بریده‌هایی از کتاب آکوردی برای صرف شام

چقدر خندهدار است ماهیگیری از آکواریوم و بعد ساعت‌ها از دریا حرف زدن چقدر خنده‌دار است حرف‌های بعضی از آدم‌ها در باره بعضی از چیزها.

گردنم خون جاری‌ست سگی که به من حمله کرد از آغوش تو پریده بود بگذار بروم! در تو بیگانه‌ایست که مرا هرگز نخواهد شناخت.

با هم این شعر را شروع کرده بودیم زیبایی از تو بود و کلمات از من

انگار بلوری از یخ بود اسمت از دهانم افتاد و شکست چقدر سخت است نگهداری از یادگاری‌ها!

مرا ببخش! فراموشت کردم نمی‌توانستم به دیواری در دوردست‌ها تکیه کنم!

چیزهای زودگذر می‌گذرند زودتر از آنکه فکر کنی می‌گذرند عشق‌ها اضطراب‌ها هیجان‌ها باد و باران‌های یک تابستانند.

بالای سرمان دو تا قناری در قفس آواز می‌خوانند و در آوازهای همدیگر پرواز می‌کنند...

کاش زبان تو را بلد بودم کاش می‌توانستم مثل کشتی از حافظه‌ات بگذرم یا مثل ماهی از خوابت تا زندگی را به یادت بیاورم کاش می‌دانستم دریایی را که در خودش غرق شده چگونه می‌توان نجات داد؟ آه ای معدن خاموش فیروزه و آفتاب! دلم برای دزدان دریایی‌ات نیز تنگ خواهد شد!

من خواب دیده‌ام که بر می‌گردی مثل ماه از پشت آوازهای کولیان ای مسافر غمگین!

من هنوز تو را دوست دارم هر روز منتظر می‌مانم تا صدای تو رادیوها را روشن کند

دست‌های تو یادگاری‌هایی شگفت‌انگیزند از سکونت ماه بر خاک وقتی زندگی تاریک می‌شود به دست‌های تو فکر می‌کنم

شب از گیسوان توست نمی‌توانم کبریت بکشم.

عقابی در قفس آزادی چیدن گل نیست نچیدن گل است گل می‌خواهد زندگی کند! آزادی تفسیری از آزادی نیست خود آزادی‌ست. آزادی پاک کردن این شعر نیست نخواندن این شعر است هی دوست من! چگونه از آزادی حرف می‌زنی وقتی عقابی در قفس داری!

مسافر با ترس چمدانش را می‌بست می‌ترسید کسی بدرقه‌اش نکند.

هشدار تاریکی بر چهره‌ها غلبه می‌کند غلبه می‌کند بر شکل‌ها و غیر از سفیدی با تمام رنگ‌ها در می‌آمیزد هی! مرد مسلح! در تاریکی شلیک نکن ممکن است برادرت را بکشی!

کافه خانه‌ایست از خیابان و خیابانی از خانه چقدر خوب است بیرون و درون را با هم داشتن!

نه می‌جنگد نه باج می‌دهد واقعاً قابل تحسین است رفتار این اسکله با آب.

تکه‌های آویزان بامبو از سردر فروشگاه‌ها لبۀ سایبان‌ها بادها را ادامه می‌دهند...

آفتاب آفتاب برای همه یکسان نمی‌تابد پدرم به امید دمیدن آفتاب فردا به خواب رفت اما بیدار نشد یعنی آفتاب نتوانست سایۀ مرگ را از چهره او پاک کند بعدها فقط مزارش را روشن کرد...

مرا ببخش! فراموشت کردم نمی‌توانستم به دیواری در دوردست‌ها تکیه کنم!