بریده‌هایی از کتاب آکوردی برای صرف شام

پنجاه سال است پا برجاست این اسکله چوبی امید که همیشه پا برجا باشد نه می‌جنگد نه باج می‌دهد واقعاً قابل تحسین است رفتار این اسکله با آب.

از تو تشکر میکنم زیبای من! از تو که حضورت به دیروزهایم معناهای خوب بخشیده است.

هروقت که از تو حرف میزنم چشم‌هایم به ستاره بدل می‌شود دهانم به گل سرخ هر وقت که از تو حرف می‌زنم نور و رهایی به رگ‌هایم می‌دود مطمئنم یک روز که از تو حرف می‌زنم بال در آورده از اینجا پرواز خواهم کرد.

دریایی با قایق‌هایی پر از عسل از چشم‌های تو حرف می‌زنم! در ساحل ظهر همه به تماشا ایستاده‌اند در چشم‌هایت قایق‌ها عسل حمل می‌کنند.

دست‌های تو یادگاری‌هایی شگفت‌انگیزند از سکونت ماه بر خاک وقتی زندگی تاریک می‌شود به دست‌های تو فکر می‌کنم وفتی کارها گره می‌خورند درها باز نمی‌شوند به دست‌های تو فکر می‌کنم دست‌های سفید تو بال‌های منند برای فرار از زمین در روز مبادا به دست‌های سفید تو فکر می‌کنم!

از تو تشکر می‌کنم ای خاطرۀ روشن آتش‌های دور! هنوز گرما می‌بخشی اگر قصۀ تو نبود این شب سرد و تاریک سپری نمی‌شد

اگر قصۀ تو نبود این شب سرد و تاریک سپری نمی‌شد از تو تشکر می‌کنم!

من زخم برداشته‌ام از بازوانم کتفم گردنم خون جاری‌ست سگی که به من حمله کرد از آغوش تو پریده بود بگذار بروم! در تو بیگانه‌ایست که مرا هرگز نخواهد شناخت.

فکر نمی‌کردم آن درناها کوچ کنند فکر نمی‌کردم آن دریا خشک شود فکر نمی‌کردم آن اسب بمیرد اما آن دریا خشک شد آن اسب مرد و فکرهایم را آن دورناها به منقار گرفته دور شدند.

یاد شبی که با تو شدم آشنا بخیر!

وقتی کسی زیاد از رفتن حرف می‌زند قبلاً رفته است فقط می‌خواهد مطمئن شود چیزی از او در تو جا نمانده باشد

مرز کاش می‌دانستم خواب‌ها تا کجا ادامه می‌یابند یا بیداری از کجا شروع می‌شود؟! نمی‌دانم بودنت را باور کنم یا نبودنت را؟! کاش مزرعه‌ای از گل سرخ بود میان خواب و بیداری

هی دوست من! چگونه از آزادی حرف می‌زنی وقتی عقابی در قفس داری!

ستارهها اشک‌های ما هستند... شب‌ها را ما روشن نگه می‌داریم!

چقدر خندهدار است ماهیگیری از آکواریوم و بعد ساعت‌ها از دریا حرف زدن چقدر خنده‌دار است حرف‌های بعضی از آدم‌ها در باره بعضی از چیزها.

تو آینه به آینه دور می‌شوی و من کوچه به کوچه تنها می‌شوم.

زخم من زخم برداشته‌ام از بازوانم کتفم گردنم خون جاری‌ست سگی که به من حمله کرد از آغوش تو پریده بود بگذار بروم! در تو بیگانه‌ایست که مرا هرگز نخواهد شناخت.

خانه‌ها در رؤیاها خیلی دیر فرو می‌ریزند.

در تو بیگانه‌ایست که مرا هرگز نخواهد شناخت.

عشق چراغی خاموش است باید آن را روشن کرد در عین حال باید احتیاط نیز به خرج داد وگرنه همین می‌شود که می‌بینید خانه‌ها یا گرفتار تاریکی می‌شوند یا دچار آتش سوزی.