بریده‌هایی از کتاب زوکرمن‌ رهیده‌ از بند

مردم درک نمی‌کنن، چون تنها چیزی که می‌بینن زیبایی‌اه.

کافکا زمانی نوشت: «به‌عقیدهٔ من، باید فقط کتاب‌هایی را بخوانیم که ما را می‌گزند و نیشتر می‌زنند. اگر کتابی که می‌خوانیم با ضربه به سرمان چشمان‌مان را باز نکند، پس چرا باید آن را بخوانیم؟» قبول، به‌شرط آن‌که قضیه به کتاب مربوط باشد. اما در زندگی واقعی وقتی ضربه‌ای در کار نیست، چرا باید ضربه‌ای سرهم‌بندی کنیم؟ درود بر هنر، اما مرگ بر اغراق کردن و پیرایهٔ بیهوده بستن بر حقیقت.

امتحان کردن همه‌چیز به شیوه‌ای نو تنها راه رشده.

دیدن یعنی باور کردن و باور کردن یعنی دانستن و دانستن رشتهٔ ندانستن و ندانسته‌ها را پنبه می‌کند.

«تو بچه نیستی، هنری، که بخوای زندگیتو محدود کنی به نظرات یه عده آدم محدود سنتی و ملزم باشی براساس برداشت اونا از زندگی عمل کنی.

چه کسی در جامعهٔ بیمار ما مسئول است؟

وقتی تقدیر اسب عوض می‌کند، سوار ناخواسته پیش رانده می‌شود.

«بر این خاک مرد عادلی نیست که کار نیک انجام دهد و گناه نکند. اگر بگوییم که گناهی نکرده‌ایم، خودمان را فریفته‌ایم، و حقیقت در کلام‌مان نیست.»