بریده‌هایی از کتاب پاریس از دور نمایان شد

واقعاً خیلی مورد تعجب است که اهل فرنگستان به خصوص پاریس با این همه لافی که در علم و تربیت می‌زنند و الحق دارا هم هستند چرا در فقرۀ شهوت‌پرستی و بی‌عصمتی که عقلاً تجرّی در این دو صفت مردود و ضد علم و تربیت است این طور بی‌غیرت و لاابالی هستند. مثلاً اگر به یک نفر فرنگی بگویند از اینجا پاشو آنجا بنشین دُوَل خبر می‌کند که من هنر و غیرتم نمی‌تواند این حرف سخت را قبول کند ولی هر چه زنش بیشتر فاسق داشته باشد خوشحال‌تر است. جانم غیرت. واقعاً مرد باید غیرت داشته باشد.

معروف است که غصه از عمر می‌کاهد اینان که ابداً غصه ندارند باید هرگز نمیرند.

ما گاهی با شهری رفاقت می‌کنیم، گاهی نسبت به شهر بی‌تفاوتیم و گاهی خصومت و دشمنی داریم. شهرها شبیه آدم‌هایند. تکلیف رابطۀ ما با آدم‌ها شخص است، می‌دانیم چرا با یکی دوستی و با دیگری عناد داریم، چرا با یکی راحتیم و با دیگری سخت کنار می‌آییم. اما با چه معیاری شهری را دوست داریم یا دوست نداریم

تقریباً همان بلائی را که در طهران در تفرّجگاه‌ها گداها به روز آدم می‌آورند اینجا زنهای بدکاره. حُسن آنجا آنست که اگر شخص بخواهد سائل را رد نکند به یک قران یا کمتر قانعند و اگر اینجا بخواهند سؤال را رد نکنند باید دویست فرانک یا بیشتر بدهد. خیلی وضع ناپسندی دارند و یقین است آخرش خودشان به رکاکت این کار برخورده، موقوف خواهند کرد.

راستی بیسمارک چه خوب گفت که پاریس قهوه‌خانه و تماشاگاه دنیاست. باید شخص در دُوَل دیگر کار بکند و برای رفع خستگی از کار به پاریس برود.

میزها به اندازۀ چهار نفر و سه نفر و دو نفر دارد که به دور آنها نشسته، غذا می‌خورند. خیلی غذاهای خوب می‌دهند.

می‌گفت چون دیگر در پاریس جا نیست و تمام هتل‌ها پر است و این هتل خیلی با شأن و نزدیک به اکسپوزیسیون است این سه اتاق را با هزار معرکه به روزی صد و بیست فرانک کرایه کردم که تقریباً روزی بیست و پنج تومان پول ایران می‌شود. من یاد خانه‌های شهر طهران که هفت ـ هشت اتاق و حوض و باغچه و آب‌انباری و حمام سرخانه دارد و ماهی پانزده تومان کرایه می‌کنند افتادم. بنگ از سرم پرید. صدایم درنیامد ولی به قول میرزا احمد خان که می‌گوید اگرچه صد من کاشتیم نود من برداشتیم اما گندمش گندم بود.

حتی در حین غذا خوردن دیدم که هم طعام می‌خورند و هم مشغول به خواندن روزنامه بودند. پرسیدم مگر ممکن نیست بعد از غذا بخوانید؟ گفتند فرصت نداریم، مشغله‌مان بسیار است و وقت کم، درین صورت نباید عمر بیهوده صرف شود. باز حیرت زده شده با خود گفتم سبحان الله، ما مخلوق عمرمان مادام عبث صرف می‌شود و هیچ افسوس نداریم و اینها دمی بیهوده نمی‌گذرانند.

بعد از سیر کتابخانه آمدیم به تماشای باغ وحش. چه باغ وحشی که انسان آرزو بکند که یکی از آن حیوانات وحشی شده، در آن باغ منزل داشته باشد. انواع تماشا در آنجا است

بعد اجزاء مخصوص آب پاشیدن که کفش چوبی به پا دارند لوله‌های خیلی بلند که هر دو ذرع مفصلش را پیچ و مهره گذارده‌اند و عراده‌های کوچک زیرش دارد می‌آورند و در کنار پیاده‌روهای تمام خیابان‌ها و کوچه‌ها در زمین ظرف‌های کوچک چدنی که قفل دارد کار گذارده‌اند در آنها را باز کرده، لوله را متصل می‌کنند و آن قدر می‌پاشند که آب در معبر جاری شده، مثل نهر در سوراخ‌های بغل سنگ پیاده‌رو فرو رفته، به مجرای بزرگ زیر خیابان داخل شده، در بیرون شهر جزو رودخانۀ سن می‌شود. بعد لوله‌ها را باز کرده، در آن کاسه‌های چدنی را مثل اول بسته، می‌روند و چون تمام خیابان‌ها و کوچه‌ها وسطش که کالسکه‌رو باشد تخته یا کوچک است که منظماً تراشیده و کار کرده‌اند و پیاده‌رو یک جور سنگ مصنوعی یکپارچه است گِل نمی‌شود. و این همۀ کارها از اول طلوع آفتاب تا چهار ساعت به ظهر مانده که اول بیدار شدن و عبور و مرور مردم است تمام می‌شود. بعد از ظهر هم یک دفعه مثل صبح آب می‌پاشند و هم اول غروب آفتاب که بعد از شام و مردم دوباره به حرکت می‌آیند.