بریده‌هایی از کتاب دروغگویی روی مبل

اگه درون‌بینی اراده رو به حرکت نندازه، درمانگرا باید یه راه دیگه برای به حرکت انداختن اون پیدا کنن. من نصیحت کردن رو امتحان کردم: از چندین راه مختلف زیر گوشش زمزمه کردم: “می‌دونی تو باید تلاشت رو بکنی.” منظور این حرف آلن ویلیز رو می‌فهمیدم که می‌گفت بعضی‌ها باید پشتشون رو از صندلی ماشین جدا کنن و شونه‌هاشون رو تقریباً بچسبونن به فرمون.»

چطور می‌توان مردی را به چنگ آورد؟ او گفته بود: «مسئله‌ی ساده‌ایه، فقط باید به چشمان یک مرد خیره شد و چند ثانیه صبر کرد. همین!»

ارنست مانند همه‌ی درمانگران، از دادن پیشنهاد مستقیم، متنفر بود؛ پیشنهاد مستقیم دادن یک موقعیت باخت‌باخت است: اگر این کار اثر کند، شما بیمارتان را بچه فرض کرده‌اید؛ و اگر اثر نکند، آدم احمقی به نظر می‌رسید.

ظهور رخدادهای فرعی خنده‌دار در خلال درمان، اغلب نشانه‌ی خوبی است.

هر چیزی اگه صادقانه باشه، قابل قبوله.

ایکبانا راه فراری از اضطراب در اختیار آدم می‌ذاره - پناهگاهکی برای آرامشه. بهش کمک می‌کنه که تمرکز کنه، حسی از نظم و تعادل بهش می‌ده.

«چرا در مورد علائقش این‌قدر کم باهاش حرف زدم؟ چرا برای درک کردنش این‌قدر کم تلاش کردم - یعنی اصلاً تلاش نکردم؟»

«من اگه جای تو بودم ازش می‌خواستم که عمیقاً به درونش نگاه کنه و ببینه که آیا از صمیم قلب اعتقاد داره که هدفش از زندگی کردن، پول جمع کردنه یا نه. بعضی اوقات از چنین بیمارایی می‌خوام که خودشون رو در آینده در نظر بگیرن - در زمان مرگشون، در موقع خاکسپاری‌شون - حتی ازشون می‌خوام که قبر و نوشته‌ی روی سنگ قبرشون رو تصور کنن. اگه روی سنگ قبر مشتری‌ت بنویسن که اون شیفته‌ی پول بوده، چه حسی بهش دست می‌ده؟ آیا دوست داره کل زندگی‌ش در چنین جمله‌ای خلاصه بشه؟»

خود بزرگ‌بینیِ موکلت احتمالاً پوششی روی تصویر خودشه؛ تصویری که پر از شک و شرم و عدم اعتماد به نفسه. افراد متکبر معمولاً احساس می‌کنن که برای این‌که در سطح دیگران باقی بمونن باید بیش از حد به دست بیارن. بنابراین، به منظر من نباید دنبال خود بزرگ‌بینی و عشق به خودش باشی. در عوض، باید روی تحقیر نفسش تمرکز کنی ...

«یک راه ساده اینه که ازش بخوای تصور کنه بیماری با همین مشکلی که اون داره، به مطبش اومده. با این بیمار چی کار می‌کنه؟ ازش بپرس “چه حسی درباره‌ی این بیمار داری؟ چطور بهش کمک می‌کنی؟

می‌تونی بدبختی‌های گذشته‌ش رو مرور کنی و بهش یادآوری کنی که اون دردها چطور از بین رفتن - پس درد امروزش هم روزی به یک خاطره تبدیل خواهد شد.

وقتی قبول کنه که خودش خالق موقعیتش بوده، می‌تونه بفهمه که برای رهایی خودش قدرت داره: انتخاب‌هاش می‌تونن اون رو به این رهایی برسونن

«به نظر من اون همه‌ی دورنماهاش رو از دست داده. این‌قدر درگیر این اتفاقات و احساسات شده که با این چیزها تعریف می‌شه. ما باید راهی پیدا کنیم که بتونه چند قدمی از خودش فاصله بگیره. باید بهش کمک کنیم که خودش رو از جایگاهی دورتر و حتی از دورنمایی کیهانی ببینه.

شاید اگر مارشال این‌قدر نسبت به دیگران خرده‌گیر نبود، تا این اندازه هم نسبت به خودش سختگیر نبود.

“ملایمت” اون نه از سرِ مهربونی که از سر ترسویی بود.

«هدف اینه که جوری زندگی کنین که پنج سال دیگه با افسوس به پنج سال گذشته‌ی زندگی‌تون نگاه نکنین.»

مردمان طبقات مرفه اجتماعی عمداً خوردن اولین لقمه‌ی خوراکشان را به تأخیر می‌اندازند. در واقع، هرچه ثروت قدیمی‌تر باشد، زمان این تأخیر بیشتر است.

«به عمق برو، به عمق قلمرو قدیمی آگاهی، احساسات اولیه و تخیلات کهنه. تا اولین لایه‌های حافظه پیش برو؛ فقط اون موقع می‌تونی اختلالات عصبی رو ریشه‌کن کنی و معالجه‌ی تحلیلی مؤثری انجام بدی.»

می‌دانست از خودش انسانی ساخته که می‌شود رویش حساب کرد.

انسان باید سال‌ها کار کنه تا بدون وجود ناظر هم بتونه خلاق باشه.