بریده‌هایی از کتاب من سکوت انسانم

پشیمانی سنگ نیست که سرت به آن بخورد پشیمانی عکسی است از یک لبخند روی دیوار روبرویت

عریانی سنت گل است وقتی شکوفا می‌شود

حالم به جنگلی می‌ماند که اولین درختش آتش گرفته

دست‌ها با کار رونق می‌گیرند چشم‌ها با تماشا قلب با شکستن

برای من معجزه این است خوابش می‌برد نوزاد ناشنوا با لالایی مادر

صلح سربازی است که سال‌هاست از جنگ برگشته اما هنوز به خانه نرسیده

اگر آزادی را به یک اندازه تقسیم کنند کوه‌ها زودتر از انسان‌ها به هم می‌رسند

وطن را با خون سربازان می‌کشند آسمان را با پرواز عقاب‌ها و عشق را... تنها با انتظار می‌توان کشید

هنوز نبخشیده انسان را گرگی که از برادران یوسف تهمت شنید