بریده‌هایی از کتاب کجا می‌ریم بابا؟

وقتی یک نوزاد را می‌بینیم، با تحسین به او زل می‌زنیم. چه زیبا خلق شده. به دستانش نگاه می‌کنیم. انگشتان کوچکش را می‌شماریم، در هر دست پنج انگشت و در هر پا نیز. شگفت‌زده می‌شویم، نه چهارتا، نه شش‌تا، نه... درست پنج انگشت.

صاحب فرزند شدن خطری است که باید به جان خرید، اما در قمار ژنتیک همیشه ما برنده نیستیم. با این همه به این خطر کردن‌ها ادامه می‌دهیم. هر ثانیه روی زمین، یک زن کودکی به دنیا می‌آورد... باید به هر قیمت او را پیدا کرد و به او گفت دست نگه دارد.

هنوز هم نمی‌فهمم چرا به کسانی که بچه‌هایی زیبا دارند تبریک می‌گویند و جایزه می‌دهند؛ انگار این هنر آن‌هاست. در این صورت چرا کسانی را که بچه‌های معلول دارند، تنبیه نمی‌کنند و برایشان جریمه نمی‌برند؟

لابد در یک روز سی‌ام فوریه به دنیا آمده‌اند...

اگر بچه‌ها به افتخار کردن به پدرشان نیاز دارند، شاید که پدرها نیز برای اطمینان دادن به خود، به تحسین کودکان‌شان نیاز داشته باشند.

من برای بچه‌ها، کارتون‌هایی می‌سازم که بچه‌های خودم ندیده‌اند، کتابی نوشته‌ام که آن‌ها نخوانده‌اند. من هم دلم می‌خواست آن‌ها به من افتخار کنند، که به همشاگردی‌های خود بگویند: «بابای من از بابای تو بهتره!»

این من نیستم که به ژنتیک فکر می‌کنم، این ژنتیک است که به من فکر کرده است. به دو پسرک گوژپشتم چشم می‌دوزم. امیدوارم تقصیر من نباشد که آن‌ها مثل دیگران نیستند.

فکر می‌کنی معلول بودن مضحک است؟ ما چند امتیاز داریم. به مدرسه نمی‌رویم، مشقی نداریم، درس نمی‌خوانیم، امتحان نمی‌دهیم، تنبیه نمی‌شویم؛ در عوض جایزه هم نمی‌گیریم.

تنها بال و پر نداشتند... افسوس! در آن صورت می‌توانستند دنیایی را ترک کنند که برای آن‌ها ساخته نشده بود... می‌توانستند با سرعت بیش‌تری اوج بگیرند.

به تازگی یک ضربه‌ی شدید عاطفی را از سر گذرانده‌ام. متیو غرق خواندن یک کتاب شده بود. در حالی که به شدت تحت تأثیر قرار گرفته بودم به او نزدیک شدم... کتاب را سروته گرفته بود!...

احساس می‌کنم در یک شوخی بزرگ همراه شده‌ام، جدی نیستم و هیچ چیز را هم جدی نمی‌گیرم. به پرت‌وپلاگویی و نوشتن خذعبلات ادامه می‌دهم. راه من به بن‌بست می‌رسد و زندگی‌ام در برابر یک نقطه‌ی کور پایان می‌یابد.

نباید تصور کرد مرگ یک کودک معلول کم‌تر تأسف‌برانگیز است. این موضوع به اندازه‌ی مرگ یک کودک طبیعی غم‌انگیز است. وحشتناک است مرگ کسی که هرگز خوشبخت نبوده، آن‌که تنها برای سفر کوچکی روی زمین و زجر کشیدن آمده... از چنین کسی، نگه داشتن خاطره‌ی لبخندی در ذهن دلپذیر نیست.

در حالی توماس را در آغوش دارم در دریا قدم می‌زنم. او وحشت‌زده به من می‌چسبد. هرگز این حالت وحشت‌زده‌ی او را فراموش نخواهم کرد... یک روز او راهی برای رهایی از این شکنجه و خلاص شدن از آب پیدا کرد. او حالتی غمزده به خود گرفت و برای این‌که با وجود هیاهوی امواج، صدایش شنیده شود با صدایی بسیار بلند جیغ کشید: «پی‌پی!»... من که فکر می‌کردم کار فوری است، او را از آب بیرون آوردم و به دستشویی بردم. به سرعت متوجه شدم موضوع واقعیت نداشته. به شدت تحت تأثیر قرار گرفته بودم. توماس یک ابله نیست... در مغز کوچک فندقی‌اش بارقه‌هایی از نبوغ هم هست... آن‌قدر که قادر است دروغ هم بگوید!

صاحب فرزند شدن خطری است که باید به جان خرید، اما در قمار ژنتیک همیشه ما برنده نیستیم

توماس و متیو به چشم‌انداز نگاه نمی‌کنند. برایشان بی‌تفاوت است. ما هرگز نخواهیم توانست با هم به ستایش چیزی بنشینیم. آن‌ها هرگز واتو را نخواهند شناخت، هرگز به موزه نخواهند رفت، از لذت‌های بزرگی که به بشریت کمک می‌کند تا زنده بماند نیز محروم خواهند بود.

بچه‌های من هرگز رعشه‌ای را که یک آداجیوی موتسارت به تن می‌اندازد، نیرویی را که خروش های بتهوون و پشت پازدن‌های لیتزت به جان می‌بخشد، لمس نخواهند کرد. واگنر را که انسان را وادار می‌کند از جا بلند شود و لهستان را از آن خود سازد، نخواهند شناخت. حرکات موزون نیرومندساز باخ و اشک‌های گرمی را که آواز جگرسوز شوبرت روان می‌سازد، تجربه نخواهند کرد...

نباید تصور کرد مرگ یک کودک معلول کم‌تر تأسف‌برانگیز است. این موضوع به اندازه‌ی مرگ یک کودک طبیعی غم‌انگیز است. وحشتناک است مرگ کسی که هرگز خوشبخت نبوده، آن‌که تنها برای سفر کوچکی روی زمین و زجر کشیدن آمده...

صاحب فرزند شدن خطری است که باید به جان خرید، اما در قمار ژنتیک همیشه ما برنده نیستیم. با این همه به این خطر کردن‌ها ادامه می‌دهیم. هر ثانیه روی زمین، یک زن کودکی به دنیا می‌آورد... باید به هر قیمت او را پیدا کرد و به او گفت دست نگه دارد.

بیگناهان دستان‌شان لبریز است، لبریز از نقاشی.

صاحب فرزند شدن خطری است که باید به جان خرید، اما در قمار ژنتیک همیشه ما برنده نیستیم. با این همه به این خطر کردن‌ها ادامه می‌دهیم.