بریده‌هایی از کتاب دیر کردی ما شام را خوردیم

حرف‌ها از جنس آب‌اند. یک‌جا بند نمی‌شوند. هرطور شده جاری می‌شوند و به جایی که باید برسند می‌رسند. ما فکر می‌کنیم حرف‌ها که از دهان‌ها بیرون می‌آیند در گوش‌ها دفن می‌شوند، اما این‌طور نیست. آن‌ها از گوش‌ها وارد مغزها می‌شوند و چرخی می‌خورند و دوباره از دهان‌ها بیرون می‌زنند. وقتی حرف می‌زنیم، باید مراقب باشیم از انصاف و عدالت دور نشویم چون حرف‌ها هنگامِ عبور از لابه‌لای دندان‌ها تیز می‌شوند و زخمی می‌کنند و باعث می‌شوند تلخی‌ها و کدورت‌ها تا دم پنجره‌ها جلو بیایند.

«خیلی‌ها شعارهای انسانی می‌دهند اما وقتی پای سود و ضررشان وسط می‌آید عصبانی می‌شوند و شعارهای خود را فراموش می‌کنند.»

آدم‌ها زمین را به نام خود ثبت کرده بودند و جایی برای آن‌ها باقی نگذاشته بودند که زندگی کنند و حالا گرگ‌ها آمده بودند خاطرنشان کنند که زمین ملک خصوصی هیچ‌کس نیست و شکارچی‌ها حق ندارند آسایش و آرامش آن‌ها را نابود کنند.

«وقتی خوبی، بدی‌هات دیده می‌شه؛ وقتی بدی، خوبی‌هات.» و اضافه کرد: «این موضوع اذیتم می‌کنه، اما این دلیل نمی‌شه که من بد باشم.»

توی این دنیا، همه‌چیز را نباید فروخت چون دیگر نمی‌توانی بعدها بعضی از آن‌ها را گیر بیاوری و بخری.

در کوه، آدم‌ها همیشه به سقوط می‌اندیشند. کوله‌ی کوه‌نوردان را، بیشتر از وسایل اولیه و مواد خوراکی، ترس از سقوط سنگین می‌کند.

گرگ آلفا زوزه کشید: «ما آدم‌خوار نیستیم.»

پیرزن به خودش آمد. از این‌که آرزوهایش هنوز دست از سرش برنداشته بودند ناراحت شد و به گونه‌اش اشک غلتید. دوست داشت خانه‌شان پنجره داشت و توپ بچه‌ها آن را می‌شکست و او از دست آن‌ها شاکی می‌شد.

گرگ آلفا پا به شهر گذاشت. کنار جنازه‌ی شکارچی ایستاد. ایستاد تا همه خوب نگاه‌اش کنند. وقتی مطمئن شد همه نگاه‌اش می‌کنند، کنار جنازه‌ی شکارچی دراز کشید و مُرد. مُرد تا راه را برای آن‌هایی که می‌خواستند انتقام آدم‌ها را از گرگ‌ها بگیرند ببندد. وقتی هوا روشن شد، در آغازِ شهر روی آسفالت یخ‌زده‌ی خیابان دو جنازه به‌وضوح به چشم می‌خورد. یکی جنازه‌ی شکارچی میان‌سال بود و دیگری جنازه‌ی یک گرگ آلفا.

هر وقت به او فکر می‌کنم احساس می‌کنم به یک افسانه فکر می‌کنم. گاهی‌وقت‌ها نمی‌دانم او را در خواب دیده‌ام یا در واقعیت. اگر او یک خواب است پس چرا این‌قدر واقعی است؟

کاش آن‌ها که بالا می‌روند آن‌قدر بالا نروند که دیگر نتوانند به پایین برگردند. پایین آمدن از قله‌ها سخت‌تر از صعود به آن‌هاست.

توی این دنیا، همه‌چیز را نباید فروخت چون دیگر نمی‌توانی بعدها بعضی از آن‌ها را گیر بیاوری و بخری.

یک بار به اوگفتم: «خوش به حالت، تو خیلی مهربونی.» گفت: «کاش نبودم. وقتی مهربونی، چون همه می‌دونن تو زود می‌بخشی در حقت بدی می‌کنن.»

هرکس که او را می‌شناسد به‌خوبی می‌داند که شغل اصلی او دوست داشتن است

به چیزهای تازه‌ای در زندگی پی برده بودیم، به این‌که هر دستی نمی‌تواند پنجره‌های ما را پاک کند و هر کسی قادر نیست گل‌ها را از مرگ نجات بدهد.

انگار خیلی تنهایی؟» انگار منتظر سؤالم باشد زود گفت: «آره. بیشتر از اون‌چه که فکر می‌کنین.» گفتم: «باز خوبه که شبیه اون بازیگری. دست‌کم روزی چند نفر بهت لبخند می‌زنن.» جواب داد: «اونا به من لبخند نمی‌زنن به اون بازیگر لبخند می‌زنن.» و بی‌آن‌که برگردد به من نگاه کند ادامه داد: «البته این موضوع بدَم نیس. ولی آیا کسی نباید به خود من لبخند بزنه؟ یعنی اگه اون نبود منم نبودم؟»

حرف‌ها از جنس آب‌اند. یک‌جا بند نمی‌شوند. هرطور شده جاری می‌شوند و به جایی که باید برسند می‌رسند. ما فکر می‌کنیم حرف‌ها که از دهان‌ها بیرون می‌آیند در گوش‌ها دفن می‌شوند، اما این‌طور نیست. آن‌ها از گوش‌ها وارد مغزها می‌شوند و چرخی می‌خورند و دوباره از دهان‌ها بیرون می‌زنند. وقتی حرف می‌زنیم، باید مراقب باشیم از انصاف و عدالت دور نشویم چون حرف‌ها هنگامِ عبور از لابه‌لای دندان‌ها تیز می‌شوند و زخمی می‌کنند و باعث می‌شوند تلخی‌ها و کدورت‌ها تا دم پنجره‌ها جلو بیایند.

اسم شریفش هرچه باشد به معنای دریا و آزادی است. چرا که اسم‌ها قراردادند، اما معناها تبیین و تفسیر حقیقت‌ها.

صحبت‌های او همیشه دریا موج می‌زد. من مطمئن بودم که روزی خواهد رفت.

به‌نظر می‌رسید قاطی کرده است، اما قاطی نکرده بود، فقط در نقشی که یک بار آن را بازی کرده بود فرو رفته بود و دیگر نمی‌خواست از آن بیرون بیاید.