بریده‌هایی از کتاب کجا می‌ریم بابا؟

نوشتم تا به شما بگویم متأسفم از این‌که نتوانستیم با هم خوشبخت باشیم و نیز شاید برای این‌که از شما به خاطر از دست دادن‌تان عذرخواهی کنم

اگر بچه‌ها به افتخار کردن به پدرشان نیاز دارند، شاید که پدرها نیز برای اطمینان دادن به خود، به تحسین کودکان‌شان نیاز داشته باشند.

آیا ممکن است «ژنتیک» واژه‌ای علمی - تخصصی برای بیانِ نبودن شانس باشد؟

هنوز هم نمی‌فهمم چرا به کسانی که بچه‌هایی زیبا دارند تبریک می‌گویند و جایزه می‌دهند؛ انگار این هنر آن‌هاست. در این صورت چرا کسانی را که بچه‌های معلول دارند، تنبیه نمی‌کنند و برایشان جریمه نمی‌برند؟

صاحب فرزند شدن خطری است که باید به جان خرید، اما در قمار ژنتیک همیشه ما برنده نیستیم. با این همه به این خطر کردن‌ها ادامه می‌دهیم. هر ثانیه روی زمین، یک زن کودکی به دنیا می‌آورد... باید به هر قیمت او را پیدا کرد و به او گفت دست نگه دارد.

من نوه‌ای نخواهم داشت. من با دستی کودکانه که در دست پیر من وول می‌خورد، به گردش نخواهم رفت. هیچ کس از من نخواهد پرسید خورشید پس از غروب به کجا می‌رود. هیچ کس مرا «پدربزرگ» صدا نخواهد کرد، جز جوانکان ابلهی که در اتومبیل پشت سرم نشسته‌اند، آن‌هم به این دلیل که تند نمی‌رانم. دودمان ما همین‌جا متوقف می‌شود. ما همین‌جا می‌مانیم... و این‌طوری بهتر است. پدرها و مادرها نباید جز بچه‌های طبیعی به وجود بیاورند.

به تازگی یک پرنده ساخته‌ام. اسم او را آنتی وول گذاشته‌ام. یک پرنده‌ی نادر است. به دیگران شبیه نیست. سرگیجه دارد. این برای یک پرنده شانس خوبی نیست، اما از اخلاقیات بهره‌ای برده. به جای تأثر از معلولیت خود، آن را به شوخی می‌گیرد. هربار که از او می‌خواهیم پرواز کند، دلیل جالبی برای انجام ندادن این کار پیدا می‌کند و همه را به خنده می‌اندازد. وانگهی او شجاع هم هست و پرندگان عادی را که پرواز می‌کنند به مسخره می‌گیرد؛ همان‌طور که متیو و توماس هم وقتی در خیابان به کودکان عادی برمی‌خورند، آن‌ها را به هیچ می‌گیرند...