بریده‌هایی از کتاب چطور با هر جور آدمی ارتباط برقرار کنیم

پشت « حسن تعبیرها » قایم نشو! رک حرف بزن و بیخودی لقمه را دور سرت نچرخان؛ برندگان بزرگ هرگز این کار را نمی‌کنند.

برندگان بزرگ (وقتی که می‌خواهند کنترل اوضاع را در دست داشته باشند، الهام‌بخش باشند، محبوب باشند، چیزی را به کسی بفروشند یا کسی را به شام دعوت کنند)، به جای آن افراد، عملِ فکر کردن را انجام می‌دهند.

برای بسیاری از آدم‌ها « فکر کردن » سخت و دردناک است.

روان‌شناسان به ما می‌گویند که همهٔ آدم‌ها به‌طور خودکار به سمت چیزی جذب می‌شوند که به آن‌ها لذت می‌دهد و از چیزی دوری می‌کنند که برایشان دردناک است.

فوراً نگو: من هم همین طور! هر وقت که چیز مشترکی با کسی داری، هر چقدر که دیرتر این مسئله را رو کنی، او بیشتر شوکه می‌شود (و تحت تأثیر قرار می‌گیرد.)؛ با این کار در نظر او یک گربهٔ بزرگ با اعتمادبه‌نفس خواهی آمد، نه یک گربهٔ کوچولوی ولگرد که دوست دارد زود با غریبه‌ها دوست شود.

او فریاد کشید: « زادگاهتون؟ خدای من، پس چرا به من نگفتین؟ حتماً خسته‌تون کردم. » من صادقانه جواب دادم: « وای، نه اصلاً. اونقدر از شنیدن حرف‌های شما دربارهٔ سفرتون لذت بردم که ترسیدم اگه بهتون بگم اهل اونجام، دیگه صحبت نکنین. » لبخند او و جملهٔ « وای خدای من » او که به زحمت شنیده می‌شد، به من فهماند یک دوست جدید برای خودم پیدا کرده‌ام.

این تکنیکی است که من به آن می‌گویم: « فوراً نگو: من هم همین طور! » هر وقت کسی از فعالیت یا علاقه‌ای حرف می‌زند که با تو مشترک است، بگذار او از بحث کردن دربارهٔ احساساتش لذت ببرد. بعد وقتی زمان مناسب فرا رسید، خیلی عادی بگو تو هم از آن چیز یا آن کار خوشت می‌آید.

هر وقت که کسی از یک تجربه یا یک سلیقهٔ مشترک با تو حرف می‌زند، به جای اینکه نفس‌نفس‌زنان خود را وسط بیندازی و بگویی: « من هم همین طور؛ من هم همین کار رو می‌کنم. » یا « من خیلی به این مسئله وارد هستم »، بگذار هم‌صحبتت از حرف زدن دربارهٔ آن لذت ببرد. بگذار او در مورد انجمن محلی حرف بزند، بعد تو بگو که تو هم عضوی از آن انجمن هستی.

خبر بی‌نهایت خوش آن است که تفاوت بین دامنهٔ لغت غنی و دامنهٔ لغت معمولی فقط پنجاه کلمه است. چیز زیادی لازم نداری تا مثل یک برندهٔ بزرگ به نظر بیایی. فقط دوازده کلمهٔ فوق‌العاده است که به هر کسی که از آن‌ها استفاده کند این حال و هوا را می‌دهد که یک ذهن خلاق و مبتکر دارد.

از نظر مردم دنیا آدم‌هایی که دامنهٔ لغات غنی‌تری دارند، آدم‌های خلاق‌تر و باهوش‌تری هستند. کسانی که دامنهٔ لغات وسیعی دارند، سریع‌تر استخدام می‌شوند، سریع‌تر ترفیع می‌گیرند و دیگران بیشتر به حرف‌هایشان گوش می‌دهند.

بازیکنان بزرگ بازی زندگی با همان دقتی کلمه‌هایشان را انتخاب می‌کنند که بلوزشان را. آن‌ها واژه‌هایی را استفاده می‌کنند که با شخصیتشان و منظوری که دارند مناسب باشد.

از نظر مردم دنیا آدم‌هایی که دامنهٔ لغات غنی‌تری دارند، آدم‌های خلاق‌تر و باهوش‌تری هستند. کسانی که دامنهٔ لغات وسیعی دارند، سریع‌تر استخدام می‌شوند، سریع‌تر ترفیع می‌گیرند و دیگران بیشتر به حرف‌هایشان گوش می‌دهند. بنابراین برندگان بزرگ از کلمه‌های کامل و پرمعنا استفاده می‌کنند، ولی هیچ وقت هم حرف‌هایشان غیرطبیعی و نامناسب به نظر نمی‌رسد. جمله‌ها به زیبایی از زبانشان می‌ریزد تا به گفتگوهایشان غنا دهد. کلمه‌هایی که آن‌ها به کار می‌برند کاملاً مناسب با موقعیت است. بازیکنان بزرگ بازی زندگی با همان دقتی کلمه‌هایشان را انتخاب می‌کنند که بلوزشان را. آن‌ها واژه‌هایی را استفاده می‌کنند که با شخصیتشان و منظوری که دارند مناسب باشد.

