بریده‌هایی از کتاب دیر کردی ما شام را خوردیم

آرزوهای دیگری نیز داشت اما همیشه سعی می‌کرد به آرزوهایی فکر کند که به آن‌ها نزدیک‌تر بود.

حرف‌ها از جنس آب‌اند. یک‌جا بند نمی‌شوند. هرطور شده جاری می‌شوند و به جایی که باید برسند می‌رسند. ما فکر می‌کنیم حرف‌ها که از دهان‌ها بیرون می‌آیند در گوش‌ها دفن می‌شوند، اما این‌طور نیست. آن‌ها از گوش‌ها وارد مغزها می‌شوند و چرخی می‌خورند و دوباره از دهان‌ها بیرون می‌زنند. وقتی حرف می‌زنیم، باید مراقب باشیم از انصاف و عدالت دور نشویم چون حرف‌ها هنگامِ عبور از لابه‌لای دندان‌ها تیز می‌شوند و زخمی می‌کنند و باعث می‌شوند تلخی‌ها و کدورت‌ها تا دم پنجره‌ها جلو بیایند.

هر آدمی دری‌ست نیمه‌باز سرانجام به اتاقی منتهی می‌شود برای همگان. «توماس ترانسترومر»