بریده‌هایی از کتاب معجزه‌های زندگی: معجزه در درون توست (کتاب ششم)

مهم‌ترین پرسش دربارۀ شغل این نیست که «دارم چی به دست می‌آورم؟» مهم‌ترین پرسش دربارۀ شغل این است که «دارم به چه کسی تبدیل می‌شوم؟

  با تحصیلات رسمی به درآمد بخور و نمیری می‌رسی؛ با خودآموزی به ثروت کلان می‌رسی.

وقتی اندرو کارنِگی از دنیا رفت، کاغذی از او پیدا کردند که روی آن یکی از هدف‌های اصلی زندگی وی نوشته شده بود: می‌خواهم نصف زندگی‌ام را وقف جمع کردن پول کنم و نصف دیگر را صرف بخشیدن آن. این کار را هم کرد!

موفقیت چیزی جز تمرین هر روزۀ چند انضباط ساده نیست؛ درحالی‌که شکست تکرار چند اشتباه ساده در قضاوت است. جمع انضباط‌ها و قضاوت‌ها در پایان، کفۀ ترازو را به نفع هر کدام که سنگین کند، بیانگر موفقیت یا شکست فرد است.

ه امکانات بنگر و از وسوسه‌ها بپرهیز.

همگی دو انتخاب پیش روی داریم: می‌توانیم گرفتار زندگی باشیم یا می‌توانیم زندگی را با سلیقۀ خود طراحی کنیم.   یکی اربابی می‌کند و دیگری خدمت. یا تو روز را اداره می‌کنی یا روز تو را؛ یا تو شغل را اداره می‌کنی یا شغل تو را.   یاد بگیرید چگونه بااهمیت را از کم‌اهمیت تمیز دهید. خیلی از مردم عملکرد خوبی ندارند، صرفاً به این دلیل که به کم‌اهمیت، اهمیت می‌دهند!

معمولاً به دو دلیل خود را تغییر می‌دهیم: وقتی به ما الهامی شود، یا وقتی کارد به استخوان برسد.

اگر کسی دارد راه اشتباه را می‌رود، نیازی به انگیزه ندارد که سرعتش را بیشتر کند. او آموزش می‌خواهد تا جهتش را عوض کند.

بعضی مدعی‌اند که خواندن رمان‌های مهمل هم خوب است، چون بعضی مواقع می‌توان مطلب باارزشی در آنها پیدا کرد. خُب، اگر در سطل آشغال هم خوب بگردند، می‌توانند تکۀ نانی پیدا کنند! ولی مطمئناً راه بهتری هم هست.

بچه‌ها باید دو تا دوچرخه داشته باشند، یکی برای سوار شدن و یکی برای کرایه دادن.

افراد معمولی در این فکرند که چگونه از زیر کار در روند؛ افراد موفق در این فکرند که چگونه سوار بر کار شوند.

موفقیت زیادی دارایی نیست؛ موفقیت پختگی شخصیت است.

نباید که فقط به افراد نیازمند کمک کرد، باید یاد بگریم به افراد سزاوار هم کمک کنیم. زندگی به سرازاوان پاسخ می‌دهد نه به نیازمندان.

تنها با بخشیدن است که قادر خواهید بود بیشتر از آنچه که داشتید دریافت کنید.

انضباط پلی است بین هدف و تحقق هدف.   همۀ ما باید از یکی از دو درد رنج ببریم: درد انضباط یا درد تأسف. فرق آن این است که انضباط یک اُنس وزن دارد و تأسف یک تُن.   همۀ انضباط‌ها بر یکدیگر تأثیر دارند. یکی به اشتباه می‌گوید، «من فقط توی این کار بی‌انضباطم.» درست نیست. هر بی‌انضباطی بر انضباط‌های دیگر تأثیر می‌گذارد. ساده‌لوحانه است اگر غیر از این فکر کنیم. انضباط شالوده‌ای است که تمام موفقیت‌ها بر روی آن ساخته می‌شود. نداشتن انضباط یعنی شکست حتمی.   انضباط، تمام معجزه‌های آینده را بالقوه در درون خود دارد.   بهترین زمان برنامه‌ریزی برای انضباط هنگامی است که ایده هنوز تازه است.   یک انضباط، انضباط بعدی را در پی می‌آورد.   اعتقاد داشتن و انضباط نداشتن، سرآغاز گمراهی است.

درآمد به ندرت از رشد شخصی بالا می‌زند.   درآمد شما مستقیماً تحت تأثیر تغییرات شخصیتی شماست.   بدتر از نخواندن کتاب در نود روز گذشته این است که در نود روز گذشته کتاب نخواند و فکر کرد اهمیتی ندارد.

انگیزه به تنهایی کافی نیست. اگر به یک آدم ابله انگیزه بدهید، می‌شود ابله باانگیزه.   خواسته‌ای که فوریت در آن نباشد، ارزشی در آن نیست. طلب کردن سرآغاز دریافت کردن است. حواس‌تان باشد با قاشق به سراغ اقیانوس نروید. دست کم یک سطل با خود بردارید که بچه‌ها به شما نخندند.   برای دریافت کردن فرصتی بهتر از این نیست که شکرگزار داشته‌هاتان باشید. شکرگزاری دریچه‌های فرصت را به روی ایده‌ها می‌گشاید تا به سمت شما بیایند.

سرنوشت آینده به دست اتفاقات امروز نیست. این اتفاقات برای همه هست. واکنش شما به اتفاقات است که سرنوشت شما را رقم می‌زند.

برنامۀ زندگی‌تان را از کس دیگری قرض نگیرید. فلسفۀ خودتان را رشد و پروش دهید تا شما را به جایگاهی بی‌نظیر در زندگی برساند.

مهم‌ترین پرسش دربارۀ شغل این نیست که «دارم چی به دست می‌آورم؟» مهم‌ترین پرسش دربارۀ شغل این است که «دارم به چه کسی تبدیل می‌شوم؟»