بریده‌هایی از کتاب مانیفست یک فمینیست در پانزده پیشنهاد

واقعاً عجیب نیست که در بیشتر جوامع دنیای امروز، زنان نمی‌توانند خواستگاری کنند؟ ازدواج گامی بزرگ در زندگی هر زنی است، اما او نمی‌تواند مسئولیت آن را بر عهده گیرد. بسیاری از زنان برای مدت طولانی به امید ازدواج در یک رابطه می‌مانند، اما باید صبر کنند تا مرد از آن‌ها خواستگاری کند و این انتظار گاه آگاهانه و گاه ناآگاهانه، اقدامی به‌منظور ارزشمندی تلقی می‌شود.

لطفاً به این فکر نکن که باید همه‌چیز را به بهترین شکل انجام دهی

ما همه انسان هستیم و قرار نیست مثل هم باشیم؛ زیرا تفاوت، حقیقت دنیای ماست و با آموزش تفاوت‌ها، به او ابزار لازم برای لذت از زندگی در دنیایی متنوع و گوناگون را بده.

به دخترت یاد بده هرگز جملات مسخره‌ای مثل این جمله را که «پول من، مال من است و پول او مال هر دو ماست»، به زبان نیاورد. این جملات غیرمنطقی و خطرناک‌اند. داشتن چنین نگرشی به این معناست که ایده‌های آسیب‌زنندهٔ دیگری نیز در راه‌اند. به او یاد بده که در صورت نیاز، در تأمین معاش به همسرش کمک کند. در یک رابطهٔ سالم، هر دو نفر اگر توان تأمین معاش داشته باشند، باید همکاری کنند.

وقتی هیلاری کلینتون برای ریاست‌جمهوری آمریکا مبارزه می‌کرد، اولین نمایهٔ حساب توییتر او کلمهٔ «همسر» بود، اما اولین نمایهٔ حساب توییتر بیل کلینتون، «بنیان‌گذار» است. به همین دلیل مِهری خاص به اندک‌مردانی دارم که شوهربودن را اولین نمایهٔ خود می‌دانند. می‌دانید با اینکه مرد خودش را شوهر معرفی نمی‌کند، زن خودش را همسر معرفی می‌کند و هیچ‌کس نیز متعجب نمی‌شود.

به‌نظرم مضحک است، درست مثل طنزی که در تمام چیزهای تلخ وجود دارد. خنده‌دار است که در این روزگار هنوز دست‌پخت خوب و آشپزی کردن را تستی برای ازدواج خانم‌ها می‌دانیم.

ما دختران خود را شرطی می‌کنیم تا آرزوی ازدواج را از کودکی در سر بپرورانند و تمام نابرابری‌ها و عدم‌توازن‌ها از همین‌جا شروع می‌شود. دختران به‌عنوان زنانی بزرگ می‌شوند که ذهن آن‌ها از پیش درگیر ازدواج شده است. پسران به‌عنوان مردانی بزرگ می‌شوند که اندیشهٔ ازدواج را در سر ندارند. همان زنان با همین مردان ازدواج می‌کنند. رابطه از همان روز اول نامتوازن است، زیرا یکی از آن‌ها بیش از دیگری به این پیوند جدید اهمیت می‌دهد. حال آیا جای تعجب دارد که در بیشتر ازدواج‌ها زنان بیش از مردان ایثار می‌کنند؟ زنان آن‌قدر از خود می‌گذرند که خودشان را فراموش می‌کنند و دلیل این فراموشی آن است که همواره در جاده‌ای یک‌سویه می‌دوند

اگر دخترت از آرایش خوشش آمد، به او اجازه بده خودش را بیاراید. اگر مد را دوست داشت، به او اجازه بده لباس‌های مد روز بپوشد، اما اگر هیچ‌یک از این دو را دوست نداشت، چیزی به او تحمیل نکن. تصور نکن که پرورش عقاید فمینیستی در او به معنای پس‌زدن زنانگی‌هایش است. فمینیسم هیچ منافاتی با زنانگی ندارد، اما تعصب‌های زن‌گریزانه چنین منافاتی را تزریق می‌کنند.

پس به جای اینکه به دخترت یاد بدهی که دوست‌داشتنی باشد، به او یاد بده که صادق و مهربان باشد. یاد بده که شجاع باشد؛ او را ترغیب کن که افکارش را به زبان بیاورد، حقایق وجودی‌اش را بیرون بریزد و وقتی این‌گونه شد، او را مدح و ستایش کن. وقتی در شرایط سخت، موضعی حقیقی را در پیش گرفت و روی آن پافشاری کرد، او را بیش از هر زمانی تشویق کن. به او بگو که مهربانی مهم است. وقتی با دیگران مهربان است، او را تحسین کن، اما به او یاد بده که هرگز مهربان بودن را باری به‌هرجهت نگیرد. به او بگو که او نیز شایستهٔ مهربانی دیگران است. به او یاد بده برای تمام عقایدش ایستادگی کند. اگر کودکی بدون اجازهٔ دخترت، اسباب‌بازی او را گرفت، دخترت را ترغیب کن که وسیله‌اش را پس بگیرد. به او یاد بده که رضایت شخصی‌اش از همه‌چیز مهم‌تر است. به او بگو اگر چیزی ناراحتش کرد، آن را با صدای بلند بگوید، بیانش کند و در صورت لزوم فریادش بزند.

