بریده‌هایی از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

فقط مایلم هرچه بیش‌تر از حقایقی که پیش رو داری آگاه شوی. خودت بگو آیا حاضری ریختن شکلات‌هایی را بر سر آدمهایی ببینی که از داشتن شکلات فراوان سیر هستند و یا حاضری لباس‌های چرک کسانی را بشوری و در قبالش دستمزد بگیری و بعد به این نتیجه برسی که "فردای بهتر" همان "دیروز" بوده است؟!... آن هم در جایی که تو الان هستی... جایی به دور از واقعیت‌های تلخ...

بین من و بقیهٔ عاشق‌ها تنها یک وجه اشتراک وچود دارد، آن هم این است که هر دو وقتی به عکس معشوقمان نگاه می‌کنیم آرامش می‌گیریم. من وقتی به عکس‌های دوست‌داشتنی تو نگاه می‌کنم، همین حس را تجربه می‌کنم. مثل بیماری شده‌ام که وقتی خسته از سر کار بازمی‌گردم، تو را می‌طلبم. به عکس‌هایت مجدداً نگاه می‌کنم و روزهای عمرت را می‌شمارم.

زندگی نه به تو نیاز دارد نه به من. تو مردی و من هم یک روز خواهم مرد، اما این هم اصلا دیگر برایم مهم نیست، چرا که «زندگی همچنان جریان دارد...»

همیشه کسی وجود دارد که می‌کشد تا زنده بماند. از انسان‌ها گرفته تا ماهیان و پرندگان و حشرات بر این قانون استوارهستند. بزرگ‌تر کوچک‌تر را می‌خورد و تا آن‌جا که می‌دانم فقط درختان و گیاهان هستند که از آب و هوا و آفتاب استفاده می‌کنند. نمی‌دانم آیا لازم است که تو قبل از آمدنت به این دنیا با این ظلم‌ها و تجاوزات آشنا شوی؟!

در این دنیا زندگی به عطوفت وابسته نیست، بلکه به خشونت وابسته است.

او از ترس به خدا پناه برد و تو با به دنیا نیامدن

زندگی یعنی خستگی، یعنی یک جنگ تکراری که هر روز باید آن را تجربه کنی و برای هر لحظه شادی کوتاه‌مدتش باید تاوان سنگینی بپردازی.

با این حال در اوج بدبختی باز هم فکر نمی‌کنم دوست نداشتم به این دنیا بیایم، چون فکر می‌کنم چیزی بدتر از نبودن نیست.

برای رسیدن به آزادی، ثروت، عشق و هر آن‌چه در آرزویش هستی می‌کوشی، اما به محض این‌که به آن دسترسی پیدا می‌کنی دیگر برایت جذابیتی ندارد.

تنها کسانی که در گذشته‌شان زیاد گریه کرده‌اند می‌توانند قدر لحظات شاد اکنون‌شان را به خوبی بدانند و این‌گونه بخندند.

زندگی با پدر تو تنها یک نتیجه برای من داشت و آن هم این‌که دانستم هیچ چیز به اندازهٔ جذب دو موجود به طرف هم نمی‌تواند آزادی را از آن‌ها سلب کند، زیرا این باعث می‌شود که خود را فراموش کرده و همهٔ حقوق و عزت نفس و آزادی‌مان را از دست بدهیم؛ درست مثل یک تلاش مذبوحانه برای رسیدن به ساحلی که اصلاً وجود ندارد، ساحلی به نام عشق و اگر هم بر فرض محال به آن رسیدی از خودت می‌پرسی آیا ارزشش را داشت؟!...

تو برای زندگی کردن آفریده نشده بودی. چه کسی با شنیدن دو داستان غم‌انگیز میدان را خالی می‌کند.

زخم‌های روی بدن خیلی زود التیام می‌یابند و کم‌کم که اثر زخم‌ها از بین خواهند رفت، فراموش می‌کنیم که روزی از همین زخم‌ها خون می‌چکید.

