بریده‌هایی از کتاب آکوردی برای صرف شام

مرا ببخش! فراموشت کردم نمی‌توانستم به دیواری در دوردست‌ها تکیه کنم!

بگذار بروم! در تو بیگانه‌ایست که مرا هرگز نخواهد شناخت.

مرا ببخش! فراموشت کردم نمی‌توانستم به دیواری در دوردست‌ها تکیه کنم!

چقدر خوب است بیرون و درون را با هم داشتن!

هی دوست من! چگونه از آزادی حرف می‌زنی وقتی عقابی در قفس داری!

انگار بلوری از یخ بود اسمت از دهانم افتاد و شکست چقدر سخت است نگهداری از یادگاری‌ها!

زیر سقف‌های کاذب چقدر خندهدار است ماهیگیری از آکواریوم و بعد ساعت‌ها از دریا حرف زدن چقدر خنده‌دار است حرف‌های بعضی از آدم‌ها در باره بعضی از چیزها.

من دنیای واقعی را دوست دارم زیستن در ناممکن‌ها بیهوده و غم انگیزاست نمی‌شود از رنگ دریا ماهی گرفت نمی‌شود از عکس درختان، میوه چید برکه‌های رؤیا پرندگان را سیراب نمی‌کنند مرا ببخش! فراموشت کردم نمی‌توانستم به دیواری در دوردست‌ها تکیه کنم!

این دریا تنها قسمت آبی زندگی ما بود چراغی که در پنجره نانی که در سفره داشتیم در زمینۀ آبی‌اش زیباتر می‌درخشیدند بعد از مرگش هیچ مهمانی پا به خانه ما نگذاشت ما تنها ماندیم با یکنواختی‌هایمان.

دست‌های تو یادگاری‌هایی شگفت‌انگیزند از سکونت ماه بر خاک وقتی زندگی تاریک می‌شود به دست‌های تو فکر می‌کنم وفتی کارها گره می‌خورند درها باز نمی‌شوند به دست‌های تو فکر می‌کنم دست‌های سفید تو بال‌های منند برای فرار از زمین در روز مبادا به دست‌های سفید تو فکر می‌کنم!

ای آخرین چراغ خاموش نشو!

تو را از یاد بردیم مثل زخمی که بر تنمان بود و خوب شد

کسی که امید دارد فقیر نیست همیشه چیزی دارد

هروقت که از تو حرف میزنم چشم‌هایم به ستاره بدل می‌شود دهانم به گل سرخ هر وقت که از تو حرف می‌زنم نور و رهایی به رگ‌هایم می‌دود مطمئنم یک روز که از تو حرف می‌زنم بال در آورده از اینجا پرواز خواهم کرد.

عقابی در قفس آزادی چیدن گل نیست نچیدن گل است گل می‌خواهد زندگی کند! آزادی تفسیری از آزادی نیست خود آزادی‌ست. آزادی پاک کردن این شعر نیست نخواندن این شعر است هی دوست من! چگونه از آزادی حرف می‌زنی وقتی عقابی در قفس داری!

خانه ما آخرین خانه قدیمی دنیاست و هر کس و ناکس کوبۀ خانه‌مان را به صدا در می‌آورد غیر از خوشبختی و شانس.

زنی روبرویم نشسته است اما من نمی‌دانم با کسی که نمی‌شناسمش از چه چیزی باید حرف بزنم مات و مبهوت به همدیگر نگاه می‌کنیم مثل دو تا مجسمه سنگی بالای سرمان دو تا قناری در قفس آواز می‌خوانند و در آوازهای همدیگر پرواز می‌کنند...

مرا ببخش! فراموشت کردم نمی‌توانستم به دیواری در دوردست‌ها تکیه کنم!

خانه‌ها این خانه فرو ریخته اما هنوز در رؤیاهایم پا برجاست همین الان کودکان جلوی آن بازی می‌کنند اسبی از وسط بازی آن‌ها می‌گذرد و تو هنوز نمردهای پشت پنجره ایستاده‌ای تا خوب تماشایت کنم... خانه‌ها در رؤیاها خیلی دیر فرو می‌ریزند.

می‌گذرند زودتر از آنکه فکر کنی می‌گذرند عشق‌ها اضطراب‌ها هیجان‌ها باد و باران‌های یک تابستانند.