این روزها عبارت «عدم‌قضاوت اخلاقی» خیلی متداول شده است. مفهوم کلی پشت این عبارت می‌گوید که من هیچ ایده‌ای نسبت به هیچ‌چیز ندارم یا ترجیح می‌دهم عقایدم را برای خودم نگه دارم، برعکس دلم می‌خواهد دخترت پر از عقیده و ابتکار باشد و عقاید او از جایگاهی انسانی، آگاه و بصیر نشأت بگیرد.

اما حقیقتی تلخ وجود دارد: دنیای ما پر از مردان و زنانی است که زنان قدرتمند را دوست ندارند. انگار همگی شرطی شده‌ایم که قدرت را با مردانگی پیوند دهیم، به‌طوری‌که زن قدرتمند را یک پدیدهٔ غیرطبیعی بدانیم

گاهی مادرها آن‌قدر خود را درگیر انجام دادن همهٔ کارها می‌کنند که خود بی‌آنکه بدانند در کاهش مسئولیت‌های مرد خانه همدست می‌شوند.

ترزا مِی، نخست‌وزیر انگلستان است و یک روزنامهٔ مترقی انگلیسی، شوهر او را به این شیوه توصیف می‌کند: «فیلیپ مِی در سیاست به‌عنوان مردی شناخته شده است که در صندلی عقب نشسته و به همسرش ترزا اجازه داده است تا بدرخشد.» اجازه داده؟! چه عبارت خنده‌داری! حالا بیایید این جمله را برعکس کنیم. «ترزا مِی به شوهرش اجازه داده است که بدرخشد.» به‌نظرتان مفهومی دارد؟ اگر فیلیپ مِی نخست‌وزیر بود، شاید به جای این جمله می‌شنیدیم که همسر فیلیپ او را در پشت‌صحنه حمایت می‌کند یا پشت اوست، یا کنار او ایستاده است و از او حمایت می‌کند، اما هرگز نمی‌شنیدیم که ترزا به شوهرش اجازه داده است که بدرخشد.

اگر ما با زنجیر محکم نقش‌های جنسیتی، کودکان و نوجوانان را به اسارت نکشیم، به آن‌ها فضایی کافی داده‌ایم تا به تمام پتانسیل‌های فردی خودشان دست یابند. لطفاً دخترت را قبل از هر چیز، یک انسان بدان. او را دختری با ویژگی‌های معین در نظر نگیر. ضعف‌ها و قوت‌های او را به‌عنوان یک انسان ببین. او را بر مقیاس بهترین نسخهٔ خودش ارزیابی کن.

هرگز هیچ فشاری به دخترت وارد نکن. همیشه به دخترها یاد می‌دهیم که دوست‌داشتنی باشند، خوب باشند و در یک کلام قلابی باشند، ولی به پسرها چنین چیزهایی را نمی‌آموزیم؛ این خطرناک است. بسیاری از متجاوزان جنسی روی همین مسئله تکیه می‌کنند. بسیاری از دختران ما پس از آنکه به آن‌ها تجاوز می‌شود، ساکت می‌مانند، زیرا می‌خواهند خوب و دوست‌داشتنی باقی بمانند. بسیاری از دختران ما سعی می‌کنند با مردانی خوب باشند که به آن‌ها آسیب وارد می‌کنند. بسیاری از دختران ما به احساسات مردانی اهمیت می‌دهند که بدترین صدمه را از آن‌ها خورده‌اند. همهٔ این‌ها پیامدهای فاجعه‌بار دوست‌داشتنی بودن است. ما دنیایی پر از زن‌هایی داریم که قادر نیستند نفس عمیقی بکشند، چون برای مدت طولانی شرطی شده‌اند که قالب‌هایی به خود بگیرند تا دوست‌داشتنی‌تر باشند.

لطف کن و این عقیده را که مادری‌کردن با کارکردن منافات دارد، ببوس و دور بینداز. وقتی ما کودک بودیم، مادرانمان تمام‌وقت کار می‌کردند و ما هم بچه‌های خوبی از آب درآمدیم؛ دست‌کم تو که این‌طور بودی؛ در مورد من هنوز باید بررسی کرد و نمی‌شود نظر قطعی داد!

دنیای ما پر از مردان و زنانی است که زنان قدرتمند را دوست ندارند.

«به او یاد بده که دوست‌داشتنی بودن را فراموش کند.»

انسان‌ها مسیرهای متفاوتی را برمی‌گزینند و تا زمانی که این مسیرها به کسی صدمه نمی‌زنند، باید به آن‌ها احترام گذاشت.

«به دخترت خواندن بیاموز.» به او یاد بده که عاشق کتاب باشد.