بریده‌هایی از کتاب آکوردی برای صرف شام

تو را از یاد بردیم مثل زخمی که بر تنمان بود و خوب شد  تو را از یاد بردیم مثل رعدی که از کابوس‌هایمان گذشت تو را از یاد بردیم مثل تمام قصه‌های بد و شب‌هایی که بی‌ماه سپری شدند جایی برای نگه داشتن خاطرات بد نداریم تو را باز از یاد خواهیم برد بیهوده به خواب‌هایمان می‌آیی.

گول نخور ای گنجشک زیبا! این دانه‌ها را گربه‌ها اینجا ریخته‌اند فرود نیا! پشت هر دانه‌ای دهانی باز است.

پنجاه سال است پا برجاست این اسکله چوبی امید که همیشه پا برجا باشد نه می‌جنگد نه باج می‌دهد واقعاً قابل تحسین است رفتار این اسکله با آب.

ناممکن‌ها من دنیای واقعی را دوست دارم زیستن در ناممکن‌ها بیهوده و غم انگیزاست نمی‌شود از رنگ دریا ماهی گرفت نمی‌شود از عکس درختان، میوه چید برکه‌های رؤیا پرندگان را سیراب نمی‌کنند مرا ببخش! فراموشت کردم نمی‌توانستم به دیواری در دوردست‌ها تکیه کنم!

ضیافت ... غیر از تو همۀ مهمانان آمده‌اند و بارش ستاره بر کلاویه‌های شب آکوردی‌ست مناسب برای صرف شام کاش تو هم بودی و کمی بعد که ابرها پیدایشان می‌شود تو پشت پیانو می‌نشستی!

هرچه با تو حرف می‌زنم غمگین‌تر می‌شوم ای دریای مرده! تو حرف‌های مرا نمی‌توانی بشنوی! از زندگی دور شده‌ای با تمام نشانه‌هایش. وسعتی هستی رازآلود از انعکاس خلاء بر زمینی خشک، خشک از تغییر معنای ابرها و چشمه‌هایی که روانۀ باتلاق‌ها شده‌اند. دیگر با تو حرف نمی‌زنم چرا که حرف زدن با مردگان بیهوده و رنج‌آور است. حرف زدن با مردگان، گرم شدن با آتشی‌ست نقاشی شده بر دیوار سنگی. چیدن میوه از شاخه‌ای فلزیست و بستن زخم با پارچه‌ای آلوده به پونز و نمک.

مرز کاش می‌دانستم خواب‌ها تا کجا ادامه می‌یابند یا بیداری از کجا شروع می‌شود؟! نمی‌دانم بودنت را باور کنم یا نبودنت را؟! کاش مزرعه‌ای از گل سرخ بود میان خواب و بیداری.

تو به هرکجا که من نمی‌شناسم می‌روی دلم می‌گیرد نمی دانم چرا فکر می‌کنم جاهای دور و ناآشنا در قلمرو مرگ واقع شده‌اند؟! نمی‌گویم به سفر نرو! برو! اما به تبریز به اهواز یا به هرکجا که بتوانی با اتوبوس‌های آخر شب برگردی

صدای تو زنگ آغاز بود آغاز امید زنگ آغاز امید بود صدای تو در گوش‌هایمان که موج بر می‌داشتی به فکر زندگی می‌افتادیم به فکر چیدن میوه شستن اسب و پاک کردن پنجره‌هایی که هرشب به رنگ دیوار در می‌آمدند بعد از تو سکوت ما را خواهد کشت ای پیانوی خاموش!

چیزی بودی شبیه هوا که از کنار نان می‌گذشت و روشن می‌شد که از کنار آب می‌گذشت و به خنکی می‌رسید ما باتو زندگی ساده اما خوبی داشتیم.

وقتی کسی زیاد از رفتن حرف می‌زند قبلاً رفته است فقط می‌خواهد مطمئن شود چیزی از او در تو جا نمانده باشد کمک کن چمدانش را ببندد چترش را به او پس بده لبخندش را آوازهایش را همینطور سایه‌اش را که گاه بیگاه از پشت پنجره‌ات گذشته بود.

آزادی چیدن گل نیست نچیدن گل است گل می‌خواهد زندگی کند! آزادی تفسیری از آزادی نیست خود آزادی‌ست. آزادی پاک کردن این شعر نیست نخواندن این شعر است هی دوست من! چگونه از آزادی حرف می‌زنی وقتی عقابی در قفس داری!

صلح کبوتران به پرواز در آمده بودند به وجد آمدیم در باره صلح شعر گفتیم اما در آخر بر سر این که شعر چه کسی زیباست با هم جنگیدیم و کبوتران از ترس به لانه‌هایشان برگشتند.

هرچه با تو حرف می‌زنم غمگین‌تر می‌شوم ای دریای مرده! تو حرف‌های مرا نمی‌توانی بشنوی! از زندگی دور شده‌ای با تمام نشانه‌هایش. وسعتی هستی رازآلود از انعکاس خلاء بر زمینی خشک، خشک از تغییر معنای ابرها و چشمه‌هایی که روانۀ باتلاق‌ها شده‌اند. دیگر با تو حرف نمی‌زنم چرا که حرف زدن با مردگان بیهوده و رنج‌آور است. حرف زدن با مردگان، گرم شدن با آتشی‌ست نقاشی شده بر دیوار سنگی. چیدن میوه از شاخه‌ای فلزیست و بستن زخم با پارچه‌ای آلوده به پونز و نمک.

بیدار شو ای دریای مرده! مرگ چیزی جز فراموش کردن زندگی نیست!

غم‌انگیزتر از مردن در تنهایی نیست اندوه مردنت بعدها مثل زخم در تن ما دهان باز خواهد کرد و ما در باران‌های نمک شکنجه خواهیم شد.

قصه‌ات خیلی زود به آخر رسید انگار تکه یخی بودی بر صخره آتش یا شعله کبریتی در مسیر باد بی سروصدا مردی نه ناقوس کلیسایی نواخته شد نه اذانی از مسجدی به گوش رسید و هیچ چیز

دریایی را که در خودش غرق شده چگونه می‌توان نجات داد؟

کاش خوابمان می‌گرفت و آخر قصه را نمی‌شنیدیم.

بعد از تو سکوت ما را خواهد کشت