باید در حرفه‌ام پیشرفت می‌کردم تا ثابت کنم که یک مرد نمی‌تواند بهتر از من باشد. باید احساس ترحم دیگران را از بین می‌بردم و باید ثابت می‌کردم که درد و عذاب نمک زندگی نیست، بلکه شادی و خوشبختی نمک زندگیست. من باید مفهوم عشق را به خودم ثابت می‌کردم، نه آن عشقی که در تختخواب باعث بدنامی می‌شود، بلکه عشقی که تصمیم داشتم با وجود تو به آن دسترسی پیدا کنم.

این که برای رسیدن به آزادی، ثروت، عشق و هر آن‌چه در آرزویش هستی می‌کوشی، اما به محض این‌که به آن دسترسی پیدا می‌کنی دیگر برایت جذابیتی ندارد. وقتی به آرزویت می‌رسی فکر می‌کنی این همان آرزویی نبوده که در فکر و خیالت می‌پروراندی. به نظر من رسیدن یعنی آخر خط و ای کاش هیچ گاه نرسی...

آخر این چه زندگی‌ای بود که به تویی که هنوز به طور کامل وجود نداری بیش‌تر از من که سال‌هاست در این دنیا زندگی کرده‌ام اهمیت بیش‌تری می‌داد؟!... آیا انسان تو هستی که بود و نبودت هنوز در شبهه و تردید است یا من که فکر می‌کنم، حرف می‌زنم، می‌نویسم و اعمال موثری انجام می‌دهم؟!

فرزندم چقدر از من انتظار داری. ابتدا جسمم را به مالکیت گرفتی و مرا از حق حرکت کردن و پیشرفت شغلی‌ام محروم کردی و اکنون می‌خواهی روحم را هم تصاحب کنی. این عادلانه نیست. برای این‌که در کنار هم بمانیم تو هم باید شرایطی را بپذیری.

بعد به این نتیجه برسی که "فردای بهتر" همان "دیروز" بوده است؟!... آن هم در جایی که تو الان هستی... جایی به دور از واقعیت‌های تلخ...

حتی بوده‌اند انسان‌هایی که به جزایر و دریاها پناه برده‌اند تا تنهایی را تجربه کنند و به خود ثابت کنند که به هیچ کس نیازی ندارند، اما آن‌ها هم در بهترین شرایط نتوانسته‌اند تنها باشند و با پای خودشان برگشته‌اند و احساس شکست کرده‌اند. در این دنیا کلمهٔ «آزادی» زیاد به گوشت خواهد خورد. این کلمه هم همانند «عشق» تمام ارزشش را از دست داده است. انسان‌هایی را می‌بینی که به خاطر آزادی تا سر حد مرگ پیش می‌روند و من امیدوارم تو یکی از همین انسان‌هایی شوی که به دنبال آزادی جانش را می‌دهد. گرچه الان که در رحم من هستی، با وجود فضای تنگی که داری و تاریکی‌ای که پشت سر می‌گذاری، معنای آزادی را بیش‌تر از این دنیا درک می‌کنی؛ چون تنهایی، چون نیازی نیست دل کسی را به دست آوری یا از کسی عذرخواهی کنی... نه کسی تو را آزار می‌دهد و نه از تو انتظاری دارد، چون در تنهایی به سر می‌بری و از دنیای اسارت و محدودیت چیزی نمی‌دانی.

پیش خود فکر می‌کنم که اگر در تخمی که تو از آن به وجود می‌آیی زندگی‌ای وجود دارد، پس حتماً اندیشه‌ای را هم در خود نهفته دارد. مگر نه این است که ضمیر ناخودآگاه همان خاطراتی است که قبل از ورود به دنیای مادی وجود داشته؟!... پس با این توصیف تو همه چیز را بهتر از من می‌دانی.