بریده‌هایی از کتاب سبکی تحمل ‌ناپذیر هستی ( بار هستی )

شخصیت‌ها، مانند مردم، از زنان زاده نمی‌شوند. آن‌ها زادهٔ یک موقعیت، یک جمله و یک استعاره هستند که در پوستهٔ خود دارای امکانی انسانی هستند که مؤلف فکر می‌کند هیچ‌کس دیگری آن را کشف نکرده یا چیز مهمی درباره‌اش نگفته است.

ضرورت، سنگینی و ارزش سه مفهوم در هم تنیده‌اند

آنچه یک‌بار رخ می‌دهد، احتمالاً اصلاً رخ نداده است.

سابینا یک‌بار به خودش اجازه داد تا در جمع مهاجران شرکت کند. طبق معمول آن‌ها بر سر این مسئله بحث می‌کردند که آیا باید تسلیم روس‌ها می‌شدند یا نه. طبیعتاً همهٔ آن‌ها در پناه مهاجرت علاقه به جنگ داشتند. سابینا گفت: «خوب پس چرا برنمی‌گردید و نمی‌جنگید؟» جوابی وجود نداشت.

سابینا معتقد بود که باید رفتار درستی نسبت به سرنوشت انتخاب‌نشده‌اش داشته باشد. از نظر او، طغیان علیه زن بودن همان‌قدر احمقانه است که افتخار کردن به آن.

وقتی یک قوی آن‌قدر ضعیف است که یک ضعیف را آزار می‌دهد، آن‌گاه ضعیف باید آن‌قدر قوی باشد که عرصه را ترک کند.

معتقدیم که بزرگی انسان از این واقعیت نشأت می‌گیرد که او، همان‌طور که اطلس آسمان‌ها را روی شانه‌هایش نگه می‌دارد، تقدیرش را با خود حمل می‌کند

درد یک انسان هم به سنگینی احساس همان درد توسط دیگری نیست. برای دیگری، یک درد با تخیل تقویت می‌شود و با صدها پژواک ادامه می‌یابد.

در این جهان هر چیزی از پیش آمرزیده است و بنابراین هر چیزی بدگمانانه مجاز است.

این جهان هر چیزی از پیش آمرزیده است و بنابراین هر چیزی بدگمانانه مجاز است.

«زیبایی در معنای اروپایی‌اش، این ویژگی را دارد که از پیش بررسی می‌شود. ما همیشه یک نیت زیبایی‌شناختی و یک برنامهٔ طولانی‌مدت داریم. به همین دلیل بود که انسان غربی برای ساختن یک کلیسای گوتیک یا یک میدان عهد رنسانس دهه‌ها زمان صرف می‌کرد. زیبایی نیویورک مبنایی کاملاً متفاوت دارد. زیبایی نیویورک غیرارادی است و مثل زیبایی غارها، ربطی به طرح و برنامهٔ انسانی ندارد. اشکالی که به‌خودی‌خود زشت هستند، به‌طور اتفاقی و بدون هیچ طرح و برنامه‌ای در یک چشم به هم زدن به شعری شگفت‌انگیز تبدیل می‌شوند.»

ولی آیا واقعاً سنگینی رقت‌بار و سبکی باشکوه است؟ سنگینی زندگی ما را له می‌کند و ما زیرش می‌مانیم و ما را به زمین میخ می‌کند. ولی در اشعار شاعرانهٔ همهٔ دوره‌ها؛ زن‌ها آرزو داشتند تا زیرِ بار بدن مردان خم شوند. بنابراین، سنگین‌ترین بارها درعین‌حال تصویری از کامل‌ترین اشتیاق زندگی نیز هست. هرچه بار سنگین‌تر شود، زندگی ما به زمین نزدیک‌ترمی‌شود و بنابراین واقعی‌تر و صادقانه‌تر می‌شود. برعکس، فقدان مطلق یک‌بار باعث می‌شود که انسان از هوا سبک‌تر شود، اوج بگیرد و زمین و هستی زمینی‌اش را رها کند و به موجودی نیمه‌واقعی تبدیل شود؛ موجودی که حرکاتش همان‌قدر که آزادانه‌اند، بی‌اهمیت نیز هستند.

درواقع فریاد او آرمان‌گرایی خام عشقش بود که سعی داشت همهٔ تناقض‌ها، دوگانگی نفْس و بدن و حتی شاید زمان را دور کند.

فرد حتی در بیشترین اضطراب‌ها، زندگی‌اش را بر اساس قوانین زیبایی می‌سازد

یک شخص با راهنمایی حس زیبایی‌شناختی‌اش یک پیشامد اتفاقی (مانند موسیقی بتهوون و مرگ زیر قطار) را به یک شکل کلی (موتیف) تبدیل کرده که مکانی مناسب در موسیقی زندگی فرد پیدا می‌کند.

(خدمهٔ یک نفْس دیگر به عرشهٔ بدن فرد دیگری می‌رفتند)

اگر یک عشق فراموش‌نشدنی است، اتفاقات، مانند پرندگانی که بر شانهٔ فرانسیس آسّیزی می‌نشینند، باید فوراً به‌سمت آن پرواز کنند.

شانس و تنها شانس، پیامی برای ما دارد. هر چیزی که خارج از ضرورت رخ می‌دهد، یعنی چیزی که انتظارش می‌رود و هر روز تکرار می‌شود، خاموش است. تنها شانس است که می‌تواند با ما حرف بزند. ما می‌توانیم پیام آن را بخوانیم؛ همان‌طور که کولی‌ها می‌توانند تصاویری که ته فنجان قهوه نقش بسته است را بخوانند.

اما آیا این مسئله درست نیست که هرچه یک رویداد مهم‌تر و قابل‌توجه‌تر باشد، تعداد اتفاقاتی که آن را ضروری می‌کنند بیشتر می‌شود؟

در قلمرو دیکتاتوری کیچ همهٔ پاسخ‌ها به بعد موکول می‌شوند و جلوی هر پرسشی گرفته می‌شود. در نتیجه، مخالف واقعی کیچ کسی است که می‌پرسد. پرسش شبیه به چاقویی است که پردهٔ صحنه را می‌درد و به ما نشان می‌دهد که چه چیزی در پشت آن نهفته است. درواقع این همان روشی بود که سابینا با آن معنی نقاشی‌اش را به ترزا توضیح داد: در سطح، دروغی قابل‌فهم و در زیر آن حقیقتی غیرقابل فهم. اما افرادی که علیه آنچه ما رژیم‌های دیکتاتوری می‌نامیم، می‌جنگند، نمی‌توانند با شک و تردید کاری از پیش ببرند. آن‌ها نیاز به حقیقت‌های ساده‌ای دارند تا آن را به همه بفهمانند و به گسست‌های جمعی انگیزه دهند.