ماتریالیسم و الگوهای فعالیت‌های عصبی را منشأ بعد معنوی انسان معرفی می‌کند. این باور، خرافه‌ای بیش نیست... ما باید بپذیریم که موجوداتی معنوی هستیم و روح‌هایمان ساکن دنیایی معنوی هستند و البته از سوی دیگر، موجوداتی مادی هستیم و بدن‌ها و مغزهایمان در دنیایی مادی سکونت می‌کنند. سر جان سی. اکلس (۱۹۰۳ ــ ۱۹۹۷)

عشق، بدون شک، اساس همه‌چیز است. منظورم از عشق، مفهوم پیچیده و انتزاعی آن نیست بلکه همان نوع عادی عشق است که همه می‌شناسند ــ عشقی که نسبت به همسر و فرزندانمان و یا حتی حیواناتمان احساس می‌کنیم. در خالص‌ترین و قوی‌ترین شکل خود، این عشق، حسد یا خودخواهی ایجاد نمی‌کند، بلکه بی‌قید و شرط است. این عشق، مهم‌ترین حقیقت جهان هستی‌ست و واقعیتی فوق‌العاده باشکوه است که در هسته‌ی هر چیزی که وجود دارد یا وجود خواهد داشت، خانه دارد. هیچ‌کسی نمی‌تواند بدون اینکه این عشق را سرلوحه‌ی تمامی اعمالش قرار دهد، به درکی صحیح از اینکه ما که و چه هستیم دست یابد.

کم‌کم پی بردم که برای حرکت به سوی چیزی، دانستن آن و توانایی اندیشیدن در موردش کافیست.

دشواری‌ها و رنج‌های این دنیا، در مقابل ما مخلوقات جاوید و قوی، هیچی بیش نیستند.

خنده و طنز درواقع یادآور آنند که ما در این دنیا زندانی نیستیم، بلکه مسافریم.

مرگ بدن و مغز، پایان هوشیاری نیست و اینکه انسان پس از مرگ نیز به حیات ادامه می‌دهد. مهم‌تر اینکه این حیات، زیرنظر خدایی که تک‌تک ما را دوست دارد و برای ما و مقصد نهایی جهان هستی و تک‌تک موجودات آن اهمیت قائل است، ادامه پیدا می‌کند.

بهشت زیبای خدا، حقیقت دارد سفر یک جراح برجسته‌ی مغز و اعصاب، به جهان پس از مرگ نویسندگان: دکتر ایبِن الکساندر، گلسا دیبا مترجم:‌ شهاب حاجی‌زاده انتشارات ذهن‌آویز

دو راه برای فریب خوردن وجود دارد. یکی باور آن چیزی‌ست که حقیقت ندارد و دیگری نپذیرفتن حقیقت است.

انسان باید به دنبال آنچه هست باشد، نه آنچه تصور می‌کند باید باشد.

وقتی در دانشکده‌ی پزشکی بودم، معمولا نظراتی می‌شنیدم راجع به اینکه هوشیاری چیزی جز یک برنامه‌ی کامپیوتری پیچیده نیست. براساس این نظرات، تعداد ده میلیارد و یا بیش‌تر سلول عصبی که در مغز ما به طور مداوم فعالیت می‌کنند، توانایی ایجاد هوشیاری و حافظه را در طول زندگی‌مان دارند. برای پی بردن به اینکه مغز واقعآ چگونه راه دسترسی‌مان به دانش جهان‌های والاتر را مسدود می‌کند، لازم است حداقل به صورت فرضی و برای لحظه‌ای بپذیریم که مغز، عامل ایجاد هوشیاری نیست و نوعی دریچه یا فیلتر کاهنده است که هوشیاری عمیق و غیرمادی را که در جهان‌های غیرمادی داریم، در دوره‌ی زندگی دنیوی‌مان، کاهش می‌دهد.

در اندیشه‌های کودکانه‌ی خود معتقد بود که اگر جملاتش را به دفعات تکرار کند، یقینآ به حقیقت خواهند پیوست.