از نظر مردم دنیا آدم‌هایی که دامنهٔ لغات غنی‌تری دارند، آدم‌های خلاق‌تر و باهوش‌تری هستند. کسانی که دامنهٔ لغات وسیعی دارند، سریع‌تر استخدام می‌شوند، سریع‌تر ترفیع می‌گیرند و دیگران بیشتر به حرف‌هایشان گوش می‌دهند. بنابراین برندگان بزرگ از کلمه‌های کامل و پرمعنا استفاده می‌کنند، ولی هیچ وقت هم حرف‌هایشان غیرطبیعی و نامناسب به نظر نمی‌رسد. جمله‌ها به زیبایی از زبانشان می‌ریزد تا به گفتگوهایشان غنا دهد. کلمه‌هایی که آن‌ها به کار می‌برند کاملاً مناسب با موقعیت است.

نگویید آرایشگر؛ بگویید: « من به خانم‌ها کمک می‌کنم مدل موی متناسب با صورتشان را پیدا کنند. » (زنده باد، گلوریا!) ذکر جمله‌ای منفعت‌بخش در سوابق کاری شفاهی به شغلت جان می‌بخشد و آن را در خاطر طرف مقابل حفظ می‌کند.

نگویید: مشاور املاک؛ بگویید: « من به آدم‌ها کمک می‌کنم تا خانهٔ مورد نظرشان را پیدا کند. » نگویید برنامه‌ریز مالی؛ بگویید: « من به آدم‌ها کمک می‌کنم آیندهٔ مالی خود را برنامه‌ریزی کنند. » نگویید استاد هنرهای رزمی؛ بگویید: « من به آدم‌ها کمک می‌کنم با یادگیری فنون رزمی از خودشان دفاع کنند. » نگویید جراح زیبایی؛ بگویید: « من صورت آدم‌ها را بعد از تصادفاتی که منجر به از شکل افتادن صورتشان می‌شود دوباره می‌سازم.

قبل از پاسخ دادن به سؤال غیرقابل اجتناب « شغلت چیه؟ » یک بار جوابت را به‌طور اجمالی مرور کن. وقتی کسی این سؤال را از تو می‌کند، هرگز فقط یک جواب یک‌کلمه‌ای نده! این جواب به درد کاغذبازی می‌خورد. اگر می‌خواهی در آینده در کارت موفق باشی، از خودت بپرس: « تجربهٔ حرفه‌ای من چه سودی در زندگی این آدم دارد؟ »

وقتی همکار من برایان برای اولین بار به کسی که می‌خواهد خدماتش را به او ارائه دهد زنگ می‌زند، به جای اینکه بگوید: « سلام، اسم من برایان تریسی است. من مربی فروش هستم. » می‌گوید: « سلام. من برایان تریسی از مؤسسهٔ پرورش مدیران اجرایی موفق هستم.

هرگز نپرس « شغلت چیه؟ » یک علامت مشخص که نشان می‌دهد تو برای خودت کسی هستی این است که به عمد این سؤال را از طرف مقابلت نپرسی که « شغلت چیه؟ » البته تو بالاخره جواب این سؤال را پیدا می‌کنی، ولی نه با این دو تا کلمهٔ کثیف که باعث می‌شود شنوندهٔ این سؤال برچسب‌های مختلفی از این قبیل به تو بزند: « ترقی‌خواه اجتماعی بیرحم »، « شوهر در جستجوی پول » یا « کسی که هرگز در میان بزرگان نبوده است. »

هرگز نپرس « شغلت چیه؟ » یک علامت مشخص که نشان می‌دهد تو برای خودت کسی هستی این است که به عمد این سؤال را از طرف مقابلت نپرسی که « شغلت چیه؟ » البته تو بالاخره جواب این سؤال را پیدا می‌کنی، ولی نه با این دو تا کلمهٔ کثیف که باعث می‌شود شنوندهٔ این سؤال برچسب‌های مختلفی از این قبیل به تو بزند: « ترقی‌خواه اجتماعی بیرحم »، « شوهر در جستجوی پول » یا « کسی که هرگز در میان بزرگان نبوده است. »

آدم‌ها خیلی سریع متوجه می‌شوند که چه کسی آدم « مهمی » است. یک جملهٔ کلیشه‌ای، یک اظهار نظر غریزی، یک واکنش بیش از حد عصبی کافی است تا تو در امتحان رد شوی.